სულაც არ მინდა მინდა შეგადარო მაისის ვარდებს,
ხანმოკლე ზაფხულს სულაც არ ჰგავს შენი მშვენება,
შენს სილამაზეს მათზე მეტი წყალობა გასდევს,
რადგან არასდროს უწერია გადაშენება.
შენ არც მზეს ჰგავხარ, ტატნობზე რომ ზოგჯერ ბრწყინდება,
ზოგჯერ კი ღრუბლით რომ ინისლავს თავის მზეობას;
თვისი სიკეთე ბუნებასაც ზოგჯერ სწყინდება
და მისცემია შეუცნობელ მონაცვლეობას.
შენს ზაფხულთან კი დრო ვერ მოვა ავი ზრახვებით,
ვერ შემოგისევს დავიწყების ქორონიკონებს,
სიკვდილის აჩრდილს ჩვენ ამ ლექსით ერთად დავხვდებით,
როდესაც მასში დაიმკვიდრებ უკვდავ სტრიქონებს.
და სანამ ქვეყნად იარსებებს გული და თვალი,
შენ სულ იცოცხლებ, რადგან ლექსში დატოვე კვალი.
|
