- ანი ცხოვრებაში არასოდეს შემხვედრია შენისთანა ერთგული ადამიანი, უსაზღვროდ, უზომოდ ბედნიერი ვარ, რომ ჩვენ ერთმანეთს შევხვდით . . . . . . . . . . . . . .
ის დღეც მოვიდა როცა ანი საავადმყოფოდან უნდა გაეწერათ და დარჩენილი დღეები მშობლებთან და ახლობლებთან ერთად მშვიდად გაეტარებინა. ყველას უჭირდა და დაჯერება უძნელდებოდა, როცა წარმოიდგენდნენ რომ მალე ანის ვეღარასოდეს ნახავდნენ.
ანიმ იცოდა რომ მისი დღეები დათვლილი იყო, მაგრამ არც კი ეშინოდა იმიტომ რომ ის გიოს გვერდით იყო. ანიმ მაინც მიაღწია იმას რომ საყვარელი ადამიანი მასთან იყო, მაგრამ წუხდა რომ ეს დიდხანს არ გაგრძელდებოდა.
. . . .
დღეები გადიოდა!!!!!! სწრაფად!!!!! სწრაფად!!!!!! რა ცუდია რომ დროს ვერ გავაჩერებთ. . . . . . სიხარულში და ბედნიერებაში ყველაზე სწრაფად გადის დრო, ხოლო უბედურებაში კი მიცოცავს . . . . . . . . .
ანისთვის დრო ეხლა ძალიან ჩქარა მიჰქროდა, ის ხომ უზომოდ ბედნიერი იყო. . . . . .
ერთ დღეს მაისში იყო ლამაზი და საოცრად მშვენიერი დღე. გიომ გადაწყვიტა ანისთვის სიურპრიზი გაეკეთებინა.
ანი იცი მე შენთვის სიურპრიზი მაქვს და იმედია გაგახარებს!
რაა ასეთი?
სიურპრიზია! მოდი თვალებს აგიხვევ ასე უფრო კარგად გამოვა.
ღმერთო! როგორ მაინტერესებს რა არის.
გიომ ანის მოკიდა ხელი და "ოცნების კუნძულზე” წაიყვანა.
აი მოვედით!
ღმერთო როგორ მეცნობა ეს სურნელი, ეს სასიამოვნო ჰაერი!
მართალი ხარ ანი, ნაცნობი ადგილია თან მონატრებული. მზად ხარ?
ერთი სული მაქვს.
აბა თვალები გაახილეეეეეეეეეე!!!!!!!
გიოოოო დამპალო!!!! აუ როგორ გამახარე, შენ ვერც კი წარმოიდგენ, თავი ზღაპარში მგონია, რა ბედნიერი ვარ, თითქოს თავიდან დავიბადე, შენ მაჩუქე სიცოცხლე! გიო შენ! ღმერთო! მგონია რომ ძველ დროში ვარ და ის ლამაზი წუთები დამიბრუნდა. . . . . .
ხო ანი, ჩვენ ძველი დრო დავიბრუნეთ ! ! ! ! ! !
მართლაც საოცარი ადგილი იყო "ოცნების კუნძული”. ზღვის პირას განიერი, ლამაზი ბილიკი მიჰყვებოდა, სამოთხის ბილიკივით გარს შემოკვროდა სიმწვანე, სიმშვიდე. ზღვაც კი დამშვიდებული, კარგ ამინდში როგორც ჩვევია ხოლმე, ტბასავით მდორე, მინდორივით გაშლილი, უჩვეულო იყო. შორს ჰორიზონტთან ზღვისა და ცის ბოლოს ოქროსფრად ბრწყინავდა მზის სხივები ზღვის მდორე ზედაპირზე. . . . . . . . თან აფრებიანი ნავები დასრიალებდნენ და ეს აფრები ლამაზი ნახატივით იხატებოდა მზეზე. ეს სილამაზე ჰაეროვნების ილუზიას ქმნიდა.
ანი ქვის მოჩუქურთმებულ ბარიერს მიადგა, ხელები მოაჯირზე დაალაგა და გასცქეროდა ზღვას გაღიმებული თვალებითა და მეოცნებე მზერით. მის სახეზე ბედნიერება აღიბეჭდებოდა . . . . . . . . . გიო კი მას მღელვარედ და თბილად უყურებდა. ორივენი გაჩუმებულები იდგნენ და არ იცოდნენ რა ეთქვათ ან როგორ დაერღვიათ ეს სიჩუმე . . . . თითქოსდა ისინი ამ სიჩუმეს უფრთხილდებოდნენ და მხოლოდ მზერით არღვევდნენ მას.
ბოლოს ზღვის პირას პატარა სკვერისკენ წავიდნენ. იქ სკვერში მარადმწვანე მცენარეთა შორის პატარა სკამი იყო და იქ დასხდნენ. ისე ახლოს იყვნენ იმ წამს ერთმანეთთან როგორც არასდროს, მათ ერთმანეთის სუნთქვაც კი ესმოდათ.
ღმერთო რა ლამაზია! დაარღვია სიჩუმე ანიმ . . . . როგორ ლამაზად ჩადის მზე, არ მომბეზრდება ამის ყურება, მზად ვარ გაუქანებლად ჩუმად ვუყურო.
მართლაც ლამაზია და მას შენ ალამაზებ! უთხრა გიომ . . . . . . . . მიყვარხარ ანი და ყოველთვის მეყვარები. ანი ამ სიტყვების თქმაც მინდოდა ამ სიხარულთან ერთად . . . . . . . . .
ანიმ ეს სიტყვები გაიგონა. . . . თბილად გაეღიმა და გიოს თავი ნაზად მხარზე დაადო. ირგვლივ ყველაფერი ოქროსფრად იყო შეღებილი . . . . . . . ზღვის ზედაპირზე მზის სხივები ალმასებურად ელავდნენ.
რა ბედნიერი ვარ გიო! ეს ბედნიერება შენ მაჩუქე და დაუვიწყარი დღე გამიხადე მთელს ჩემს სიცოცხლეში, მიყვარხარ გიოოო ძალიან ! ! ! ! ! ! ! !
მეც ჩემო სიხარულო უზომოდ მიყვარხარ!
ანის გაეღიმა. . . . . გიო გაღმერთებ იცოდე.
მეც ანი, მეც, მეც, მეც, მეც . . . . . . . . . . . . ! ! ! ! ! ! ! !
ისევ ჩამოწვა სიჩუმე, ღამდებოდა, მთვარე ამოდიოდა ცაზე, აქა-იქ ვარსკვლავები ბრწყინავდა და ნიავი ნაზად ქროდა. . . . . . . . . .
ანი იცი? გიოს რაღაც უნდა ეთქვა, მაგრამ ანისკენ რომ მოიხედა მას თვალები ოდნავ დახუჭული ჰქონდა.
ანი ჩაგეძინა? ( ანი ხმას არ იღებდა! )
ანი გამეცი ხმა! ანი გთხოვ მითხარი რამე! ანი მიპასუხე! ერთი სიტყვა მითხარი, ანი მიპასუხე გთხოვ! ანიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიი . . . . . . . . . არ დამტოვო ჩემო პატარა, ჩემო ანგელოზო შემიცოდე გთხოოოოოოვვვვვვვვვვვვვ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! !
თუმცა გიოს ყვირილი და გოდება ამაო იყო, ანიმ ის სამუდამოდ დატოვა, გაფრინდა უფრთო ანგელოზი . . . . . . . გიო შეშლილივით იხუტებდა მას და ლამობდა გაეცოცხლებინა, თვალებზე ცრემლები ეყინებოდა და გულზე ტყვიასავით ეცემოდა.
მიდის სიცოცხლე თითქოს ქარს მიაქვს. გამთენიისას ჟამგადასული ღამის ზმანება მორჩა, დასრულდა უკუნისამდე.
გიო ისევ გრძნობდა ანის სურნელს, ის გრძნობდა მის სუნთქვას. ცხოვრება ცხოვრებად აღარ იყო, ყველასათვის უღიმღამო გახდა ყველაფერი.
ანის საფლავზე სამარისებური სიჩუმე სუფევდა. გიო ნელი, დაღლილი ნაბიჯებით მიუყვებოდა საფლავებს შორის დაგრეხილ ბილიკს. მძიმედ მივიდა საფლავთან და თქვა: მოვედი ანი, მოვედი შენს სანახავად . . . . . . გიომ თვალები დახუჭა და მძიმედ ამოიოხრა. სახე ვაგლახად მოექცა, მოზღვავებული სიმწარისგან წელში ჩაიკეცა, დაიჩოქა და რაღაც გაუგებარი ზმუილი აღმოხდა მკერდიდან. . . . . . . ჩაეხუტა საფლავს და მწარედ აქვითინდა.
აქ ხარ ჩემო ნატანჯო სიყვარულო? აქა ხარ ანი?
რაღაც უჩვეულო სითბოთი ეფერებოდა იგი ანის საფლავს, გრძნობით ცრემლმორეული. ტუჩები მოიკუმა და ცრემლი წამოუვიდა ობოლი ცრემლი. მთელი სხეული გაშეშებოდა, მისი ტუჩები კი ძლივსღა ჩურჩულებდნენ:
ვიცი ანი ჩემი მოფერება გენატრებოდა, ხოდა მეც აქ ვარ და არ მოგაკლებ ჩემო ანგელოზო ამას, თუმცა ეს მე ადრე უნდა გამეკეთებინა. ეხლა შენ მას ვერ შეიგრძნობ, მაგრამ მე მაინც მოგეფერები სიხარულო გესმის??? გესმიიიიიიიიიიიიის. . . . . . . . . . . . . . ! ! ! ! ! ! ! ! ! ესაა ის რაც ეხლა შემიძლია გავაკეთო, იცი რამდენი რამ დაგვჩა ერთმანეთისთვის სათქმელი. . . . ? მითხარი ანი, მომიყევი რამე გთხოვ, მე მოვალ მოგისმენ ყოველდღე გესმის? ? ? ? ? ? ? ? ? რადგანაც მეტი გზა აღარ გამაჩნია ჩემო პატარავ მე ამის იქეთ.
დაიღალა, დაიქანცა შენდობის მთხოვნელივით დაჩოქილი, მაგრამ წამოდგომა და წელში გამართვა არც კი უცდია, ამით საკუთარ თავს სჯიდა და საკუთარ თავს აიძულებდა უფრო დაეტანჯა თავი.
შენ მელოდე ანი . . . . . . აი მეც აქ ვარ, სულ აქ ვიქნები და აღარასოდეს მიგატოვებ გპირდები . . . . . მე კარგად გიცნობდი სიხარულო და ვიცოდი რაც არ უნდა მომხდარიყო არასოდეს დამივიწყებდი. . . . . იცი ანი შენ რომ აქ ხარ ჩემი ბრალია და მეტი არავისი მხოლოდ ჩემი ანიი ჩემიიიიიიიიიიი . . . . . . . . . . . . . მე რომ არ მიმეტოვებინე, ახლა ორივენი ბედნიერები ვიქნებოდით, მაგრამ მე მოვკალი ჩვენი ბედნიერება, ანი მე შენ აღარ მყავხარ სიხარულო და არც მომავალი აღარ მაქვს შენს გარეშე . . . . . . . . . ანი მე იმას გეტყვი რასაც ხშირად ჩემგან ვერ ისმენდი. . . . . . . . . . ”შენ ჩემი პატარა ანგელოზი ხარ და სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ ანიიიიი! ! ! მიყვარხარ! ! ! ! ! ! ! მიყვარხარ! ! ! ! ! მიყვარხარ! ! ! ! !
ამას იმეორებდა გაგიჟებული, ანერვიულებული გულის ფეთქვასავით. . . . . . . . . . . .
მიყვარხარ ანი მიყვარხარ! მაპატიე, მაპატიე ყველაფერი . . . . . . . . ეხლა ვხვდები თუ რაოდენ ძლიერ მყვარებიხარ, ეხლა მივხვდი რა ძვირფასი ყოფილხარ ჩემთვის . . . . . . . . .
|
