სარკე მატყუებს.... ჩემს სიბერეს მე ვერ ვიჯერებ,
შენს სიყმაწვილეს რადგან ვანდობ მე ჯერ იმედებს
და მხოლოდ მაშინ, შენც ცხოვრებით გულს რომ იჯერებ,
წუთისოფელი სიბერისთვის მეც გამიმეტებს.
შენს სულს და სხეულს საამქვეყნო რაც რამ ებადა,
რა მშვენებასაც აფრქვევს მთელი შენი იერი,
რა გრძნობაც შენში იბადება, ჩემიც ხდება და
როგორ ვიქნები, აბა მითხარ, შენზე ხნიერი?!
მაშ, ფრთხილად იყავ, გევედრები, ჩემო იმედო,
მე მომაბარე ის სურვილი, რაც შენ გწადია,
მეც ხომ ის მსურდა, რომ შენს მკერდზე თავი მიმედო....
რომ შენს პატარა გულს ვეფერო, როგორც გადია.
შენც გამიფრთხილდი, სხვა გზა აღარც შენ დაგრჩენია,
თუ გული ერთხელ მე მაჩუქე, მხოლოდ ჩემია.
|
