დაპირებულ დღეს მოველოდი მშვენებით სავსეხ -
უმოსასხამოდ უზრუნველად დავტოვე სახლი,
მაგრამ ავდარი დამეწია უეცრად გზაზე,
შენი მშვენება დამიბურა ღღუბელმა მაღლით.
შემდეგ ღრუბლიდან გამინათე ისვ საღამო,
ავდრისგან ნაცემს შემიმშრალე სახეზე წვიმა,
მაგრამ არ ჰქვია ასეთ ნუგეშს მაინც მალამო,
შენს უწყალობას ვერ მივუჩენ მკურნალად იმას.
არც ეგ წუხილი დაედება წამლად ჩემს სევდას -
თუმცა შენ ნანობ, აღარ დარობს აწ ჩემYთვის დარი,
თავის მჩაგვრელის სინანულში შვებას ვერ ხედავს,
ვინც უნდა მძიმე დამცირების ატაროს ჯვარი.
მაგრამ შენ ცოდვა მარგალიტის ცრემლებით დაგმე,
და ტრფობის წვიმამ გადარეცხა ცოდვილი საქმე.
|
