რა უმოწყალოდ გამწყრომია ბუნების მადლი,
სხეული ჩემი დაუქანცავს გზასაც სრულიად,
შენს თავს მაშორებს დაძლეული ყოველი ადლი
და ვიცი ეს დღე ხეტიალის დასასრულია.
ჩემი ცხენიც ხომ მერანია, როცა მხნედ არი,
ახლა კი უმძიმს ჩემი სევდის ამოდ ტარება,
იცის აღარსად მიიჩქარის მისი მხედარი,
რადგან უშენოდ არ არსებობს გამოდარება.
ცხენს არ აღელვებს, როცა რისხვის ნაპერწკლებს ვკვესავ,
ხმასაც არ იღებს, ფერდში დეზი თუ არ ესობა,
და როს, ჟამიჟამ, აღმოხდება მწუხარე კვნესა,
ჩემს დაჭრილ სულსაც დაეტყობა უარესობა,
რადგანაც ვიცი, რას მაუწყებს პირუტყვი ამ ხმით:
"წინ ნაღველი და სიბნელეა, მზე დარჩა გაღმით".
|
