უშენოდ ხომ სიცოცხლეს სუნთქვა აკლიაო,
შენი ჩასუნთქული ჰაერიც ხომ ჩემთვის ფასიაო,
შენს ლოდინში ტრფობის ალი ანთიაო
გული სევდის მონატრების წამიაო.
შენს წუხილში ჩემი გრძნობა ნაგვლიანი
გული ფეთქავს მონატრებით დარდიანი,
სულში მიზის შენი თვალის ნატურა
ზედ ფურცელზე მელანივით დასულა.
ვერ გელევა ეს სხეული წყეული,
შენთვის საწყის ლექსად გადაქცეული,
ქარს კი მოაქვს შენი თმების სურნელი
ჩემს სხეულში მონატრებად ქცეული.
ამ გრძნობებში დამალული შენი წმინდა სხეული
გულის კედლებს მიკრობილი ნაღვლიანად ქცეული,
შენს გულში კი ჩაქსოვილი ჩემი მუზის დღიური
თხუთმეტ წუთში დაწერილი სუნთქვა ლექსად ქცეული...
|
