მე და ჩემი ვარსკვლავი
ვარსკვლავებით იყო იმ დღეს მოჭედილი ზეცა,
აღარასროს არ მიგვრძვნია მე ასეთი სითბო,
თითქოს გულში გამიარა, გამაღვიძა თითქოს,
გამიღიმა, დამამშვიდა და თავისთან მიხმო...
ღამე იყო და ჩვენ ორნი მივდიოდით გზაში,
ჩვენი მოწმე მხოლოდ იყო ვარსკვლავები ცაში,
მეგონა რომ გავიმარჯვე თურმე შევცდი მწარედ
და მას შემდეგ რომ იცოდე რა ცრემლები ვღვარე...
ღამე იყო და ჩვენ ორნი მივდიოდით გზაზე,
მე მეგონა სამუდამოდ იქნებოდა ასე,
ვტყუვდებოდი, რომ დამჭირდა მიმატოვა კენტად,
და დამტოვა სიბნელეში, სად წავიდა ნეტავ...
დღესაც ვარსკვლავებით არის მოჭედილი ზეცა,
თუმცა ჩემი აღარა ჩანს, სად წავიდა ნეტავ,
დაიმალა, მიღალატა თუ გამცვალა სხვაში,
იქნებ არც კი დაიმალა, მხოლოდ ავცდით გზაში...
|
