მაცანდარა, როგორც კუდი კვიცის:
იქ სკვერია კვერცხისხელა – ციცრის
დ ჭიშკარი – გალანცული ფიცრის.

იქ ნიავმაც სხვა ფაციცი იცის,
ვით საყვარლის მომლოდინე ქალმა;
როცა მთვარე სურათს უღებს ბლიცით...
კასრში დგომა ერცხვინება პალმას.

იმ ფინიკთან გადაგვწვიმა ომმა
ლექსით აცრილ მუზის ხელისბიჭებს
და ყავარჯნით ჩავლილ შემოდგომას
უკემსავდა წვიმა ჭრელ პაჭიჭებს.

იწყებოდა მერე თოვლის რთველი:
დახრილ რტოებს ვუბერტყავდით პალმას;
ახლაც მტკივა ერთი გუნდა, სველი,
ცხელი მზერით რომ გამიდნო ქალმა.

ახლა ქუჩას სხვა სახელი ჰქვია,
კასრიდანაც სხვა შრიალი ისმის...
ვერ მიხსენებს მთვრალი მალაქია,
ქინაქინი რომ დაჰქონდა ქისით.

ლექსიძმებო, დამიბრუნეთ ვალი:
ძველებურად, ერთიც დავკრათ, თათარს!
დამისველეთ ამომშრალი თვალი,
არ შემაშროთ ამ უთოვლო ზამთარს...