როგორც ალაღებს მოხუც მამას შვილის მარდობა,
ღირსებით სავსე მისი ყრმობის დღენი მჩქეფარე,
მეც არად ვიჩნევ ბედისწერის უკუღმართობას,
რადგან ნუგეშად შენს დიდებას ამოვეფარე.
შენი ნიჭი თუ გვაროვნება, მშვენება შენი,
ან თანშობილი სხვა სიკეთე თუ რამ გქონია,
ყოველი მადლი ბუნებისა გვირგვინად გშვენის,
და მეც ეგ შენი ღირსებები ჩემი მგონია.
მაშ გლახაკივით ქვეყნად რატომ მიმოვეხეტო,
თუ კი შენს ჩრდილში ეს გვემული სული მშვიდდება,
ხომ შემიძლია შენს სიმდიდრეს ჩემად შევხედო,
თუ მაგ დიდების ნარჩენებიც მყოფნის დიდებად.
თუკი განგება შენთვის მეტის მოძღვნას ეცდება,
ბედნიერება ჩემი მაშინ გაათკეცდება.
|
