მთავარი » ♥ისტორია♥
11 სექტემბერი.18/00სთ.
"...ლაშა,ჩემო ცხოვრებავ უკვე ფოთოლცვენა დაიწყო...შენ კი არ მოხვედი...როგორ გავუძლო უშჰემოდ ფოთოლცვენის ნისლიან დღეებს...ვიცი ვეღარ გავიძლებ...ვეღარასდროს ვიხილავ თაკარა მზეს..ვერც პირველ თოვლს...ვეღარს გაზაფხულის ჟუჟუნა წვიმას...დღეს ექიმმა ლოგინიდან ადგომა ამიკრძალა.ძალაინ ცუდად ვარ...წერის თავიც კი აღარ მაქვს....”
20 სექტემბერს სოფო უკვე საავადმყოფოში უნდა დაწოლილიყო...
- სოფო ხომ არაფერი გრჩება?
- არა თაკო...ყველაზე მთავარი აქ მაქვს...სოფომ მედალიონზე დაიხედა....
სოფო ნელ-ნელა ჩემოდიოდა კიბეზე,თაკომ კი უცებ ჩაირბინა ეზოში და......
....ლაშა მიხვდა რომ უყვარდა სოფო...უყვარდა თავდავიწყებით..ბოდვამდე...ტკივილამდე....
მიხვდა რომ ვეღარ გაძლებდა მის გარეშE და დაბრუნდა....
- თაკო რა ხდება? სოფო როგორ არის?
- მეზიზღები არაკაცო! აქ რა გინდა? წათრიე აქედან ეხლავე...რა გინდა ნაადრევად მოკლა სოფო?
- თაკო გაგიჟდი? რას ამბობ!...
- არაკაცი ხარ!...გაიქეცი და მიატოვე სოფო!...
- მე მაშინ არ ვიცოდი რას ვაკეტებდი....დაბნეული ვიყავი...მაგრამ ახლა აქ ვარ და აღარ მივატოვებ სოფოს...მე ის..
- ლაშა! ლაშა!...შენ დაბრუნდი..მისკენ გაექნა სოფო...
ლაშა და სოფო დიდხანს იყვნენ ჩჰახუტებულები და ორივეს ცრემლები მოსდიოდა...მათ შორის ხომ მართალი,წრფელი გრძნობა იყო...გრძნობა რომელსაც ვერაფერი დააკლო ვერც დრომ...ვერც განშორებამ...
- მაპატიე სოფო!...მხოლოდ ეს ამოილუღლუღა ლაშჰამ...
- წადი ლაშჰა!...
- რას ამბობ,
...
Read More
|
თაკო! შენთან სალაპარაკო მაქვს!...ძლივს...კახამ გრძნობების გამხელა გადაწყვიტა.
- რაო?
- მისმინე თაკო მე....
- იტყვი? თუU გამოვიძახო პატრული? გაეცინა თაკოს.
- მიყვარხარ!..
- სიცხე ხომ არ გაქვს?
- არა....მიყვარხარ!
- მართლა?
- კი მართლა!..მიყვარხარ თაკო!...შენ?
- შენ ჩემი მეგობარი ხარ კახა!
- ვიცი..ვიცი...მაგრამ მომეცი შჰანსი,თავს შეგაყვარებ!.
- არამგონია იმსახურებდეს შანსს ბიჭი.რომელიც ამდენი ხანი მატყუებდა და თავს ჩემს მეგობრად ასაღებდა...ნახვამდის!...ეს თქვა თაკომ და გაუჩინარდა.
ლაშა და სოფო ჩახუტებულები მიუყვებოდნენ ვაკის პარკს...
- ლაშჰა!..იცი როგორ მიყვარხარ?
- ვიცი პატარა ანგელოზო! აკოცა ლაშამ შეყვარებულს.
- არა..არ იცი!....
- ვიცი!...
- არ იცი! იცი როგორ მიყვარხარ?
- როგორ?
- ძალიან...ძალიან!...უზომოდ...უსაშველოდ...სიცოცხლეზე უფრო მეტად!
- მეც,ჩემო ფერია!
- ლაშა!
- ხო..რა იყო?
- რატომ არასდროს მეუბნები რომ გიყვარვარ?
- ეგ ხომ ისედაც იცი!..
- მაგრამ მე მინდა ყოველ წამს მესმოდეს ეგ...ლაშა იცი ჩემთვის რა ძვირფასი ხარ?...ჩემი სიცოცხლე ხარ!@...ჩემი სიხარული...
- ჩემთვისაც ძალიან ძვირფასი ხარ ჩემი სიცოცხლევ!...უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ?
- ვერც მე! ვერასდროს! უშენოდ სუნთქვაც არ მინდა!...
- ჩემი პატარა სულელი ბავშვი ხარ...არც კი ვიცი უშენოდ როგორ ვიქნები...
- რას ამბობ ლაშა! ჩვენ სულ ერთად ვიქნებით!
- ხო...ალბათ....ამოილუღლუღა ლაშამ და გოგონა გულზე მაგრად მიიკრა.
...
Read More
|
- სოფო! ნახე შენი გულის ბომბი...გადაიხარხარა თაკომ
- სად? აბა სად?
- აი იქ,ხესთან!
- ჩემი ანგელოზი...
- ცოტა აკლია..
- რა არ არის ლამაზი?
- გემოვნებაზე არ დაობენ!..
- რა თვალები აქვს...რა გიმილი..სოფო თვალს არ აშჰორებდა იქვე ხესთან მდგომ ლაშას რომელიც სიგარეტს ეწოედა და თან ვიგაცას ესაუბრებოდა
- თაკო!...
- რაო პატარა?
- იცი...მიყვარს...ისე გრმად ამოისუნთქა სოფომ,თითქოს მთელი გული ამ ერთ ამოსუნთქვას ამოაყოლა.
- გიყვარს არა,ის!..
- თაკო სულ მასზე ვფიქრობ,სულ ვოცნებობ,სულ მინდა რომ სადმე დავინახო,ყველგან მას ვეძებ...შენი აზრით რას ნიშჰნავს ეს?
-იმას რომ უტვინო ლაწირაკი ხარ! გაიგე? სოფო ეხლა წამოდი სახლში თორე მშია საცჰინლად!
რა თქმა უნდა ისინი მთელი გზა ლაშჰაზე საუბრობნენ.
სოფოს მე-3 კლასიდან უყვარდა ლაშა,რა თქმა უნდა ყველა დასცინოდა მის ბავშვურ გრძნობას,მაგრამ სოფო ვერადავერ ესჰვებოდა ლაშაზე ფიქრს,სულ მის ლამაზ,ნაგვილიან,ლურჯ თვალებზე ფიქრობდა...თუმცა რა ჰქონდა ლასჰას ნაგველის მიზეზი?!..ყოველ მეორე გოგოს უყვარდა სკოლაშჰი..თუმცა ვერავინ ახერხებდა მისი გულის მოგებას..ლაშა სერიოზული,გულცჰათხრობილი ბიცჰის შთაბეცჰდილებას ტოვებდა...ისე დადიოდა სკოლის დერეფნებსჰი,თითქოს ვერავის და ვერაფერს ამცჰნევსო...შეიძლება ამცჰნევდა კიდეც მისდამი მოპყრობილ გოგოების კეკლუც მზერას,მაგრამ არ იმჩნევდა...ლაშა მართლა ძალიან,ძალიან სიმპათიური ბიცჰი იყო: მაგალი,სპორტული აგნაგობის,ოდნავ მოგრძო ჩალისფერი თმებით,დიდი,ლამაზი ტუჩჰებითა
...
Read More
|
აი, დადგა პირველი სექტემბერი, როდესაც ბავშვები ჟრიამულით მიიჩქაროდბენ სკოლაში. -ვაა, გიო როგორ ხარ? როგორ შეცვლილხარ ბიჭო... -რას ვიზამთ სალო უკვე მეათე კლასში ვართ, დრო მალე გადის და ჩვენც ვიცვლებით.. შენ როგორ ხარ?:) -მეც კარგად ვარ...როგორ გაატარე ზაფხული? -აი, იკაც მოსულაა.. რავა ხარ იკუშ? -კარგად თქვენ როგორ ხართ ბავშვებო? -"ჩვენც კარგად!" -უპასუხა გიომ! - ბიჭო შენი შეყვარებული სადაა? -ნათია? არ ვიცი ეე. გუშინ ველაპარაკე და ასე მითხრა მოვალო და მოვა რაა... *** დაიწყო სასწავლო წელი.. ნათია და ირაკლი შეყვარებულები იყვნენ! მათ ერთმანეთი მერვე კლასიდან უყვარდათ! *** -დედა მე ცოტახანი ეზოში გავალ, გავისეირნებ.. კარგი? -დღეს ხომ გიორგის დაბადების დღეა შვილო... რატომ არ მიდიხარ? -არ მინდა წასვლა. მირჩევნია გავისეირნო.. -არა შვილო ამ წვიმაში რა გინდა გარეთ.. ჯობია გიოსთან წახვიდე ან სახლში დარჩე... თან უკვე ბნელოდა! -დეე, ხომ იცი რომ წვიმაში სიარული მიყვარს... -კაი სალო, მაგრამ ქოლგა მაინც წაიღე!! -დეეე! -ხო კაი, კაი მოდი გაკოცო... -მალე მოვალ... სალომე ნაზად და ფიქრებში გახვეული მიაბიჯებდა თითოეულ ნაბიჯს...იგი სველდებოდა, უსველდებოდა, უსველდებოდა ნაზი თმები, რომლებიც მის ლამაზ სახეს ეალერსებოდნენ... მიდიოდა და ჩერდებოდა, მაგრამ უცებ გაშეშდა, რადგან მის წინ დაინახა ადამიანი, რომელმაც გული აუჩქარა და გრძნობებში ჩაახედა... -უკაცრავად...-სალომემ მხოლოდ ეს თქვა და თავი ჩაღუნა... -არაფერია! ცუდათ ხომ არ ხართ? -არა...იცით ცოტა შემაშინეთ... -ასეთი საშინელი ვ
...
Read More
|
დიდხანს.. დიდხანს უცქირა საკუთარ გამომეტყველებას სარკეში. უშნოა, ულაზათო და ჩვეულებრივი. იმდენად ჩვეულებრივი, რომ ის ვერც კი შეიმჩნევს, ვერც აღმოაჩენს...
ცხვირზე უფრო უმუქდება ჭორფლი, თმაც ჯიუტი და არ დამყოლი გახდა, ვერაფერი მოუხერხა, ხელებიც კი თითქმის ზომაზე მეტად დაგრძელებია. უცბად მოშორდა სარკეს. ეს კიდევ არ არის ყველაფერი. კოჭებს ზემოთ ოდნავ აცდენია ფერშეცვლილი ჯინსები, ცდილობს რაც შეიძლება ჩაჩაჩულად ჩაიცვას, მაინც ვერ დააგრძელა, ლანჩა გაცვეთია ფეხსაცმელს. ლანჩა გაცვეთია ფეხსაცმელს. კიდევ კარგი ზემოდან ჯერ კიდევ შეეხვდება, ძირები ხომ არ ჩანს, ფეხის სისველეს მოითმენს, გაუძლებს.
ის კი... პეპელასავით შემოფრინდება ხოლემე საკლასო ოთახში, ლამაზი, მშვენიერი, არამიწიერი. გრძნობს შურით სავსე მზერას, ასე ხშირად რომ აადევნებენ ხოლმე დაქალები. რადგან თითქმის ყოველ კვირას ახალი "შმოტკებით იჩითება”, მამამისი არაფერს აკლებს ერთადერთ ნებიერას. მიჰყავთ და მოჰყავთ მანქანით.
დათოს კი სახლის გახსენებამ ტკივილი მოჰგვარა, დედა სულ ავადმყოფობს, სხივჩამქრალი და გაცრეცილი გამომეტყველება აქვს. მაინც ცდილობს ცხოვრებასთან ბრძოლას. არაფრისაგან შეაკოწიწებს ხოლმე საუზმეს, რომ მშიერი არ გაუშვას ბიჭი სკოლაში. სულ უკვირს, როგორ ახერხებს დედა ამას. მისი პენსია იმდენად მწირია... მამა... ადრიან დილას გაუჩინარდება და გვიან ღამით ბრუნდება მთვრალი... თვალებდაწითლებული, სახეგაკუშტებული. სამყ
...
Read More
|
ადამიანების
არც წასვლა უკვირს ვინმეს და არც მოსვლა, არაფრად მიაჩნიათ მათი არსებობა,
ვითომ კანონზომიერია ყველაფერი. ვითომ არაფერი, როცა ადამიანები ერთმანეთს
ღალატობენ, ატყუებენ, ეპირფერებიან, მერე ეკლესიაში მიდიან და ყველაფერს
ინანიებენ მოძღვართან. ისიც პატიობს, ადამიანები ხართ და არაფერი
ადამიანური უცხო არ არის თქვენთვისო, პატარა სასჯელს დაუწესებს და
ადამიანებიც სინდისდამშვიდებულები ბრუნდებიან სახლებში, რომ ახლიდან
დაიწყონ თავისებური ცხოვრება...
როცა პატარა ხარ, ყველა კარგი
გგონია, პირველ რიგში, საკუთარი მშობლები, არ გაინტერესებს, საიდან მოაქვთ
მათ შენი ლამაზი სათამაშოები, როგორიც არცერთ ბავშვს ჰქონია; ვერც იმას
ხვდები, რატომ აქვთ ასეთი სახეები ტელევიზიით ნანახ შავკანიან ბავშვებს.
იზრდები, დრო ძალიან სწრაფად გადის, მშობლებს სათამაშოები აღარ
მოაქვთ შენთვის... მამა შორს, ოკენის გადაღმაა წასული, არ ამხელ, მაგრამ
კარგად აღარც გახსოვს მისი სახე, მხოლოდ ბებია გახსენებს, ძალიან გავხარ,
ზუსტად მისნაირი შუბლი და ფრჩხილები გაქვსო. თბილისში ხომ უცნაური,
ძვლებისგამყინავი სიცივე იცის ხოლმე, სხედხართ შენ და დედა ჩუმად,
მოგვიანებით მეზობელიც შემოივლის თავისი პატარა ბიჭუნათი, რომელსაც
ინგლისურის დავალებას აწერინებ. უკვე დიდი ხარ, ამას მერამდენედ
გეუბნებიან, საუკეთესო მომავალი გექნება, ისეთი ლამაზი და ჭკვიანი ხარ,
კარიე
...
Read More
|
ტრიალ მინდორზე მხოლოდ ჩვენ ორნი ვიყავით!
- ცრის..........
- მერე ? ? ?
- არა, არა არაფერი...........
- გეშინია?
- რისი ........
- შენ ხომ იცი რაზეც გეუბნები, ისიც ხომ იცი, რომ ყველაფერი კარგად იქნება? ..............
- ხო, რა თქმა უნდა, რა თქმა უნდა ვიცი, ჩვენ ერთად ვიქნებით, ყოველთვის, და ვერავინ დაგვაშორებს, ვერც ვერაფერი, გარდაა..............
სიჩუმე ჩამოვარადა! მინდოდა შევწინააღმდეგებოდი, მეთქვა, რომ ვერაფერი, სიკვდილიც კი, ვერ შეგვიშლის ხელს, მინდოდა ეს მეთქვა, მაგრამ ყელში უზარმაზარი ბურთი გამეჩხირა და ვიგრძენი როგორ ამევსო თვალები ცხელი ცრემლებით, რომლებიც ნიაღვარივით მაწვებოდა და არ შემწევდა ძალა შემეჩერებინა.
წვიმამ იმატა. უკვე აღარ ცრიდა, ციდან დიდი წვეთები გვეცემოდა და უამრავ პაწაწინა წვეთებად იშლებოდა.
- ჩვენც წვიმის წვეთებს ვგავართ არა? დაარღვია სიჩუმე მარიმ.
- ჩვენ? რატო?
- არა, სისულელეა, დაივიწყე............... ნაღვლიანი ხმით მითხრა მარიმ და თავი ჩემს მხარზე დადო.
წვიმა უფრო და უფრო ძლიერდებოდა. ჩვენ ხის ქვეშ ვისხედით და ვგრძნობდი თუ როგორ მისველებდა მხარს ამდენ ცივ წვეთებს შორის მარის ცხელი ცრემლები. ამბობდა არ მეშინიაო, მაგრამ მე კარგად ვიცოდი, რომ ეს ასე არ იყო.
- მარი, ნუ ტირი გთხოვ............................ ან იტირე, იტირე რომ მოგეშვას.
- გოგა, მართლა რომ მოვკვდე? ვაი თუ მოვკვდე............... ექ
...
Read More
|
არა, ვეღარ დაბრუნდება... უკააან....... არა ვეღარ დაბრუნდება!
ნელი ნაბიჯებით გზას მივუყვებოდი ჩუმად, თითქოს ისეთი შეგრძნება მქონდა, ვიღაც უნდა მენახა. გვერდზე შემთხვევით გავიხედე და უცებ სკამზე მჯდარი მომტირალი ქერა გოგონა დავინახე, რატომღაც მასთან მისვლა და მისი მწუხარების მიზეზის გაგება მომინდა, მივედი კიდეც. ჩუმად მივუჯექი გვერდით, გოგომ თითქოს არც კი შეიმჩნია ჩემი იქ მისვლა და ტირილი განაგრძო. ფრთხილად შევეკითხე:
- რა გჭირს? რატომ ტირი?
მან მიპასუხა:
- ეს მონატრების ცრემლებია.
- ვინ გენატრება?
- ის ვინც სიცოცხლეზე მეტად მიყვარს.
- კარგი რა, ნუ დარდობ, დაბრუნდება!
- არა! ვეღარ დაბრუნდება, იქ ვინც მიდის უკან ვეღარ ბრუნდება... - ტირილს უმატა
- კი მაგრამ სად არის წასული და მარტო რატო დაგტოვა? შენ თუ გიყვარს, ოდნავადაც არ სცემს შენს სიყვარულს ის პატივს?
- ის ჩემს სიყვარულს ყოველთვის პატივს სცემდა, მაგრამ რა ჰქნას თვითონ ხომ არ უნდოდა რომ მომკვდარიყო?! - თვალებიდან ისეთი ცრემლები წამოუვიდა თითქოს მდუღარე გადაასხესო.
უცებ გავჩუმდი, კითხვა ვეღარ დავუსვი და ტანში ერთიანად სიცივემ გადამიარა. გოგონამ თვითონ განაგრძო:
- მე და ნიკამ ერთმანეთი შობას ეკლესიაში გავიცანით. ის ძალიან საყვარელი ბიჭი იყო. სიგიჟემდე შემიყვარდა. თბილი, მოსიყვარულე, ზრდილობიანი და წესიერი ბიჭი ყველა გოგოს უცებ მოხიბლავს. მეც უცებ მოვიხიბლე მისით. დრო მიდიოდა... მე და ნიკუშა ერთმანეთს ვხვდებოდით. სიყვარულს არც ერთი ვმალავდით. ადამიანს რომ შემოეხედ
...
Read More
|
არ ვიცი...საიდან როგორ დავიწყო.
შენ რომ ჩემს ცხოვრებაში გამოჩნდი ღვთის საჩუქარი მეგონე!
მეგონა მართლა გიყვარდი და ეს შესაძლებელი იყო!
მაგრად შევცდი...ვაი რომ მწარედ შევცდი.
შენ ერთ დღეს მოინდომე ჩემი მიტოვება...
და მიმატოვე...საბოლოოდ ოცნებები დამიტოვე მხოლოდ
გული მატკინე,ეხლაც მტკივა გული,და ცუდად ვარ!
რატომ მიმატოვე? ეს არ უნდა გაგეკეთებინა...
ჩემი გულისთვის მაინც!ხო იცოდი რომ თავგანწირვით მიყვარდი...
გელოდე,ძალიან ბევრი...უსაშველოდ,უიმედოდ გელოდე...
მეგონა დაბრუნდებოდი!...ჩემს თავს ვატყუებდი ვითომ უბრალოდ
არ გეცალა ჩემთვის და სიყვარულისთვის.
მაგრამ არა...შენ მხოლოდ ჩემი სიყვარულისთვის არ გეცალა!
საშინლად განვიცდი უშენობას!მიყვარხარ!!!უიმედოდ და უზომოდ...დავიფიცე რომ
15 აპრილამდე...სიყვარულის დღემდე დაგელოდებოდი მხოლოდ...
ეს დღე თანდათან იწურება და არც შენ ჩანხარ!!!
თითქოს მხიარულად ვარ გარეგნულად...თითქოს ყველაფერი კარგადაა...მაგრამ
არა!!!ჩემს გულში ცრემლის ტბა დამდგარა!!!
რატომ??? რატომ მაინდამაინც მე უფალო? ასეთი რა ცოდვა მაქვს რომ
სიყვარულში არ მიმართლებს!
უფალო მხოლოდ იმას გთხოვდი და გთხოვ ჩემი საჩუქარი დამიბრუნე!
გევედრები ...ეს დროც სწრაფად გადის ...და გული სულ უფრო მიკვდება. ეს
უიმედო სიყვარული ბოლოს მიღებს,მანადგურებს საბოლოოდ!!!დღეს თუ არ გამოჩნდი
მაშინ ნელ -ნელა დავიწყებ შენს დავიწყებას! და ეს არ მინდა!
დღევანდელ დღეს მაინც გამიხსენე! მე ხომ მთელი ეს დღე...სიყვარულის<
...
Read More
|
სივრცე შექსპირთან. დედამიწა ცას უყურებს და მის ბნელ და ლაჟვადისფერ სახეებს - ეჭვსა და სასოებას, აკვირდება. სიცოცხლე მოდის და იკარგება სიკვდილით. მთელი სიცოცხლე საიდუმლოა, ამოუცნობი სივრცე დაბადებასა და აგონიას, თვალის პირველ გახელასა და საბოლოო დახუჭვას შორის. ეს საიდუმლო შექსპირს აწუხებს. მის პიესებში ჩიტები ჭიკჭიკებენ, მცენარეები ყვავილობენ, ცა იღრუბლება, გულს უყვარს, სული იტანჯება, ცხელა, ხან ცივა. დღეს ღამე ცვლის, დრო გადის. ტყეები მეტყველებენ, ხალხი ლაპარაკობს და მარადიული ოცნება ფარფატს აგრძელებს. შექსპირთან ყველაფერია და ყველაფერი შექსპირზეა : ხის წვენიც და სისხლიც, სიცოცხლე თავისი ყველა ფორმით, იდეებით და ქმედებებით, კაცობრიობა და ადამიანი, მომაკვდავები, მარტოსულები, ქალაქები, რელიგიები, ბრილიანტი და მარგალიტები, ნეხვი და მძორი, მომავალთა და წარმავალთა ნაბიჯების ხმა. ეს გენიოსი მკვდრების თავიდანმშობელი დედამიწაა. შექსპირი მოჩვენებებსაც უყვართ. შექსპირი დანტეს ძმაა..
შექსპირი, პირველ რიგში, წარმოსახვაა. ყველა მოაზროვნემ იცის, რომ წარმოსახვა სიღრმეა. გონების ვერცერთი სხვა უნარი ვერ ჩაწვდება იმ სიღრმეებს, რომლებსაც წარმოსახვა. ხშირად ჩიხში მოქცეული მეცნიერებაც მას მიმართავს. ლოგარითმებში, ალბათობების გამოთვლაში, ბგერის ტალღებზე დაკვირვებაში, ალგებრისა და გეომეტრიის გამოყენებაში წარმოსახვა ანგარიშის კოეფიციენტი ხდება და მათემატიკა პოეზიად გადაიქცევა. მე არ მჯ
...
Read More
|
« 1 2 ... 16 17 18 19 20 ... 39 40 » |
|
 |
| შესვლის ფორმა |
|
 |
|
| სექციის კატეგორიები |
|
|
|
| ძებნა |
|
|
|
| კალენდარი |
| « ნოემბერი 2024 » | | ორ | სამ | ოთხ | ხუთ | პარ | შაბ | კვ | | | | | | 1 | 2 | 3 | | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
|
|
|
| ჩვენი გამოკითხვა |
|
|
|
| საიტის მეგობრები |
| WwW.Traceurs.Ge |
|
|
| სტატისტიკა |
სულ ონლაინში: 4 სტუმარი: 4 მომხმარებელი: 0 |
|
|
