იგი ჩემსკენ მოდიოდა, მე მისკენ.
ვიფიქრე, გვერდს ავუქცევ-მეთქი, და მარჯვნივ წავედი.
იფიქრა, გვერდს ავუქცევო, და მარცხნივ წამოვიდა.
როცა დავინახე, ერთმანეთს ვეჯახებოდით, მხარი
ვიცვალე _ მარცხნივ წავედი.
როცა დაინახა, ერთმანეთს ვეჯახებოდით, მხარი იცვალა _
მარცხნივ წამოვიდა.
მერე მე _ ისევ მარჯვნივ!
მერე ის _ ისევ მარჯვნივ!
აქეთ და იქით!
იქით და აქეთ!
ბოლოს მაინც შევეჯახეთ ერთმანეთს!
ბოდიში-მეთქი, ვუთხარი!
ბოდიშიო, მითხრა!
მე გამეღიმა!
მას გაეცინა!
მე გადავიხარხარე!
მან გადაიკისკისა!
ბარემ გავიცნობ-მეთქი, და სახელი ვუთხარი!
სახელი მითხრა!
მას მერე თერთმეტი წელი გავიდა.
ამ ხნის მანძილზე ჩვენ ისევ ვეჯახებით ერთმანეთს,
ოღონდ ახლა საკუთარი ნებით:
ჩემი მარჯვენა _ მის მარცხენას,
ჩემი მარცხენა მის მარჯვენას.
ზოგჯერ ასეც ხდება:
ჩემი მარჯვენა _ მის მარჯვენას,
მისი მარცხენა _ ჩემს მარცხენას,
და როცა ერთმანეთს ბოლომდე შევეჯახებით,
გვერდის ავლა შეუძლებელია...
ასე გავიდა თერთმეტი წელი.
ახლა კი,
თუ არ ვცდები, წინა შაბათს,
ყმაწვილს გადაყრია ვიღაცას ქუჩაში.
ეს რომ მარჯვნივ წასულა _ გვერდს ავუქცევო,
ის ყმაწვილიც მარჯვნივ წასულა _ გვერდს ავუქცევო.
ბოლოს, როგორც ამ თერთმეტი წლის წინათ ჩვენ _
ისინიც ერთმანეთს შეჯახებიან.
ჯერ ქალს გაუცინია,
მერე ბიჭს.
|
