 
- ძლივს გიცანი, ისე გამხდარხარ, თითქოს ყურებში სინათლე გაგდის! – უთხრა სერგიმ.
- ჩემს ლეშზე ნუ იფიქრებ. იფიქრე სულზე სიკვდილის შემდეგ.
წუთით დუმილი ჩამოვარდა.
- ჰო, მართლა, როგორ ცხოვრობ? რახანია ერთმანეთი არ გვინახავს.
- ჰო, დიდი ხანია. რაო სერგი, ისევ დამივიწყე?
- დავაპირე შენთან მოსვლა, მაგრამ ვერ მოვიცალე. ხან უნივერსიტეტი, ხან ეს, ხან ის...
- სულ მარტო დავრჩი, არც მეგობარი, არც ნათესავი, არავინ არის.
- გამიგონე, უბრალოდ მიხვდი, რომ მარტო არა ხარ! - უთხრა სერგიმ, სილურჯემოდებულ შიშველ ფეხებს მიაჩერდა, - არ გცივა?
- იცი, წუხელ შარვალ-ხალათი მომპარეს, ფეხსაცმელიც მომპარეს, - მიუგო მან და ხალათი გაიხსნა, საცვლების ამარა დადგა.
- კარგი ერთი, ვინ მოგპარავდა!?
- შენ არ იცი. ჩემს გარშემო მკვლელებია და გამცემლები.
- წამოდი ჩემთან, სახლში.
- არა, სერგი, მივეჩვიე სიცივეს. ამ ლეშს, ჩემს სხეულს ახლა სამარისთვის ვამზადებ. ...და საფლავების მწვანე სიჩუმე.
- მე ხომ გთხოვე...
- წინათ იყო რაღაც ხალისი, შინ მომიხაროდა და მერე უთენია ისევ გავრბოდი ქუჩებისკენ. თუმცა ეს წინათ, ახლა არც სახლში მიმიხარია, არც ქუჩებისკენ. სასაფლაო, მხოლოდ სასაფლაოა ჩემი ადგილი.
- შენ უკვე ისე შეეჩვიე სასაფლაოს, რომ არც კი ამჩნევ ირგვლივ რა ხდება. გაიხედე, განა მარტო შავი ფერია?!
- ეს არ არის საქართველო!
- ეს არის ის რაც ახლა არის, და მაინც მას საქართველო ჰქვია!
- მითხარი, სერგი, შენც გიყვარს წითელი ფერის თევზები?
- წითელი?
- ჰო, წითელი! ახლა ირგვლივ მხოლოდ წითელი ყვავილებია.
- დრომ მოიტანა ასე! ვინ უნდა იყოს ამნაირ დროში დროის მადლობელი.
- მე კი, მინდა ყველგან უხილავი ბაღების სილურჯე იყოს!
|
