დასაბამიდან შეუცნობი შენ ხარ სამყარო,
ჩემო ტკივილი, ხორცშესხმულო თიხის ნაწილო...
შენ შეგიძლია პირველყოფილ ვნებით დამღალო,
გამანებივრო სიყვარულით...მერე გამწირო.
ბავშვივით ნაზად მომეფერო, მეოქროპირო,
თვალებში ცოდვის ცივი ცეცხლი ამიღაღანო...
დაუპყრობელი მწვერვალები დამაპყრობინო,
თან მომანატრო არ ყოფნა და ყოფნას გამყარო...
ცაში ვარსკვლავი, ზღვაში კენჭი დამათვლევინო,
შენ შეგიძლია,შენ, სამოთხის ბაღის სურნელო...
თან ერთდროულად ყველა შხამი დამალევინო,
ყველა სულელზე უფრო მძაფრად გამასულელო...
შენ შეგიძლია, აღმაზევო ან დამამიწო,
გაუთენარი ღამეებიც გამათევინო...
რომ სამუდამოდ სიკვდილიც კი გადამავიწყო,
ანდა ამკიდო მძიმე ჯვარი და მათრევინო...
|
