გაზაფხულის ერთ მშვენიერ დღეს, როცა ყველა მხიარულობს, ყველა სიცილის ხასიათზეა, უეცრად ტელეფონის ზარის ხმამ შემაწყვეტინა მეგობრებთან საუბარი. ყურმილში მისი ვაჟკაცური ხმა გავიგონე და გამიკვირდა, სახლში ხომ არასდროს მირეკავდა. მისი ხმა თითქოს მეუცნაურა მომესალმა და ნაღვლიანად მითხრა:
-ჩვენი გზები გაიყარა, მე უკვე ცოლი მყავს და მგონი ჩვენი დაშორება საჭიტრო იქნება.
მეტი არაფერი გამოგონია, ფიქრებში წასულს ყურმილი გამივარდა. ნელი ნაბიჯით შევედი ოთახში, ჩემმა მეგობრებმა ლაპარაკი შეწყვიტეს და გაკვირვებით ერთბაშად შემომხედეს.
-რა მოხდა სახეზე ფერი არ გადევს.
-მან დარეკა!
-მერე რა სახე ჩამოგტირის?
-ისე მითხრა ჩვენი გზები გაიყარა, ცოლი შეურთავს.
უხეხული დუმილი ჩამოვარდა. დუმილი ტელეფონის ზარმა დაარღვია. ხელის კანკალით ავიღე ყურმილი... და მასში მისი ხმა გავიგონე.
-გეწყინა? ვერ მიხვდი ჩემო პატარა სულელო? დღეს ხომ პირველი აპრილია. შენ კი დაიჯერე, მე შენ არასოდეს არ მიგატოვებ. მე შენ მიყვარხარ გაიგე?!
|
