ჩემს სულში უკვე სევდისფერად აღარ იწვიმებს.
ლექსები შენზე, უშენობით, აღარ იტირებს.
გაყინულ გულში იმ სანატრელ ადგილს დამითმობ,
მაგრამ რაღადროს, უკაცრავად, მე ვერ გაგითბობ.
იმედის ფერი, ფერს დაკარგავს და წაერთმევა
ყველაფერს სხვისით, სხვა სახელი გადაერქმევა.
შენ მოხვალ, როგორც უმწეო და ხელებ შიშველი,
მაგრამ რაღადროს, უკაცრავად ვეღარ გიშველი.
გაგიჭირდება, სიამაყეს მაინც შელახავ
წვიმაში, მზეში და ნისლებში, ვერსად ვერ მნახავ.
მომძებნი სადაც დაგეძებდა ჩემი ფიქრები,
მაგრამ რაღადროს, უკაცრავად იქ არ ვიქნები.
მე უშენობით ვალმოხდილი დავიღრიალებ -
როცა გეძებდი, სად იყავი? დაიგვიანე.
მთელს სამყაროში ერთი მყავდი, ზღაპრად მიმყავდი.
ახლა რაღა დროს, უკაცრავად, მე შენ მიყვარდი!
.................................................................
ახლოს მომიშვი,გიჩურჩულო ცხელი ტუჩებით,
თორემ კარსმომდგარ გაგიჟებას ვერ გადვურჩები.
ხვალვე ამრევენ შეშლილიდან გადარეულში
და ჩამტენიან სველი ტომრის ვიწრო სხეულში.
აშიშინდება მხურვალება ხორცის და მერე,
თეთრი არტახით გამიკრავენ მთრთოლვარე ხელებს,
გისოსებს მიღმა ჩაკეტავენ განწირულ ღრიალს
და დამწამებენ,რომ ხალხისთვის საშიში მქვია.
ახლოს მომიშვი,გადმოვღვარო სათქმელი უნდა,
მხოლოდ შენ იცი,გონწართმეულს რისი თქმაც მსურდა.
გულში ჩამიკარ, არსებობის ჩემის საწყისო,
რომ შენს სხეულზე დემონური ვნება გავსრისო,
.............................................................
მომიახლოვდა წერტილი, მიზანი,
თვალწინ დამეწყო ყველა ნიშანი...
მიზეზში ღმერთის ფრჩხილი შევნიშნე,
მიზეზში შედეგი ამოვიცანი...
და გამიხარდა!..
და გამიხარდა, როგორც არავის
აღარასოდეს გაუხარდება,
ცრემლით ავავსე, ავლესე კალამი
და დასასრულის დავიწყე დაწყება;
სისხლს და ხორცს, ყვავილი ვარჩიე,
ჩიტები მექცნენ საბრალო მათხოვრებად,
წვიმაში კვნესა გამოვარჩიე
ღრუბელი ცრემლებს მენათხოვრება,
გადავიქეცი გულისთქმის მონად
(თაროზე შემოვდე ცრუ სიამაყე ),
დავაჭერინე წკეპლების კონა
და გულისცემისგან ცემით ვიამაყე...
გულში მეხუტება,
მაწყნარებს ოცნება...
ამტკივდა...
სიხარული ამტკივდა!
სულმა გაავსო,
დაბინდა გონება -
დამძიმდა...
მერე გასკდა და ატირდა...
მომიახლოვდა წერტილი, მიზანი,
თვალწინ დამეწყო ყველა ნიშანი.
|
