კენჭები - 21 იანვარს 2010

წუთი დარჩენილ წამს წურავს, დედოფალს მეფე არ უყვარს...
მე და შენ ვზივართ და ვფიქრობთ... ბევრი რამ წყდება ამ წუთას;
ვიხილები და მოვდივარ, მეფეს პაიკი ვგონივარ,
აზრებს ვკითხულობ დედოფლის, მთლად უგუნური როდი ვარ!
* * *
მაძღარი წყარო რაკრაკებს, ყვება ძველ იგავ-არაკებს:
"სტუმარი არ დამელიოს..." წყაროს მხოლოდ ეს ადარდებს;
ვიღაცა რაღაცას ეძებს, რას ეძებს არას დაეძებს,
ერთი სურს, რომ ვერ იპოვნოს, ძებნა წარსულად არ ექცეს.

"საღამოს სხივი მაკლდება!.."- ბუჩქი ხეს ეკამათება,
თევზი დიდ თევზებს გაურბის, ცხოველი ცხოველს აკვდება;
ვცოცხლობთ და ვსარგებლობთ მიწით, თუმცა მთავარი არ ვიცით,
ოდესღაც გადაყრილ ნაგავს ქუჩის ძაღლებივით ვჩიჩქნით.

მკვდარი შემოაღებს დუქანს, საფლავის ქვა უჩანს უკან,
მოქეიფე თვალს არიდებს - "მიდი!.. მიდი!.. შენ დაუკარ!"
ძე არის, თუ ასულია, შუა ზღვაში გასულია,
თავის ქონმა ამოღერღა - "რაც მთავრდება წარსულია"

ცას მიმართული ხელები, გაურკვეველი ბგერები,
ერთმანეთს მხრებზე ადგანან შავით მოსილი ბერები:
"მზეო ამოდი!.. ამოდი!.. ყოველის სულში გადმოდი!..
მხოლოდ ჯერ ნუ გვათქმევინებ: გამარჯვებულო გამოდი!"

გამჭოლი ფიქრის წუილი, უამრავ აზრთა დუღილი...
იქნებ ვიღაცა თამაშობს?.. ჩვენივე მესმის წუხილი;
ჯერ შუადღეც კი არ არის, ბოლო გამოჩნდა ზღაპარის,
ვიხილავთ იისფერ ღამეს?.. იქნებ საჭირო არ არის?

გლეჯს საუკუნე წელიწადს, თვალი კი დაჰყურებს მიწას,
გაქვავებული დგას დედააზრი, შეწყალებას თხოვს ბერი ცას;
კენჭები იქცნენ ლოდებად, გულში კი ბოღმა გროვდება...
მაშ გაუმარჯოს დედოფალს!.. საღამოს მეფე მოკვდება...
* * *
ჩურჩულია კადრებს მიღმა, მოტყუება იცის რითმამ,
გულისყურით მოუსმინე, ფიგურებმა არ მიგიბან:
წუთი დარჩენილ წამს წურავს, დედოფალს მეფე არ უყვარს...
მე და შენ ვზივართ და ვფიქრობთ... ბევრი რამ წყდება ამ წუთას.