ანგელოზებით გაბრწყინდა ზეცა,
დასუდრულ მთებზე სიკვდილი სუფევს,
განსასვენებელ ზიარებაზე
ნუკრის თვალებით დედა მიყურებს.
მამა შეშლილი სახით მომშტერებია,არასჯერა რომ მის შვილს თეთრად გამოწყობილი სამოსი აცვია,ჩემი საცოდავი და ეფერება ჩემს ყინულით მოფენილ ბაგეებს,ჩემა ცოლმა რვათვის ორსულმა ბავშვი დაკარგა მამას ვაჯკაცი,ჯოჯოხეთს დაემსგავსა ჩვენი დინასტია,წამებად ექცა დედაჩემს ჩემი დამპალი სხეულის ტრფობა.ჩემი გოგონა მოიყვანეს იმ დგეს როდესაც ორ საათში უნდა გამომასვენონ,შემოანათა კაშკაშა სხივით გააელვარა ჩემი შავად მოფენილი ბურუსი,ორი წლის ფატარამ აგარ იცის რო მისი მამა აღარ არსებობს,მოვიდა სირინოზივით გვერძე დამიჯდა,ჩემა სულმა იგრძნო ბავშვის სითბო მაგრამ ჩემს დაკეპილ ხორცს არ შეუძლია გამოძრავება.დაე მოვიდა შუადგის ორი საათი,უნდა აწიონ ჩემი ნეშთი ჩემმა ბრძენებმა,დუდუკს აკვნესებს ვიღაც დაქირავებული მომგერალი,მომტირლები მომაცილებენ ისე ტირიან თითქოს დაჩაჩანაკებული მიცვალებული ვიკო,სამების ტაძრის ეზოში უნდა ჩაატარონ რიტუალი მღვდელმთავრებმა.დაკრძალვის პროცესმა მშვიდობიანად ჩაიარა,ქარი ამოვარდა ზარები ააწივლა,სანთლები ამინთეს ტაძარში ჩემზედ დაიწყეს ლოცვანი,გრიგალმა გადაუარა არემარეს,ყველანი გაიპანენ, სამების კარი დაიკეტა,ხატები გამომწყვდეული ტუსაღებივით შიგნით დარჩნენ.სამ დღეში მოვა ჩემუ უზენაესი და საფლავის ქვას დაადგავს ჩემს წყეულ სამარეს,ამ მარმარილოს ქვაზე ამოიქარგება ჩემი ლექსი "სიკვდილზე" პოემით იწყება და აი ამ ლექსით მთავრდება,ჩემი დადგმული სცენა როლების გარეშე.
მე უკვე დამძინებია,სიცოცხლემ მოასწრო მოსავლის აღება
სიკვდილის პირულში გრძნობები შემაჭკნა
პოეტად შემრისხა ჩემა სხეულმა
განცდილი წამების უმიზნო ლოდინში
ჩემს საფლავზედ გულზედ მაწევს იების კონა
თავს დამხვევია მომტირალი ლამაზმანები,
დედა დამცქერის საფლავზედ ტირის,
მიწას მაყრის და თავ ბედს იწყევლის
მე კი ვერავგრძნობ თუ როგორ ვდნები,
მიწას ვეკუთვნი და შიგნით ვლპები
მძორად ქცეული მატლ ღორღში ვქრები
ფერფლად ქცეული კუბოში ვრჩები.
გადის წლები და ძველ სიყვარულს ენატრება საფლავის ლოდი,
მოდის და მოაქვს ვარდების კონა გულზედ საყრელად,
ვგრძნობ როგორ ალპობს ჩემს წყეულ მიწას წმინდა ცრემლებად
და სულში მიზის შენი ნორჩი გულის ვედრება.
|
