თვალს ვეღარ ვუსწორებ ფრთადაჭრილ ოცნებებს,
ვტორტმანებ, უსიტყვოდ მივყვები კალაპოტს,
ჩემი რომ არ არის, სხვებმა რომ გათხარეს,
არ ვიცი რა მინდა, საითკენ წავიდე,
ან რას ვეთაყვანო, ან რა გამახარებს..
და ჩემი ოცნება ირყევა ბურუსში
დარღვეულს სივრცეს გავს
ელამი ბავშვისას. და ვიცი, ვერასდროს დავიბრუნებ
იმ ხანას, რომელიც ღიმილში წავიდა.
მარტო ვარ, ბავშვების ხმაური მამშვიდებს..
ვიღაცას ვუყვარვარ.. მე მაინც მარტო ვარ..
მარტო ვარ, მცივა და ცხოვრება მაშინებს..
მე აღარ დავუცდი ოქროსფერ გარიჯრაჯს,
გამიგეთ, მე, ერთ დღეს ფიქრები დავკარგე
და განსჟის უნარიც ლეთაში დაინთქა..
გამიგეთ, გრძნობები გამებნა და ახლა
სიყვარულს დავეძებ, ლაბირინთს გავდივარ..
ყველაზე მრუდე და სასტიკი.. ის არის,
ვიცი, რომ განთიადს ვერასდროს ვიხილავ,
რადგან ერთადერთი, რაც მე გამახსენეს,
გადავიწყებული ტირილის ნიჭია,
.. და ჩავალ ჟურღმულში, მე რომ გამოვძერწე
და როგორც მოლუსკი, ჩუმად ავტირდები..
წლები გაივლის და წყლები გადაივლის,
მე კი უხმაურო სადაფად ვიქცევი..
|
