სონეტი 37
უილიამ შექსპირი
მთარგმნელი: ალექსანდრე ელერდაშვილი
როგორც მოხუცი მამა უმზერს ძესა თუ ასულს,
რომელთა გზნება სიყმაწვილით ტკბობას ხმარდება,
მეც, ბედისწერის სამსჯავროზე კოჭლობით გასულს,
შენი სიკეთის დანახვაღა გამიხარდება.
მთელ შენს ღირსებას, მთელ სიტურფეს და სათნოებას,
ან თუნდაც ნაწილს, თუნდ ცხადლივ და თუნდაც ფარულად,
ასე მგონია, მიტომ სტაცებ ამაოებას,
რომ გარდაიქმნას მაცოცხლებელ ჩემს სიყვარულად.
რომ შენი ჩრდილიც მანათებდეს ცისკრის მზესავით,
რომ აღარ ვდევდე წუთისოფლის ბილიკს საპყარი,
რომ შთაგონება მოვიძიო მაცდურ მზერაშიც,
თუნდ სულ მცირედში, სამოწყალოდ რაც მომაპყარი.
შენზე უკეთესს რადგან ქვეყნად ვერავის ვხედავ,
ბედნიერების დაუფლებას ათმაგად ვბედავ.
|
