მუშა მიწყივ მუშაკობდეს, მეომარი გულოვნობდეს;
კვლა მიჯნურსა მიჯნურობა უყვარდეს და გამოსცნობდეს,
არცა ვისგან დაიწუნოს, არცა სხვასა უწუნობდეს.
18
ხამს, მელექსე ნაჭირვებსა მისსა ცუდად არ აბრკმობდეს,
ერთი უჩნდეს სამიჯნურო, ერთსა ვისმე აშიკობდეს,
ყოვლსა მისთვის ხელოვნობდეს, მას აქებდეს, მას ამკობდეს,
მისგან კიდე ნურა უნდა, მისთვის ენა მუსიკობდეს.
20
ვთქვა მიჯნურობა პირველი და ტომი გვართა ზენათა,
ძნელად სათქმელი, საჭირო გამოსაგები ენათა,
იგია საქმე საზეო, მომცემი აღმაფრენათა;
ვინცა ეცდების, თმობამცა ჰქონდა მრავალთა წყენათა.
21
მას ერთსა მიჯნურობასა ჭკვიანნი ვერ მიჰხვდებიან,
ენა დაშვრების, მსმენლისა ყურნიცა დავალდებიან,
ვთქვნე ხელობანი ქვენანი, რომელნი ხორცთა ჰხვდებიან;
მართ მასვე ჰბაძვენ, თუ ოდენ არ სიძვენ, შორით ბნდებიან.
23
მიჯნურსა თვალად სიტურფე ჰმართებს, მართ ვითა მზეობა.
სიბრძნე, სიუხვე, სიმდიდრე, სიყმე და მოცალეობა,
ენა, გონება, დათმობა, მძლეთა მებრძოლთა მძლეობა;
ვისცა ეს სრულად არა სჭირს, აკლია მიჯნურთ ზნეობა.
24
მიჯნურობა არის ტურფა, საცოდნელად ძნელი გვარი;
მიჯნურობა სხვა რამეა, არ სიძვისა დასადარი:
იგი სხვაა, სიძვა სხვაა, შუა უზის დიდი ზღვარი,
ნუვინ გაჰრევთ ერთმანერთსა! გესმას ჩემი ნაუბარი!
25
ხამს მიჯნური ხანიერი, არ მეძავი, ბილწი, მრუში,
რა მოჰშორდეს მოყვარესა, გაამრავლოს სულთქმა, უში,
გული ერთსა დააჯეროს, კუშტი მიჰხვდეს, თუნდა ქუში;
მძულს უგულოდ სიყვარული, ხვევნა, კოცნა, მტლაშა-მტლუში.
26
ამა საქმესა მიჯნური ნუ უხმობს მიჯნურობასა:
დღეს ერთი უნდეს, ხვალე სხვა, სთმობდეს გაყრისა თმობასა.
ესე მღერასა ბედითსა ჰგავს ვაჟთა, ყმაწვილობასა,
კარგი მიჯნური იგია, ვინ იქმს სოფლისა თმობასა.
27
არს პირველი მიჯნურობა არ-დაჩენა ჭირთა, მალვა,
თავის-წინა იგონებდეს, ნიადაგმცა ჰქონდა ხალვა,
შორით ბნედა, შორით კვდომა, შორით დაგვა, შორით ალვა,
დასთმოს წყრომა მოყვრისაგან, მისი ჰქონდეს შიში, კრძალვა.
28
ხამს, თავისსა ხვაშიადსა არვისთანა ამჟღავნებდეს;
არ ბედითად ჰაის ზმიდეს, მოყვარესა აყივნებდეს;
არსით აჩნდეს მიჯნურობა, არა-სადა იფერებდეს,
მისთვის ჭირი ლხინად უჩნდეს, მისთვის ცეცხლსა მოიდებდეს.
29
მას უშმაგო ვით მიენდოს, ვინ მოყვარე გაამჩივნო?
ამის მეტი რამცა ირგო მას ავნოს და თვითცა ივნოს,
რათამე-ღა ასახელოს, რა სიტყვითა მოაყივნოს?
რა გავა, თუ მოყვარესა კაცმან გული არ ამტკივნოს!
30
მიკვირს, კაცი რად იფერებს საყვარლისა სიყვარულსა!
ვინცა უყვარს, რად აყივნებს მისთვის მკვდარი, მისთვის წყლულსა?
თუ არ უყვარს, რად არა სძულს? რად აყივნებს, რაცა სძულსა?!
ავსა კაცსა ავი სიტყვა ურჩევნია სულსა, გულსა.
31
თუ მოყვარე მოყვრისათვის ტირს, ტირილსა ემართლების;
სიარული, მარტოება ჰშვენის, გაჭრად დაეთვლების;
იგონებდეს, მისგან კიდე ნურაოდეს მოეცლების,
არ დააჩნდეს მიჯნურობა, სჯობს, თუ კაცსა ეახლების.
41
საბრალოა სიყვარული, კაცსა შეიქმს გულ-მოკლულად!
121
ამაოა ჭვრეტა ტურფისა, სიახლე საყვარელისა!
131
გულსა გარე საიმედო ია მორგე, ვარდი ყარე.
247
სულთა მოგცემ გულისათვის, სხვა მეტიმცა რა გამონე!
299
მაგრა წესია, მიჯნური მიჯნურსა შეებრალების.
352
"აქიმნიცა იკვირვებდეს: ესე სენი რა გვარია?
სამკურნალო არა სჭირს რა, სევდა რამე შემოჰყრია".
377
ბედითი ბნედა, სიკვდილი რა მიჯნურობა გგონია?
სჯობს, საყვარელსა უჩვენნე საქმენი საგმირონია!
412
თუცა ჰმართებს დედაკაცსა მამაცისა დიდი კრძალვა,
მაგრა მეტად უარეა არა-თქმა და ჭირთა მალვა.
484
რა უამეა პირის-პირ საყვარელისა ჭვრეტასა!
703
ხამს მოყვარე მოყვრისათვის თავი ჭირსა არ დამრიდად,
გული მისცეს გულისათვის, სიყვარული გზად და ხიდად;
კვლა მიჯნურსა მიჯნურისა ჭირი უჩნდეს ჭირად დიდად,
აჰა, მაქვსმცა უმისოსა ლხინი არმად, თავი ფლიდად!
711
რა სჯობს, რა კაცმან გიშერი ბროლ-ლალსა თანა ახიოს,
ანუ ბაღს ალვა საროსა ახლოს რგოს, მორწყოს, ახიოს,
მისსა მჭვრეტელსა ალხინოს, ვერ-მჭვრეტსა ავაგლახიოს!
ვაი მოყვარისა გაყრილსა, ახი ოს ეყოს, ახი ოს!
716
საყვარლისა სიახლესა მოშორვება გაამწარებ.
727
ავად შეჰფერობს მიჯნურსა მიჯნურობისა ცხადება!
767
იადონი მაშინ მოკვდეს, ოდეს ვარდმან იდამჭნაროს,
ხამს, უძებნროს ცვარი წყლისა, მისთვის თავი ყოვლგან აროს,
ვერ უპოვოს, რა ქმნას, ანუ გული რითა დაიწყნაროს!
791
წაგიკითხავს, სიყვარულსა მოციქულნი რაგვარ სწერენ?
ვით იტყვიან, ვით აქებენ? ცან, ცნობანი მიაფერენ.
"სიყვარული აგვამაღლებს", -- ვით ეჟვანი, ამას ჟღერენ,
შენ არ ჯერ ხარ, უსწავლელნი კაცნი ვითმცა შევაჯერენ!
830
მთვარე მზესა მოეშორვოს, მოშორვება გაანათლებს,
რა ეახლოს, შუქი დასწვავს, გაეყრების, ვერ იახლებს,
მაგრა ვარდსა უმზეობა გაახმობს და ფერსა აკლებს,
ჩვენ ვერ-ჭვრეტა საყვარლისა ჭირსა ძველასა გაგვიახლებს.
833
სჯობს, საყვარელსა მოყვარე რაზომც არ დაუძაბუნდეს!
874
ვინ მიჯნური არ ყოფილა, ვის სახმილი არა სწვავდა.
877
ვის არ უნახვან პატიჟნი, ვისთვის ვინ არა ბნდებიან?
მითხარ, უსახო რა ქმნილა, სულნი რად ამოგხდებიან?
არ იცი, ვარდი უეკლოდ არავის მოუკრებიან!
883
საყვარელმან საყვარელი ვით არ ნახოს, ვით გაწიროს!
886
ვარდი ვერ არის უმზეოდ, იყოს, დაიწყებს ჭნობასა.
910
შენ საყვარელსა რად აწყენ? ფუ მაგა მამაცობასა!
914
თუმც უნდოდით გასაყრელად, პირველ ერთად არ შეგყრიდა.
915
"სდევს მიჯნურსა ფათერაკი, საწუთროსა დაანაღვლებს,
მაგრა ბოლოდ ლხინსა მისცემს, ვინცა პირველ ჭირსა გასძლებს;
მიჯნურობა საჭიროა, მით სიკვდილსა მიგვაახლებს,
განსწავლულსა გააშმაგებს, უსწავლელსა გაასწავლებს".
939
თუ არ მოგყვეს საყვარელი, შენ მას მიჰყევ, რაცა სწადდეს.
959
მო და უყავ სამართალი, გაებჭობის გული გულსა.
1093
თქვა: "დიაცსა ვინცა უყვარს, გაექსვის და მისცემს გულსა".
1095
შეყრა არის პირიანი, ორთავეა რათგან ნება.
1308
ცან, სამართალი მართალი გულისა გულსა მივა რად.
1359
მზე მოგვეახლა, მოგვეცა ჩვენ მოშორვება ჩრდილისა.
1432
წესია, გული გაჰკრთების ამბავსა გასაკრთომელსა.
1468
აჰა, მიჰხვდეს შესაფერნი ყმა ქალსა და ქალი ყმასა.
1490
რათგან ბოლო შეყრავეა, სიშორესა ვით ეთნებით?
დააშვენეთ ერთმანეთი, თავის-თავის ნუ დასჭნებით".
1544
ბრძენთა უთქვამს სიყვარული, ბოლოდ მისი არ-წახდომა.
1564
ახლად შეყრილსა მთვარესა, მზეო, ვით მოეშორები?
1635
ბრძანა: "ჭირი დავივიწყოთ, რათგან ლხინი დაგვებადა".
|
