საღამო იყო, ციოდა. . . სახლში მარტო ვიყავი ძალიან ცუდად ვგრძნობდი თავს, მგონი სიცხეც მქონდა, ცოტა ხანში მოვიდა ალეკო. ჩვენ უაზროდ ვიჯექით და ვლაპარაკობდით. მალე ტელეფონმა დარეკა. ავიღე ყურმილი:
-გისმენთ?!
-დათოს სთხოვეთ?
-დათო ვარ გისმენთ. . .
-იცი რა? არ ვიცი როგორ დავიწყო, მე თქვენთვის უცნობი ვარ და მე თქვენი გაცნობა მინდა.
მე ტელეფონზე გოგონას არ ვეცნობოდი, მაგრამ იმ დღეს არ ვიცი რა დამემართა, გავიცანი სახელად მარი. მარი 16 წლის იყო. მე კი 23-ის. გადიოდა დღეები, კვირები, თვეები და მე და მარი ერთმანეთს კვლავ ტელეფონით ვიცნობდით. ვეხვეწებოდი შეხვედრას, ბევრჯერ დავუნიშნე პაემანი, მაგრამ სულ მატყუებდა და არ მხვდებოდა. ერთხელაც ვეღარ, მოვითმინე და ვუთხარი თუ არ შემხვდებოდა, აღარ დაველაპარაკებოდი ტელეფონზე. ისიც დამთანხმდა. მარი შავგვრემანი და ცისფერ თვალება იყო. აი, ასე დაიწყო ჩვენი სიყვარული. მე ძალიან შემიყვარდა მარი, მასაც ვუყვარდი. ჩვენ ვერ ვძლებდით უერთმანეთოდ ერთ დღესაც, როცა მე სახლიდან ვიყავი გასული დარეკა მარიმ, სახლში ჩემი მამიდაშვილი მაკა და ალეკო იყვნენ. ყურმილი მაკამ აიგო.
-გისმენთ?!
-დათოს სთხოვეთ?
-დათო გასულია, თქვენ ვინ ბრძანდებით?
-მე მარი ვარ, გადაეცით, რომ დავრეკე.
-იცით რა მარი? მე დათოს მეუღლე ვარ და არ მომწონს აქ, რომ რეკავ. . .
-მე. . . იცით. . . მე. . .
მაკამ გათიშა. სახლში, რომ მივედი ალეკომ ყველაფერი მიამბო. მე მაშჰინ მარის დავურეკე.
-მარი დათო ვარ, ძალიან გთხოვ არ დაკიდო ყურმილი და მისმინე?! . .
-დათო რატომ არ მითხარი, რომ ცოლიანი იყავი, რაში დაგჭირდა 16 წლის ბავშვის მოტყუება? . . .
-მარი, ნუ ტირი. . . მისმინე. . .
მაგრამ მარიმ ყურმილი დაკიდა.
ამ დღის შემდეგ მაკას ჩემთან ფეხი აღარ მოუდგამს, აღარც მარის დაურეკავს, ის ძალიან ამაყი იყო და ვიცოდი, რომ აგარ დაბრუნდებოდა. ერთხელაც ჩემ ამხანაგთან ვიყავი დაბადების დგეზე. ჩემთან ერთად ალეკოც იყო. ამ დროს დარეკა ტელეფონმა, ეს დედაჩემი იყო, სასწრაფოდ მიბარებდა სახლში. მე ნასვამი ვიყავი და ალეკომ მარტო არ გამიშვა. მახსოვს ეს საღამო, 15 მაისი იყო. სახლში რომ მივედი დედა ნამტირალევი დამხვდა.
რა მოხდა? . . ხმა მიკანკალებდა. ვგრძნობდი, რომ რაგაც საშინელებას გავიგებდი.
-შვილი ვიგაცა გოგომ დარეკა და თქვა, რომ მარი ავარიაში მოყვა და შენს ნახვას ითხოვდა.
გავვარდი გარეთ. საავადმყოფოში, რომ მივედი მარი რამოდენიმე წუთის გარდაცვლილი იყო.
მე ცხოვრებიდან წავიშალე. არ მინდოდა ფიქრი იმაზე, რომ მე ის აგარ მყავდა, სიცოცხლე აგარ მინდოდა.
იმ დგიდან აგარ მეგიმებოდა, არ მეცინებოდა, გმერთო რა უბედური ვყოფილვარ. . .
მჯერა ამდენი ტანჯვის შემდეგ არც მე არ მიწერია დიდი ხნის სიცოცხლე. ჩემო მარი მეც მალე მოვალ შენთან და მანდ მაინც ვიქნებით ბედნიერები!