სადღაც უკვე თენდება,
ჭკნება, ჭკნება ვარდები,
მალე დრო გაჩერდება
და წარსულს ჩავბარდები
სადღაც ქრება ვარსკვლავი,
ისმის ჩუმი გოდება,
მერე ხმა გულსაკლავი,
სიკვდილი ახლოვდება
ცაზე მთვარე ილევა
და ტაძარში სანთელი,
არც ლოცვა, არც მხილება,
მხოლოდ ცრემლი დამწველი
ჩემი ტანჯვა, წვალება,
სულს სულ არ დააჩნდება
და ჩუმი აღსარება
ისევ ჩემთან დარჩება
ტაძრიდან კი საფლავის
გაძნელდება მიგნება,
იქ ცრემლი უამრავი
და ვარდებიც იქნება.

ისევ ჩემეული
ცრემლში შერეული
წვიმა მოეპარა ღამეს.
სანამ გათენდება,
წვიმაც გაჩერდება,
მერე მოვიფიქრებ რამეს.
ისევ სუსხიანი, ონავარი ქარი
ჩემთან სიახლოვეს ბედავს.
ღამეს ეცოდება ცრემლიანი ქალი,
მჯერა, გეფიცები დედას.
სიზმრად დარჩენილი ყვავილების თოვა,
შორეთს მიპყრობილი თვალი.
აქაოდა მალე გაზაფხული მოვა,
თუმცა არ გამოჩნდა კვალი.
აღარ მეშინია ნაცრისფერი ნისლის,
აღარ ვმღერი ცისფერ მტრედზე.
გადაღლილი მთვარე ოქროს პერანგს იცვლის,
დარდობს ჯერ არ ნახულ მზეზე.

წლები მაცილებენ სევდიანი ზურნით,
სული ატირებას ბედავს..
ღამის მოფორებით და ლექსებზე ზრუნვით
გავძლებ, გეფიცები დედას.
ისევ ჩემეული,
ცრემლში შერეული
წვიმა ამიტირებს ღამეს.
სანამ გაჩერდება,
სანამ გათენდება,
მანამ გადავმალავ სადმე.