მთავარი » ♥სხვა და სხვა♥
შენ წახვალ ჩუმად...ნელი ნაბიჯებით...სადღაც იქ უფრო გელიან ალბათ...და ეს დასანანია. თან გაიყოლებ ამ გაზაფხულის სუნთქვას, აი მაშინ... ჩემს თვალებში რომ დაგრჩა... სუნთქვა თვალებში? ჰო... ნუ გაიკვირვებ... ჩემი თითოეული ნაკვთი სუნთქავს როცა შენ გხედავ... გხედავ? ...რა გიპასუხო არც ვიცი. წახვალ და მხოლოდ ერთი გზა გაქვს წასასვლელი... ერთი მიმართულებით... ამ გზაზე კი ჩემი გული დევს და მას ვერ გაექცევი, ვერც გადააბიჯებ და ზედ დააბიჯებ... დააბიჯებ? რა გიპასუხო არც ვიცი. იქ მეტი სითბო დაგხვდება, მეტი ღიმილი, ბოლო-ბოლო მეტი ზრდილობა და სიმშვიდე... იქ სიცარიელეს თავის მობეზრებით არ ავსებენ, როგორც აქ, ჩემთან... ჩემს სამყაროში... თუმცა ამ სამყაროში ხომ შჰენც დაგპატიჟე. ისე კი მასპინძელივით არ გექცევი, ჩემს სტუმრად არ გთვლი. რატომ? ეს სამუდამო პატიჟი იყო... იყო... არ მიყვარს ეს სიტყვა "იყო"... თითქოს იმედენად თეთრია, რომ საცაა გაქრება ასო-ასო. ჩქარა ნუ წახვალ... ეს ისე... უბრალოდ... უკან მოხედვაც არ დაგავიწყდეს... ჩვევად მაქვს შენი თვალები და იმიტომ. თუმცა თვალებით კარნახს არ დაგიწყებ... მაშინ წყლისფერი იქნება, ნაღრუბლავი...გამომშრალი...უძილო... თან ჩემს გულისცემას გატან... ხანდახან მაინც რომ გაიხ
...
Read More
|
დარდი №1682
_ გვარი და სახელი. _ მარტია ბუბუნაური. _ რა გადარდებს? _ მარტოობა მადარდებს. ადამიანი ხშირად ხალხშია, მაგრამ მაინც მარტოდ გრძნობს თავს. ზოგჯერ თავის თავიც ეუცხოება, საკუთარ თავს გაურბის. რატომ ხდება ეს? არ ვიცი. საიდან მოველით ან სად მივდივართ? არც ეს ვიცი. სული...._ როგორია სული? _ სული ნამგალსა ჰგავს, ჩაჟანგება იცის ადვილად. სულს ეკიდება შენი წარსული. ხანდახან სულიც ისე უნდა გააფხავო, როგორც მახვ
...
Read More
|
მე არ მოვსულვარ საიმისოდ რომ სამარე გავითხარო ,არამედ რომ უბრლოდ გული განვწვმინდო ამ გრძნობისგან .დიახ გამიშვით ,შემეშვით .რა გინდათ ვერ გავიგე .არ მინდა ამ ნიღბების ქვეშ ყოფნა .ეს მე ვარ.ასეთი გამაჩინა ღმერთმა და ასე მინდა ვიყვე .რატომ უნდა შევიცვალო შენს გამო , ან სხვის გამო.რატომ უნდა ავყვე სხვის აზრს , ჩანაფიქრს.არ მინდა ის ვიყვე რაც შენ გაგეხარდება ,ან კიდევ გაწყობს .არ შეიძლება რომ მე მე ვიყვე ? ძალით მხიარული ,ძალით ენერგიული და ბავშური.ნუთუ მაინდამაინც ისე უნდა გავხდე როგორც შენ გინდა რომ შენგან ყურადღება მივიღო.განა ვერ გრძნობ რა დღეშია გული? ნუთუ ვერ ხედავ ჩემს მოკაშკაშე თვალებს შენს დანახვაზე რომ ინთება.განა ტყვილად მიწითლდება ლოყები და ნაზად ვხრი ჩემს თვალებს .გონნია სიყვარულს ვერ მოგაწყდი?ოჰჰჰ .არადა წლების გნმავლობაში დაგროვებული სიყვარულის აფეთქებას ვინ გაუძლებს .მაგრამ დაივიწყე ეს ყველაფერი .ჩემგან სიყვარულს ვერ ნახავ რადგან მე ჩემში ვარ ჩაკეტილი და ჩემს თავს მე თვითონ გავურბივარ.მე თვითონვე ვიდგამ ქვას ჩემს გზაზე.სხვა რომ შემომხედავს ჩემში წითელი ინთება .იქაურობას უნდა მოვცილდე ,იმდენად აღარ მსიამოვნებს სხვისი მზერა.მე უკვე შევიქმენი ჩემი პაწუა სამყარო სადაც მხოლოდ მე ვარსებობ.ჩამუქ
...
Read More
|
არ გაუკეთო სხვას ის,რაც გსურს რომ შენ გაგიკეთონ.
შესაძლოა, თქვენი გემოვნება არ ემთხვეოდეს ერთიმეორისას.
|
შეშა, ფიჩხი, ხმელი ფოთლები, უფრო ხშირად - მანქანის გაცვეთილი საბურავები... ქალაქებსა თუ სოფლებში უშველებელ კოცონებს აგიზგიზებენ. დიდი თუ პატარა ეიფორიას განიცდის. ისმის ყიჟინა, სიცილ-ხარხარი, ვისაც გული ერჩის, ცეცხლზე გადატხომა-გადმოხტომაში ერთმანეთს ეჯიბრება და საკუთარი „ვაჟკაცობისა" და „გულადობის" დემონსტრირებას ახდენს.
ასეთია ჩვენში ერთობ გავრცელებული ხალხური დღესასწაული - ჭიაკოკონობა.
როგორია სინამდვილში ამ რიტუალის არსი, საით მივყავართ მის ფესვებს?
ამ დღესასწაულს ქრისტიანობასთან საერთო არაფერი აქვს. საქართველოს ზოგიერთ კუთხეში გავრცელებული რწმენა, თითქოს ჭიაკოკონობის ღამეს ის ადგილები, სადაც კოცონია დანთებული, კუდიანებისგან იწმინდება, მხოლოდ სახეცვლილი, ქრისტიანული ელემენტებით გამდიდრებული გვიანდელი ვარიანტია. ამ ტრადიციის ფესვები უფრო შორს მიდის და წარმართულ პერიოდს სწვდება.
ცეცხლთაყვანისმცემლობა, იგივე მაზდეანობა, ირანსა და მისი გავლენის სფეროში შემავალ ქვეყნებში, მათ შორის საქართველოშიც იყო გავრცელებული. მაზდეანებისათვის ცეცხლი
...
Read More
|
...ყოველთვის მოუთმენლად ველოდები ხოლმე ლიტერატურულ ჟურნალ,,ჩვენი მწერლობის'' ახალი ნომრის გამოსვლას...თვეში ორჯერ გამოდის,მაგრამ ერთი ნომრისგან მიღებული შთაბეჭდილება შეიძლება მთელი წელი გაგყვეს...თანამედროვე ქართული თუ უცხოური ლიტერატურული ცხოვრების ერთგვარ თავშესაფარს წარმოადგენს ეს ჟურნალი...ალბათ მისი მთავარი ღირსება ამ ,,ცხოვრების''კრიტიკული ანალიზი და დაკვირვებაა და მუდმივი თვალყურის დევნება მისი თითოეული დეტალის...ბოლო ნომერში მეტად მომხიბლა ორი პოეტის-ლია სტურუასა და ნინო დარბაისელის პოეზიამ...ნინო დარბაისელის პოეზია ყოფიერებაში გაფანტული ერთი შეხედვით უბრალო ფაქტს პოეტურ საბურველში ახვევს და თავისი უბრალოებით გულს გითბობს...ლია სტურუა პოეზია ყოფნასა და არყოფნას შორის არსებობს..სიცოცხლესა და სიკვდილს შორის...ირიალური და რეალური სამყარო ერთმანეთში იკვანძება და თითქოს ერთდება...ალბათ ეს არის ინტელექტუალური პოეზია,რომელსაც ერთი წაკითხვით ვერ გაიგებ...მეც რამდენჯერმე წავიკითხე...არამარტო ლია სტურუას,არამედ ნინო დარბაისელის პოეზია...ორივემ ჰპოვა ჩემს გულში ადგილი...ახლა ორი ლექსი მინდა დავდო...თან ასეთი კითხვა: რომელია ლია სტურუას ლექსი და რომელი ნინო დარბაისელის?
მაღალი სახლი
ზამთარი მოდის, ჩონჩხი გამომიჩნდა, მრავალსართულიანი ხერხემალი მთელ ოჯახებს ჩ
...
Read More
|
მე დავბრუნდი,მაგრამ ვფიქრობ ეს იქნება ძალიან არალიტერატურული დაბრუნება,რადგან არც ლიტერატურული სიახლეების და არც წიგნების შესახებ შემიძლია გესაუბროთ. უბრალოდ ვხვდები რომ ჩემი ბლოგი ,,საშინელ დღეშია''(ასე მითხრა პირად საუბარში მეზობელმა ბლოგერმა,რაშიც მინდა დავეთანხმო) და უსიცოცხლოდ გამოიყურება. თითქოს აქ დრო გაჩერდა.ალბათ იმიტომ,რომ კარგად არ მქონდა გააზრებული რა უნდა მეწერა და როგორ.ლიტერატურული სამყარო...რა თქმა უნდა ლიტერატურაა ამ ბლოგის მთავარი თემა,მაგრამ ჩემი აზრით საჭირო იყო ცოცხალი ლიტერატურული პროცესების გაშუქება და უფრო შემოქმედებითი მიდგომა საკითხებისადმი.მხოლოდ კლასიკოსი მწერლების ლიტერატურული ტექსტებისა,ან საინფორმაციო სააგენტოებში გავრცელებული კულტურულიახალი ამბების დადება ბლოგს სწორედ უსიცოცხლოს ხდის.გაცილებით უფრო საინტერესო იქნებოდა ჩემი შეფასება,ანალიზი,ან თვალსაზრისი ცალკეულ ლიტერატურულ ტექსტთან,თუ მოვლენასთან დაკავშირებით.ამიტომ სიმართლე რომ გითხრათ ამ დროის განმავლობაში მეც იშვიათად შემოვდიოდი,მაგრამ სტატისტიკის მიხედვით მაინც სტუმრობდნენ ბლოგს.პრინციპში აქ გამოქვეყნებული ლიტერატურული ტექსტების რაღაც ნაწილი ქართულ ინტერნეტ სივრცეში არსად არ დევს.ამიტომ მკითხველთა გარკვეულ ნაწილს შეიძლება სწორედ ეს ინტერესი ჰქონდა,მაგრამ ბლოგი თავისი არსით ცოცხალ ორგანიზმს ჰგავს,რომელშიც მუდმივად უნდა მიმდინარეობდეს პროცესები თემის შესაბ
...
Read More
|
არ მიყვარს უაივნო სახლები, იქ ხომ ჩვენი სიყვარულის სარეცელს ვერასდროს გაამზეურებ..
არც დიდი სივრცე მჭირდება შენთან ერთად, ჩემს ერთოთახიან გულში ჩამოგიბავ ჰამაკს და რწევით გაგანებივრებ.. არ მიყვარს მრავალფეროვანი სუფრა, მე ხომ შემიძლია შემწვარი კარტოფილიც მოგირთო მრავალფეროვნად.. და ალკოჰოლის ნაცვლად, ჩემი 45 გრადუსიანი სიყვარული შემოგატყუოო
არ მიყვარს, ნაცრისფერი ტანსაცმელი, ნაცრისფერი გზები, ნაცრისფერს მხოლოდ შენი თვალის თაღებს ვეტრფი..
არ მიყვარს არგაწვიმებული დღეები, უქოლგოდ წვიმაში სიარული.. აღარ მჯერა, რომ ასე გამეზრდება თმები..
არ მიყვარს ზრდილობის გამო მისალმება თავაზიანობისთვის გაღიმება.. ალბათ ემოციები მითავდება და ვუფრთხილდები..
არ მიყვარს მოდაში შემოსული გრძნობები, ძალათ მოსიყვარულე შეყვარებულები.. ძალით აცეკვებული სხეულები, სხვის დასანახად, ქმრის კისერზე შემოხვეული ცოლები. არ მიყვარს კალენდარზე გაწერილი დაგეგმილი ხვალინდელი დღეები!!!
მოუნატრებელი მეგობრები.. მარტივად აწყობილი ურთიერთობები, უქარბორბალო წყვილები, ღამეგაუთენებელი უცრემლო გოგოები..
არ მიყვარს ტაძარში მდგომი, სხვაზე შეყვარებული, გაქცევას შეშინებული პატარძლები.
არ მიყვარს არაგულდასაწყვეტი დაკარგული დღეები, სხვაზე აჭორავებული, საკუთარპირადის არმქონე ქალები
არ მიყვ
...
Read More
|
იდგა ჩემი ნატვრის ხე.. იდგა საცოდავად ხელებჩამოყრილი... ქარი უბერავდა და ჩემს ყველა ნატვრას,ფერად-ფერადს, აქეთ-იქით აფრიალებდა. ათასფერად გადაჭრელდა ხე.. მერე წამოწვიმა...წვიმის წვეთებმა ჩამორეცხეს იდულალ ნატვრებს ელვარება... ზოგიც ქარმა გააფრინა შორს და თან გაატანა ჩემი გულის პატარა ნაწილი... მივედი გაძარცვულ ხესთან... საცოდავად შემომღიმა ჩემმა ნატვრის ხემ და დამნაშავესავით ჩახარა თავი... ყველა ნატვრას გადავუსვი ხელი... სიცივე ვიგრძენი... მაინც არ გავიტეხე გული და ახალი,მწვანე ნატვრა შევაბნიე ყველაზე ლამაზ ტოტს. შევხედე და შევცბი... მწვანე ნატვრიდან მწვანე თვალებმა შემომანათეს... უიმედოდ ჩავიქნიე ხელი. ვიცოდი, ეს მწვანე თვალებიც გაქრებოდა და მხოლოდ სევდადღა დარჩებოდა გულში... ვიცოდი და უცებ მომბეზრდა ყველაფერი... მომბეზრდა ჩემი თავიც და რომ არ წავქცეულიყავი, არ დავკარგულიყავი, მეც ნატვრად ჩამოვეკიდე ჩემს ნატვრის ხეს...
|
ასე თეთრია ეს ჩემი ფიქრი (წუხელ ოცნებას ცისკენ მივყავდი) . მე დავდიოდი შენ სახლის ირგვლივ და შენ, ძვირფასო, სხვაგან იყავი. ალბათ გულიდან სისხლი მდიოდა და გული ჩანდა უფრო სტრიქონთან. ვწუხდი, ეს წამი რომ გადიოდა, ვწუხდი, ეს ფიქრი რომ დროს მიჰქონდა. და იყო ბაღი და თეთრი სკამი, მე ვისვენებდი, ქროდნენ ბინდები. და იყო წამი, ცისფერი წამი და იყო წამი სხვა გარინდების.
|
« 1 2 ... 38 39 40 41 42 ... 88 89 » |
|
|
შესვლის ფორმა |
|
|
|
სექციის კატეგორიები |
|
|
|
ძებნა |
|
|
|
კალენდარი |
« ნოემბერი 2024 » | ორ | სამ | ოთხ | ხუთ | პარ | შაბ | კვ | | | | | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
|
|
|
ჩვენი გამოკითხვა |
|
|
|
საიტის მეგობრები |
WwW.Traceurs.Ge |
|
|
სტატისტიკა |
სულ ონლაინში: 1 სტუმარი: 1 მომხმარებელი: 0 |
|
|