ბევრს შევსწრებივარ წუთისოფლად ლამაზ განთიადს,
მინახავს მთებზე მოთამაშე ცისკრის სხივები,
ავდევნებივარ მწვანე მოლზე ოქროს ათინათს,
წყაროც მინახავს, გრძნეულ შუქზე ნალივლივები,
ზოგჯერ კი დილას შემზარავად წარბიც შეუკრავს,
ღრუბლების ხროვა შეჰპარვია ღვთიურ იერში,
არ უნაღვლია, რომ სამყაროს ნათელ დღეს უკლავს
და უმოწყალოდ ჩაბინდულა დასალიერში.
მზემაც ხომ ჩემთვის მხოლოდ ერთხელ გამოანათა,
ვაი, რომ მისი სახის ნახვა ერთხელ მეღირსა,
ჩვენს ერთად ყოფნას დრო აჩუქა ერთმა საათმა
და მალე მზერა მეც ღრუბლებით გადამენისლა.
მე რა შევკადრო მიწიერ მზეს?! - ცაც ხომა ასეა -
მზის მოლოდინში გამუდმებით ღრუბლით სავსეა.
|
