მე შენს ღირსებებს ლექსით ვაქებ ნეტავი ვისთვის?
ვინ დამიჯერებს და რას ვიტყვი ნეტავი ახალს?
ეგებ წარწერას გითხზავ მხოლოდ საფლავის ქვისთვის,
სადაც მნახველი ღირსებათა ნარჩენსღა ნახავს.
მე რომ შენს თვალებს შევადარე მზე, სხივოსანი,
მრავალთაგან რომ შენში ვპოვე სრულყოფილება,
ეგებ თქვან ჩემზე მომავლებმა - "შეცდა მგოსანი,
ზეციერად რომ მიიჩნია მიწის ქმნილება".
ეგებ დროჟამით გაყვითლებულ ჩემს წიგნს მავანმა
ვერც კი გაუგოს, ტყუილ-მართლის მთქმელი ვინ არი,
ყალბი უწოდოს შენს მშვენებას შთამომავალმა,
ლექსებს კი - ძველი სიმღერების ნაცოდვილარი.
და თუ მომავალს დაუტოვე სახსოვრად შვილი,
ჩემს ლექსთან ერთად, ორ სიცოცხლეს შეგძენს ეს წყვილი.
|
