დ ა მ ნ ა შ ა ვ ე - 31 იანვარს 2010

არასოდეს არვინ მყვარებია...ეს იყო მხოლოდ ერთხელ...შემიყვარდა...
დგე ჩვეულებრივ გათენდა და მზემაც დაიბანა სახეე...ცხოვრება ტავის რითმს მიყვებოდა...
საუზმეს ვამთავრებდი, რომ ჩემმა მეგობრებამა დამიძახეს...მეც არ ცდავაყოვნე და ქვემოთ ჩავედი სასეირნოოდ...გოგონების ამბავი მოგეხშენებად ყოველთვის ჭორაობენ და ჩვენც გუშინდელ თამაშზე დავიჭყეთ საუბარი...უცებ ვიგაცამ უკნიდან ხელი დამადო და მეც გავიხედე.ვაკო იყო ჩემი ძალიან ახლო მეგობარი:
-ოოოო,ვაკო...როგორ ხარ?_და გადავკოცნე...
-კარგად თამ...შენ როგორ ხარ?
-რავი აბა ვცოცხლობ...ისე კი მეწყინა გუშინ თამაში რომ წააგეთ,მაგრამ მაინც კარგად თამაშობდით._და გავუგუღიმე.
-ხოო.ეგ არფერი...
ჩვენ დანარჩენებს ჩამოვრჩით...ეხლა შევნიშნე რომ ვაკოს ხელში წითელი ვარდი ეჭირა.
-ეგ ვარდი ვისიაა?მარის უნდა აჩუქო?_გამეცინა და ისევ გავაგრძელე: -მარი სახლშია ეხლა გავუვლით და ჩამოვა ალბად...
_არა თამ ეს ვარდი შენია._მითხრა მან
-როგორ ჩემი ?საიდან?
_ოოოოოო,გუშინ თამაშზე ჩემმა ძმაკაცმა შეგამჩნია,ძალიან მოეწონე.აქ ახალი გადმოსულია და აი ეს ვარდი გამომატანა...
_ლამაძი ვარდია._დაბნეულად ვუპასუხე...
ვაკო მალე წავიდა.მე კი გოგონებს დავეწიე.მათ ვარდის შესახებ მკითხეს და მეც სიმართლე ვუთხარიი.აიიი აქ დაიწყოო...იმ ღეს გადავის მეტს არაფერს აკეთებდნენ...
რამოდენიმე დღეში მე და მარი სკოლაში მივდიოდით,დავინახეტ რომ ვაკო და ვიღაც მაღალი ბიჭი ჩვენსკენ მოდიოდა.
-გამარჟობა გოგონებოოო,როგორ ხართ?_მოგვესალმა ვაკო
-დილამშვიდობისაა_ვუპასუხეთ ჩვენც.
აა ხოოო! გაიცანით ეს ჩემი მეგობარი ლუკაა, ეს ჩემი სიყვარულია,_მიანიშნა მარიზე და განაგრძო: -ეს კი თამუნაა, დაბადებიდან ერთად ვიზრებით...
ჩვენ ხელი ჩამოვარვით ლუკას და ბანალური სიტყვა ,,სასიამოვნოააა” წარმოვთქვით.მანაც იგივეე, მაგრამ შევამჩნიე რომ რაღაც უცნაური თვალებით შემომხედა...
-კაი მარი ჩვენ გავიდეთ,შენთან საქმე მაქვს._თქვა ვაკომ და გადამკოცნა...
-კარგიიი!სასიამოვნო იყო თქვენი გაცნობა._მიმართა მარიმ ლუკას
-ჩემთვისაც .მაგრამ მოდი თქვენობით ნუ ვილაპარკებთ.კარგი?
-კარგი.
ისინი წავიდნენ.ჩვენ კი სკოლის ეზოში დავრჩით.ლუკა დიდ ხანს მიყურებდა შემდეგ კი...
-ძალიან მიხარია რომ გაგიცანი...
ცოტა ხანს არაფერი ვუპასუხე.
-ძლიან ლამაზი ვარდი იყო...მადლობ.
-არაფერს მაგრამ,ვფიქრობ ვარდი არაფერია შენთან შედარებით..._და გამომხედა ირონიული სიცილით.მეც იგივე ნაირად ვუპასუხე;
-ხომ არ აზვიადებ?
-მე ესე არ ვფიქრობ!გაზვიადება ისა როდესაც რაგაცას ამათებ მე კი...გუშინ თამაშზე დაგინახე.
_ხო ვიცი,ვაკომ მითხრა.
ალბად იმასაც გეტყოდა რომ..._აქ კი გაჩერდა...
მალევე ზარიც დაირეკა და საკლასო ოთახში შევედი.მთელი დღე ლუკაზე ვჵიქრობდი...არ ვიცი რატოოო...რაგაც ვერ ავხსენიი...რაგაც ისეტი რომ არ ვიცოდი რა იყოოო...
დაახლოებით2 კვირის შემდეგ დილით ტელეფონის ზარმა გამაღვინძა:
_დიახ...
-ტამუნა ლუკა ვარ...
-ხო ლუკა
-გაგაღვინძე?
-არაუშავს...
-თამუნა შეგიძლია შემხვდეე?
-რა ხდება ?ხომ კარგად ხარ?
-კი თამო,უბრალოდ მინდა გითხრა რაღაც...
-კარგი...როდის?
-დღეს 12_ზე შგიძლია?
-კი
-კარგი,სკოლის ეზოში დაგელოდები...
ცოტა ხანს ძილი გავაგრძელე,11 ის ნახევარზე ავდექი და თავის მოწესრიგება დავიწყე.12_ზე უკვე სკოლის ეზოში ვიყავი.ლუკა იქ დამხვდა გადავკოცნე და დავჯექით.
-როგორ ხარ?
-რავი ვარ რა...
-რაღაც მინდა გითხრა...
-ხო ლუკა გისმენ,რისი თქმა გინდოდა?
_შემიყვარდი...თამუნა იმ ღიდან მიყვარხარ პირველად თამაშზე რომ დაგინახე...
-არ ვიცი რა გიპასუხოოო...
-ნურაფერს მეტყვი...უბრალოდ დაფიქრდი...აღარ მინდა დაგიმალოოო...მიყვარხარ და და შენთან ყოფნა მინდა...არ ვიცოდი ამხელა სიყვარული თუ არსებობდა და თუ მე ამის ღირსი ვიყავი...და რადგან ღმერთმა ეს ბედნიერება მომანიჭა არ მინად დავკარგოოო...
არ ვიცოდი რა მეთქვა მისთვის...
-ძალიან გთხოვ რაღაც მითხარი,,,აღარ შემიძლია შენი შიჩუმეეე...
-ლუკა...მე..არ ვიცი...
-რა თამუნა რა არ იცი?
-არ ვიცი რა გითხრა უბრალო გეტყვი ჰოოო...
-რა ოოო?რას ნიშნავს?
-ჰოოო ლუკა ვცადოთ...
ლუკა უცებ ფეხზე წამოხტა და გულში მაგრად ჩამიკრა...
მის მერე ძალიან ბედნიერები ვიყავით...მაგრამ...ერთი თვის შემდეგ ჩემმა მეგობრებმა მე და მარის გაგავებინეს რომ ლუკაზე ცუდი ხმები დადის და არ ენდოოვოოო...აის არ მჯეროდაა...საშჰინლად ცუდად გავხდი...არ შემეძლო ეჭ ქვეშ დამეყენებინა ლუკას სიყვარულიიი.ამ ამბავს ჩავეძიე და როგორც იქნა მითხრეს რომ ლუკა ნარკოტიკებს იღებსოოო.მაშინვე ლუკასთან შეხვედრა მოვინდომეეე...ისევ სკოლის ეზოში...
-ჩემო კარგოოო რა იყო ასე სასტრაფოოო?_გადამკოცნა ლუკამ...
-ლუკა ეს როგორ შეგეძლოო?განა ყველაერი ტყუილი იყოოო?
-რაზე მელაფარაკებიიი?
-შენ კარგად იციი...
-რა ხდება თამ?ამიხსენი თორემ სულ მთლად დავიბენიიი...
-შენ მომათყუე...ყველაპერი მომათყუეე...წამალს შეჩვიე და მე ალბად..._ვუთხარი და თან თვალიდან ცრემლი წამომივიდა...
ლუკამ თავი დახარა და ჩამოჯდა.
-არაფერს მეტყვიიი?
-გთხოვ დაჯექი...
მის გვერდით ჩამოვჯექი...
-მაპატიე...ცხოვრების მსხვერპლი გავვხდი...
-როგო ლუკა როგორ?
-თამოო ყველაფერს გეფიცეეებიი შენთან სრულიად გულწრფელი ვიყავი...მიყვარხარ...სანამ შენ გაგიცნობდი ცხოვრება ფეეხებზე მეკიდა...მოდი ყველაფერი დაივიწყეეე...
-რა დავივიწყოო?ამიხსენი რა ხდება თორემ მე წავალ...სამუდამოდ..._ავდექი და წამოსვლა დავაპირეე...
-არა..გთხოვ დარჩი...
მოვტრიალდიიი
-გთხოვ დაჯეი..._წამოსვლა მინდოდა მაგრამ ვერ მოვდიოდი თითქოს ფეხები არ მემორჩიულებოდა...
-მე მძიმე ცხოვრება მქონდა...მამა ჯარში მსახურობდა,6 წლის ვიყავი როცა ის საბოოლოოდ დავკარგეე...არ მყავდა გვერდით როცა მამის რჩევა მჭირდებოდა...მყავდა პატარა და,12წლისას სიცხით დამეღუპა,წამლის ფული არ მქონდა რომ ჩემი დის სიცოცხლე გადამერჩინაა...დავრჩით მე და დედა...დედაც ავადმყოფობდა...გაგვქურდეს...დედა დამიჭრეს,ჩემი თვალიდ ვუყურები როგორ გააუპატიურეს იმ არა კაცებმადა,ის კი ტიროდა და ვერ ვშველიდა..._ცოტა ხანს თხრობა შეწყვიტა,ცრემლიანი თვალებით შემომხედა,მეც ცრემლები მოვიწმინდე და გარკვევით დავინახე ზიზღმი მის თვალებში...უცებ ჩემდა უნებურად მაგრად მოვეხვიე,ისე თითქოს დამეტკიცებინა რომ სიყვარული და ბედნიერება არსებობს...
-გთხოვ აღარ გინდა აღარ გააგღძელოოო..._ ვთხოვე მას
-არა,,შენ ერთადერთი ხარ ვისაც ყველაფერს მოვუყვებიიი...
-კარგი ლუკა მაგრამ,სანამ გააგრძელებ მინდა იცოდე რომ მიყვარხარ,და არსდროს მიგატოვებ...
-ვაიმე თამუნა შენ რომ რ მყავდე არ ვიცი რა მეშველებოდა...დედა გარდამეცვალა...15 წლის სულ მარტო დავღჩი...არავინ მყავდა...დავკარგე რწმენა იმისა რომ არისებობს ბედნიერება,მზე,სიკეთე,სიყვარულიიი.მერე ცუდ გარემოსი მოვვხვდი... ნაცნობებმა ბედნიერება ნარკოტიკებსი მაპოვნინეს...მხოლოდ შენ დამანახე სინათლის სიხივი ბნელ გვირაბში...ამისთვის მადლობას გიხდიი...
ტირილი დავიწყეე
-ნუ ტირი გთხოვ...
ერთად გამოვედით სკოლის ეზოდან...მე მისი მჯეროდა და დარწმუნებული ვიყავი რომ ვუყვარდი...რამოდენმე დღის განმავლობაში ყველა იმას მეცხუბებოდა ნარკომანის როგორ გჯერაოო?...მხოლოდ მარის და ვაკოს ესმოდა ჩემი...ძნელი იყოოო გაშემომყოფტა აზრის მოსმენა მაგრამ მაინც არ გავტყდი და ლუკას გვერდით ვიდექი..ერთად ვებრზოდით ნარკომანიას...მე ის მიყვარდა და ვიცოდი მასაც იგივე გრძნობა ქონდა ჩემდამი...
აგვიდა ერთი წელიი...მე და ლუკა ერთად ვიყავით...
გვიან ღამით რაღაც ვერ დავიძინე...რაღაც ჩოჩქოლი ატყდა...ხალხს უცებ მოეყარა თავიი ერთ ადგილას...მე არ გავსულვარ..ფანჯრიდან გავიხედე.შევამჩნიე ლუკაც იქ იყოო და უფრო ინტერესიტ დავიწყე ყურება...პატრულის მანქანაც მოვიდა, ლუკას ბორკილები დაადეს მანქანაში ცასვეს და წაიყვანეს...შოკში ჩავარდი ეს რომ დავინახე...კარგა ხანს ისმოდა ხალხის საუბარი,ისინი განკითხავდნენ ლუკას,დამნაშავე იყო თუ არა ის, ისინი ყვიროდნენ,,ახია მაგაზე რაც დაემართა მეტსი ღირსია,დამნაშავეა,ნარკომანია და ციხეში უნდა ჩაჯდეს”.გაცოფებული ხალხზე და გაოცებულიი ეხლა გამოვერკვი თუ რატო დააპატიმრეს ლუკა..,ნარკომანია’’ მათ არ იციან რა ხდება ლუკას თავს...ოთახში ჩავიკეტე და ტირილი დავიწყე,იმ ღამეს არ დამეძინა,ვფიქრობდი რა რტულ მდგომარეობაში იყო ლუკა...რამდენი ბოროტეება ამ ცხოვრებაში,ლუკა წაიყვანეს,გაასამართლებენ,დამნაშავედ ცნობენ და ციხესი ჩასვავენ,ბოლოს მოუღებენ ჩვენს სიყვარულს...არა არა,მე ის მიყვარს და არ შეიზლება რმერტი ესე სასტიკად მოგვექცეს...ლუკა ხომ დამნასავე არ არის.ის ავადაა,ავადმყოფი რომელიც ჩვეულებრივი წამლის გარესე ვერ ცოცხლობდა, ,,ჩვეულებრივი წამლის”რადგან ნარკოტიკი ჩვეულებრივი წამალია რომელსაც ბოროტად იყენებენ...მისი ბრალი არ იყოო...იმ ბოროტმა ხალხმა დაუნგრია მას ცხოვრებ ვინც დედა გაუპატიურე...
მეორე დილით ქუჩაში გავედი თუ არა მომახარეს ლუკას დაკავების ამბავიმათთვის ადვილი იყოოო...არ მიმიქცევია ყურადღება..ვფიქრობდი როგორ მენახა ლუკა,რომ მეთქვა მისთვის ,რომ ის უდანაშაულო იყო,რომ მის გვერდით ვიყავი და არასდროს მივათოვებდი...ლუკას იქ ხომ ვერ გამოასწორებდნენ,არ მინდოდა შეცვლილიყოოო.გავიდა ერთი კვირა.ისევ ლუკაზე ვფიქრობდი,მე და მარი ვაკოს ვეკითხებოდით მის ამბებს მაგრამ ის არფერს გვეუბნებოდა...უკვე ვეღარ ვჩერდებოდი და ციხეში წავედიმის სანახავად,მის წინ ვიჯექი მაგიდასთან...მან ამომხედა ცრემლიანი თვალებით და მითხრა
-ჩემო კარგოოო როგორ მომენატრე,მაგრამ არ გიხდება ეს ადგილი სენ გთხოვ წადი და დამტოვე აქ,ალბად გეზიზებიიგძულს ის ღე როცა გამიცანი...
-გეყო გთხოვ,მინდა იცოდე რომ მესმის შენი მიყვარხარ ლუკა...
-ჩემო ანგელოზო შენგან მოსალოდნელი იყო ეს სიტყვები...დიდი მადლობაა.მიყვარხარ ტავზე უფროოო...ჩემი ცხოვრება არაფერია შენს გარეშე...მთავარია რომ შენ ჩემი გჯერა და სად ვინები არ აქვს მნიშვნელობა.
ბევრჯერ დამინახია მისი ცრემლიანი თვალები მაგრამ არასდროო არ მინახავს თუ როგორ გადოფეთქა მის თვალებიდან ცრემლების ნაკადმა...მაგრად გადამეხვიააა...
გავიდა კიდევ ერთი კვირა სასამართლოდან ცნობა მოვიდა ,რომ2 თვეში 6 მართს ლუკას სასამართლო გაიმართებოდა...ამ ორი თვის განმავლობაში ყველა ლუკას ჭორავდა,გარეთ გასვლა აღარ მინდოდა...გავიდა საზიზღარი ორი თვე.სასამართლომდე ლუკას შევხვდიიი,მომვარდა და გადამეხვიაა...
-ჩემო საყვარელოო რაც არ უნდა მოხდეს,იცოდე რომ მიყვარხარ და უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ...
-მეც მიყვარხარ ლუკა,გპირდები არასდროს დაგიწყებ...
უცებ მოტრიალდა დაისე მოხდა რომ ტუჩებსი მაკოცა.ეს იყო ფირველი კოცნა.ჩვენი სიყვარულის ბეჭედი...არაფერი მიტქვამს,მან კი ბოდიში მომიხადა,..მეგონა რომ ეს კოცნა გამოსათხოვარი იყოოო.
სასამართლო დარბასში მარი და ლუკა დამხვდა და მათთთან ერთად დავჯეი მოსამენად..აი ლუკა მოყავთ.დაიწყო სასამართლო...ველოდებოდი რომ მას ციხის ნაცვლად გამოჯამრთელების ცენტრში გადაიყვენდნენ.ახლა ლიკას ბედი ხალხის ხელში იყოო.ხალხისთვის მას არაფერი დაუშავებია, მაგრამ მაინც მას ადანაშაულებდნენ.დადგა გადამწყვეტი სიტყვის დრო,მოსამართლე ჩვენი სიყვარულის განაჩენის გამოსატანად...მოსამართლეს სიტყვებიააა ,,დამნაშავეაა”.ჩემ ცხოვრებაში ისეთი სიტყვები მოვისმინე რის მოსმენაც ძალიან არ მინდოდა.ჩემი სიყვარული დააპატიმრეს...ლუკას თვალებში ამოვიკითხე ,,დამივიწყე,მე შენი ღირსი არ ვარ”..ცუდად გავხდი,მარიმ გარედ გამიყვანა,ტირილი დავიწყე,ამ დროს ლუკა გამოიყვანეს და ატირებული რომ დამინახა ჩემსკენ გამოიწია,მაგრამ სასტიკებმა არ გამოუშვეს,მაშინ მე მივედი მასთან მაგრად მოვეხვიე უსიტყვოდ...წამოსვლისას კი ,, მიყვარხარ სიცოცხლეზე მეტად, და მე დავთმობ ამას”...მითხრა მან...ისე ცუდად ვიყავი,რომ სახლში ძლივს მივედი, პირი ვერაფერს დავაკარე და ორი დღე ოთახიდან არ გამოვსულვარ...მოხდა ისე რომ სახლში მარტო ვიყავი, კარებზე კი ზარის ხმა გავიგე.ვაკო იყოოო.
-შეიძლება?
-კი შემოდი.
-თამუნა...არ ვიცი რა გითხრა...
-არც მე...
-თამუნა რაღაც მოხდა და უნდა იცოდე...
-რა?კიდევ მოხდა რამეეე?

-თამუნა ციხეში ვიყავი..
-მერე ნახე ლუკა?როგორ არის?ხომ კარგადაა?
-არა ის...
-რა ხდება?მითხარი...
-თამუნა ლუკა აღარ არის...
-რას ამბობ ვაკოო?რას ქვია აღარ არის?აბა სად არის?
-დაწყნარდი ძალიან გთხოვ...ლუკამ თავი მიკლა...
ეს სიტყვებ რომ გავიგონე გონება დავკარგე...თვალები რომ გავხილეე საავადმყოფოში ვიწეი,ყველანი თავს მადგნენ...
-დედა რა მოხდა?
-ცუდად გახდი სიხარულოო...მაგრამ ნუ გეშინია უკვე კარგად ხარ...
-დედა გამახსენდააა...დედა ლუკა აღარაა მყავს...მომიკლეეს...მათ მომიკლეს..._ხმამაგალი ტირილი დავიწყეე...
-ჩემო კარგო ვიცი გავიგე.ვწუხვარ,მაგრამ გთხოვ რომ აგარ ინერვიულოოო...
-დედა ჩემი პირველი სიყვარულიი დავკარგეეე...პირველი და უკანასკნელიიი...

-მოდი ჩმთან..._მითხრა დედამ და ტავი კალთაში ჩამადებინა...
-ვაკო სად არის?_ვიკითხე მე...გ
-გარეთ არის...გინდა დავუძახოოო?
-გთხოვ, სთხოვე შემოვიდეს...

მარი გავიდა და ვაკოსთან ერთად შემო...