ბაღში ბრწყინავდა ყოველი ტოტი
და შადრევნების ცელქი შხეფები
მხრებს ესხმებოდნენ, წუწავდნენ მკლავებს.
ჭაღს, მანათობელს დარბაზში, მთელი
ქვეყნიერების სპეკალი რთავდა.
შუქი სხეულთა იყო მეურვე.
ქერას, შავგვრემანს, ყრმასა და მხცოვანს _
ყველას უყვარდა ერთიმეორე.
მათი ჟივილი ისმოდა ტყეშიც.
იქ ხრამში პირქვე იწვა ურჩხული,
ეროსის ისრით დაჭრილი ყელში,
უთვისო, მკვდარი. მთლად დაკრუნჩხული.
|
