ბროწეულის ფერია ბაგე შენი ნახეთქი
თაფლისფერი თვალებით ისე შემომციცინებ,
მე არ მიყვარს დუმილი,ანგელოზო რამე სთქვი!
გსუნთქავ ალმოდებული, მგონი ვეღარც ვიძინებ.
როცა მგონიხარ აქვე ახლოს, ისე შორსა ხარ?!
იქნებ ვერ, იქნებ არ გამხელილ, ან არსაიდან,
ვარდის ყველაზე სურნელოვან ყელგადმოსახარ,
ეკლების შიშით საბოლოო ცოდვას ჩავიდენ.
ეგ ბაგეები შთაგონების წყაროა თუმცა?!
მე არ მრცხვენია, ანგელოზო ნურც შენ შეგრცხვება.
არის ისეთი სიმსუბუქეც, ყველას რომ უმძიმს,
როგორც ჰაერის მომაკვდავი სუნთქვით ვერ ძღება
ხო ეგ ნაკვთები თუ ჩემია და ეგ გიშერი,
გაუკვირდება ნურასოდეს და ნურც ნურავის.
თუ გინდა წავალ! მაგრამ ვიცი არ გამიშვებენ,
სანამ ბოლო გვერდს ბაგეები არ დახურავენ.
ბროწეულის ფერია ბაგე შენი ნახეთქი
შენი თმების სურნელი არ შორდება ნესტოებს
მე არ მიყვარს დუმილი,ანგელოზო რამე სთქვი!
ანდა ჩემს პანაშვიდზე მიხაკებით მესტუმრე.
და სთქვი მოჰკლეს პოეტი ვინც ოდესღაც
დამხატა
და მე დაგელოდები,დალოდებით უეცარ
ამელნებულ ზეცაზე ნარიყალის ბარხატთა
მთვარის ბნელ სილუეტთან
მთვარის ბნელ სილუეტთან
მთვარის ბნელ სილუეტთან
შენს დახატვას ვეცადე...
|
