სიტყვები გითხოვენ მუზად თავისად,
ეძებენ სულიდან კარს...
სიტყვები ცდილობენ დუმილის დანგრევას,
უმწეოდ იკლავენ თავს...
ის ორი სანთელი გუშინ რომ დაგინთე,
ნახევრად იწვავენ თავს...
ცრემლები წვეთებად გზააბნეულები,
ორივე მდუმარედ დგას...
და თუ ვერ მოხვედი ისევე ჩემამდე
ნუ გადაიკეტავ გზას,
ის მაინც იცოდე,კარი რომ ღიაა
და კვლავ მოაშურე სახლს...
როდესაც მიხვდები
უაზრო ხეტიალს,
შეხედავ გაცვეთილ გზას
და როცა სურვილებს უქრება ფერები
და თუ ფერმკრთალდება ცა...
დაბრუნდი.მე გელი, კარი ხომ ღიაა
და სითბო კარს უკან დგას...
კვლავაც ძველებურად მოითხოვს ლოდინით
სანთლების პატრუქი ალს...
შენ კვლავაც უცხო და შორი
და ცივი ხარ
კვლავ შენი შიში მკლავს...
...დაბრუნდი,დაბრუნდი...
კარი ხომ ღიაა
და საითბო კარს უკან დგას...
|
