მთავარი » ♥ისტორია♥
შეიძლება ამაზე გაგეცინოთ, მაგრამ რაც მართლია მართლია, იმ დგღს სახლში ძლივს შევედით, და ეს ჩემი ბრალი იყო. კიდევ კარგი, რომ მამას თვისი გასაღბი აქვს, თორემ გარედ დავრჩებოდით. იმის მიუხედავად , რომ ბევრი ვეძებეთ გასაღები ვერ ვიპოვეთ. გასაღების დაკარგვისთვის არ დავუსჯივარ მამას, მაგრამ არც თვზე გადაისვია ხელი და არ უთქვამს კარგი გოგო ხარო.(თუმცა ამას არც ველოდი.)
სახლში მისულმა კონსპექტი დავასრულე და მერე ტელევიზორს მივუჯექი. საინფორმაციოს ვუყურებდი, ნუ რა არ ხდება თბილისში.... ადრე დავწექი რადგან ადრე ვიყავი ხვალ ასადგომი....მაგრამ ვინ დამაძინა?!
თერთმეტის ნახევარი იყო, როცა გოგოამ შემოაღო ჩემი ოთახის კარები.
-ლიზი....
-ა?!-თავი წამოვწიე უცბად.გამიკვირდა რომ არ ეძინა, ერთი საათის უკან დავაწვინე.
-შენ რა არ გძინავს?
-დაიკო მომიყევი რამე....
-რადროს ეგ არის! წადი დაიძნე!რატომ არ გძნავს?!
-ვერ ვიძინებ.
-დაწექი, დახუჭე თლები და დაიძინებ...
გოგოა ჩმს საწოლს მოუახლოვდა და ლოგინში შემომიწვა.
-მაშინ აქ დავიძნებ...
-არა!არა და არა!-კატეგორიული უარ განვაცხადე.
ვერ ვიტან როცა ლოგინში ვინმე მიწევს მითუმეტეს თუ ეს ჩემი 7 წლის ძმაა...რომელიც მთელი ღამე ვერ ისვენებს, წრიალებს და ფერხებს მირტყავს, შსაბამისად არ მაძნებს, ერთი პლიუსი ისაა, რომ არ ხვრინავს...თუმცა გვერძე ოთახიდან გამოდის მშვენიერი "ჰანგები"-მამაჩემის ხვრინვა.
მოკლედ იმდენი მეწუწუნა, რომ დავთანხმდი ჩემთან დაწოლილიყო იმ პირობით, რომ მთელი ღმე არ იწრიალებდა, მაგრამ
...
Read More
|
დრო გადიოდა,ლიზა ლამობდა რომ ერთფეროვანი ცხოვრება დამთავრდებოდა,იგი ელოდა 18-წლის შესრულებას რადგან სახეზე შრამი მოეცილებინდა,მხოლოდ შრამი ქონდა ნაკლი რომლისაც ძალიან რცხვენოდა,იმედები ქონდა,იმედი იმისა რომ კარიერას აიწყობდა და ფულს იშოვიდა,ფული არ ჭირდებოდა იმისთვის რომ ეღლაბუცა და გაეფლანგა,არა,ფული სხვებისთვის უნდოდა,,,როდესაც ათასში ერთხელ ქუჩაში გაივლიდა,ხედავდა მოხუცებს,ბავშვებს,გაჭირვებულებს,თითქოს გულიდან სისხლდენა ეწყებოდა მათი საცოდაობის ხილვით,უნდოდა,უნდოდა რამე ეშველა მაგრამ რა შეეძლო?ის უბრალო ბავშვი იყო რომელსაც ხელები ცარიელი ქონდა,,,
დაღამდა,ლიზი იდგა აივანზე და ფიქრობდა,ფიქრობდა,წარსულზე,ის იყო ადამიანი რომელიც მუდამ წარსულით ცხოვრობდა..მერე ზემოთ აიხედა და მთვარე შენიშნა,მთვარე ვეებერთელა იყო და პირდაპირ სახეში შესცქეროდა,რა ლამაზი ხარ,წაილუღლუღა თავისთვის,შენი სილამაზე აბრმავებს,შენნაირი რომ ვიყო ყველაფერს შევცვლიდი..უცებ ლიზის მომავალი გაახსენდა,მომავალი რომლის იმედითაც ცოცხლობდა,მთვარო,ნუთუ იმიტომ შემქმნეს რომ მეტანჯა?ნუთუ არ შეიძლება გავიხარო..ამ სამყაროში რატომ ვარ?ნუთუ იმიტომ რომ რაღაც უნდა შევცვალო..
დრო გავიდა,დრომ მისთვის წამიერად გაშალა ფრთები და ჩაუქროლა...ზღვა ვეებერთელა იყო და ტალღებს აქა იქ ათამაშებდა,ნაწვიმარი იყო და მხოლოდ ლიზი და მისი ბავშვობის მეგობარი ანა ჭიკჭიკებდნენ ნაპირას..
-მოდი ვიბანაოთ,ამოიღლუღა ანამ
-ცივა
-მშიშარა ხარ
-ვიბანაოთ ოღონდ ჯერ ვითამაშოთ,ვინც წააგებს პირველი შევა ზღვაში..
...
Read More
|
დილით თვალები გაახილა,პირველად ცხოვრებაში თავლებიდან ცრემლებისგან შემორჩენილი ნამი მოციმციმებდა,სრულიად უაზროდ რადგან ახსოვდა რომ არ უტირია,ციოდა,რაღაც უჩეულოდ ციოდა და ლოგინიდან ადგომა ესეთი ძნელი იყო...მაინც იპოვა ბოლოს ძალა იმისა რომ ამდგარიყო,ადგა და გარეთ გაიხედა,გარეთ თოვდა,პიველი თოვლი გაიფიქრა და ეიფორიაში ჩავვარდა,უმალვე ჩაიცვა საგანგებოდ შემონახული ლამაზი ტანსაცმელი და წასვლა დააპირა,ქვემოთ მანქანა ელოდებოდა,ესე გაეშურა სკოლაში დარდიანად,,,
სკოლაში ბავშვები გარეთ თამაშობდნენ,ის შიგნით შევიდა,უმალვე დაიჭირა ბავშვების მზერა,შურით აღსილი მზერა,მათი თვალები სავსე იყო შურით,ფიქრებით,დარდით...უცებ ლიზიმ გაიფიქრა რა შურთ?ნუთუ მათ შურთ როდესაც მე უნდა მშურდეს მათი...
კლასში შევიდა,ბავშვების თვალებს გაცდა და კლასელების გრილი ზერა შენიშნა,მიესალმა,მათაც უთხრეს სალამი,,,
ცხოვრება ჩვეულებრივად მიდიოდა,დღე-დღეს მიყვებოდა,ღამე-ღამეს,ყოველი დღე კი ისეთი იყო როგოეიც წინა,ერთფეროვნება სპობდა სულს და ღლიდა,სკოლა და მეცადინეობა,მეცადინეობა და სკოლა,არც მეგობრები,არც გასეირნება,არა იმიტომ რომ მას ეს ყველაფერი არ უნდოდა,არამედი იმიტომ რომ უკვე შეეჩვია ყველაფერს,ერთფეროვნებას,და მის იქით ვერაფერს ხედავდა...
გულს აიძულებდა შეეყვარა,შეეყვარა რადგან რაღაც მაინც ყოფილიყო მისი ნუგეში,ირგვლივ ყველას ეგონა რომ თაყვანისმცემლები ყავდა და უამრავი შეყვარებული,თუმცა ეს ასე არ იყო,არ ყავდა და არც არასდროს არ ყოლია,ალბათ იმიტომ რომ ყველას ეგონა რომ ის მათ ზემ
...
Read More
|
13 წლის შემდეგ:
"ცხოვრებაში დგება მომენტები როცა ყბრალოდ გინდა გაექცე ყველას და ყველაფერს, რეალობას, გინდა ფრთები მოისხა და გაფრინდე სადღაც შორს..ძალიან...ძალიან შორს...იქ სადაც მიფრინავ ვიოღაც გელოდება, გელოდება დიდი მოთმინებით, გელოდება უკვე დიდი ხანია...წუთებია...საათებია...დღეებია...ვინ იცის რამდენი კვირა გავიდა, რამდენი თვე თუ წელიწადი...მააგრამ ის კვლავ გელოდება, გელოდება დიდი მოთმინებით, რათა როცა გნახავს გულთან მიგიკრას, ჩაგიხუტოს და გითხრას თუ როგორ უყვარხარ, მთელი გულით, მთელი არსებით, რომ ყველაფერზე წავა შენი გულისთვის, სიცოცხლესაც კი დათმობს დაუფიქრებლად.
იქ გელოდება ადმაინი, რომლის გარეშეც შენ ცხოვრებას სითბო, სიხარული და ფერები აკლია...როგორ გინდა ერთხელ მაინც ჩგკიდოს მისი ძლიერი ხელი და გითხრას: "ახლა შენთნ ვარ, სულ შენთნ ვიქნები, არ მიგატოვებ შვილო არასდროს... ერთი მითხარი მამას სიცოცხლევ ასე ძლიერ რად დაიგვიანე?!"
მე ვისაც ვეძებ გონებაში, გულში, გარეთ თუ შიგნით , დღეა თუი ღამე ეს მამაა ჩემი..."
ანას კესოს დღიური გადაეშლა და ცრემლმორეული კითხულობდა...
"ვიცი სადღაც დგას და მელოდება....
სულერთია სად...აეროპორტში, გაჩერებაზე, ზღვის ნაპირას თუ მატარებლის ბაქანზე....იცის მივალ...ჩვფრინდები მასთან, თუ არ ჩვფრინდი, ზღვას გადავუცურავ, თუ არ მივვურე ფეხით მივალ...იცის მივალ, ჩვეხუტები და ბევრს ვიტირებ, მომენატრეთქო ჩვჩურჩულებ და გავირინდები....მეტყვის რამეს და მოვუსმენ მთელი გულისყურით, დიდი ყურადღებით, რათა სამუდამოდ დავიმა
...
Read More
|
ანა ხშირად უმალავდა ბებიას და ბაბუას სათვალეს, ადვილი მისახვედრია რატო...ხშირად იცმევდა შვებს რათა დიდად არ დატყობოდა მუცელი რომელიც უფრო და უფრო უდიდდებოდა.
ყოველი დილა ასე იწყებოდა:
-ანა, შვილო ჩემი სათვალე ხომ არ იცი სადაა?!
-არა ბებო არ ვიცი....
-ნამდვილად?!
-კი ბებო!ნამდვილად! შეამოწმე თავზ ხომ არ გიკეთია....
-მერაბ! -ახლა ქმარს ეძახის ბებო-შენ ხო არ გინახია ჩენი სათვალე?!
-სულ როგორ კარგავ?!-ბუზღუნებს ბაბუა, და მერე ამბობს რომ მისი სათვალეც არ ჩანს, ამ დროს ანა სახლიდან იპარება. ეს უკვე ტრადიციაა, სულ ასეა....
ანამ და სალომ გამოცდები ჩაბარეს და ატესტატები მიიღეს. ანამ უკლო დაბადების დღეებზე და წვეულებებზე სიარულს, მეტიც ბოლო დროს უარს აცხადებდა, სულ სალისთან ერთდ იყო, დასეირნობდა, ეროვნული გამოცდებისთვის ემზადებოდა, ხშირად რჩებოდა მასთან და ბევრს ფიქრობდა გოჩაზე, რომელიც იმ დღის მერე აღარც გამოჩენილა. სალისთვის არ გაუმხელია, რომ გიჩა იყო კესოს მამა, უბრალოდ გამბედაობა არ ყოფნიდა,რომ სიმართლე ეტქვა მისთვის. ამ საიდუმლოს გულით ატარებდა, მაგრამ ძლიერ უჭურდა, ახრჩობდა, ღმე არ აძინებდა, მოსვენებას და მადას აკარგვინებდა. სააბაზანოში შესვლისას, აბაზანის მიღებისას მკერზე ხელს მოისმევდა და ამაზრზენი კანკალი დაუვლიდა მთლიან ტანში, ემს სხეულს ეხებოდა, კოცნიდა..რა უფლებით! საკუთარი თავი ეზიზღებოდა, სარკეში ჩხედვისას საკუთარ მხერას თვალს არიდებდა
ისე საშინლად იტანჯებოდა...სააბაზანიში საათობით იკეტებოდა და ტიროდა, მერე გულის რევი
...
Read More
|
მთვარის შუქი ანათებდა საწოლს, რომელზეც ანა იწვა და "ეძინა" (უცნობი ასე ფიქრობდა). ცოტა ხანი დუმდა ბიჭი და გოგონას ცქერით ტკბებოდა, " რალამაზია როცა ჩხუბობს,იცინის, ტირის და რალამაზია მაშინაც კი როცა ძინავს"-ფიქრობდა იგი.
ანა თავს ძლივს იკავებდა, უნდოდა ეყვირა, მაგრამ ვერ ბედავდა.
იგრძნო უცნობი გვერძე მიუწვა და ხელი მოხვია მუცელზე. ანა შეკრთა, ბიჭმა იგრძნო, მაგრამ როცა მის მშვიდ სახეს და დახუჭულ თვალებს დახედა, იფიქრა ან ბავშვი განძრა ან ცუდ სიზმარს ხედავსო.
მუცელზე ეფერებოდა და ხვდებიდა თალები ცრემლებით ევსებოდა, თვისდაუნებურად ლაპარაკი დაიწყო შვილთან : "მამი შენ აქ ხარ, ამ მუცელში, გძინავს, მე კი თვზე დაგდგომივარ და ძილს გიბრთხობ, რა უფლებით?! ალბად უსინდისომ უბარლოდ თავს უფლება ივეცი გსტუმრებოდი და რამე მაინც მეტვა შენთვის, თუ არ გძინავს ვიცი გემსის ჩემი...დედაშენმა რომ გაიგოს ვინ ვარ, არ მაპატიებს და ისე შემიძულებს როგორც არავის ცხოვრებასი...მე კი მეშინია დავინახო მის თვალებში ზიზღი ჩემდამი...დაე არ ვეტყვი, რომ მამა ვარ შენი და ახლოს ვიქნები შენთნ, მოგივლი, გიპატრონებ და არავის მივცემ უფლებას გატკინოს გული...შვილო იცი როგორ მიყვარხარ...გეფიცები შენს თვს შენს გვერდით თუ ვიუქნები არ დაგაკლდება არაფერი...ვილო შენ ძრღვებში ჩემი სისხლი ჩქეფს..."-უცნობმა თვალები დახუჭა და ხელი მოუსვა მუცელს წრიულად."-ვაიმე რა ციცქნა ხარ, რა პატარა, აი აქახარ, სულ ახლოსახარ...ალბად გოგო ხარ, მე გოგო მინდა, დედას დაემსგავსები,მმისი თალები, მიის ტუჩები, ცხვირი და
...
Read More
|
წვიმა იწყებოდა.. ქარს ნელ–ნელა მოჰქონდა ჩემი აივნისკენ იასამნის ნაზი სურნელი. ნელ–ნელა წვიმაც იმატებდა და მძიმედ ეცემოდა ფოთლებით დაფარულ გზაზე..ცაზე ფერადი ელვა ლამაზად იკლაკნებოდა.. ბავშვების ჟრიამულით გაყრუებული ქუჩები იდუმალ სიჩუმეს შეეცვალა.. ჩიტები ჯერ კიდევ მსუბუქად დაფრინავდნენ ცაში.. წვიმა კიდევ უფრო გაძლიერდა.. ჩიტებიც ნელ–ნელა თავიანთ ბუდეებს დაუბრუნდნენ. მე აივანზე ვიჯექი და ვუყურებდი როგორ ასველებდა წვიმა მწვანე ბოთლებს და ვფიქრობდი იმაზე, თუ რა საოცრება იყო ეს ყველაფერი.. ვფიქრობდი იმაზე რომ ამ ყველაფრით ღმერთი გველაპარაკებოდა ჩვენ.. ჩვენ მის შვილებს განა ეს საოცრება არ არის?! განა საოცრება არ არის ყოველ დილას ჩიტების ჟღურტული რომ ჩაგვესმის? წვიმა, თუნდაც ეს წვიმა.. საოცარია ცხოვრება.. მაგრამ ადამიანმა იმაზე უნდა იზრუნოს რომ ამ ქვეყნიდან წასულს დარჩეს სახელი.. დიდი ადამიანის სახელი.. ამ ფიქრებში გართულს უცებ ტელეფონის ზარი მომესმა სახლში შევედი და ვუპასუხე
– გისმენთ!
–ნუცა შენ ხარ?
–კი რომელი ხარ?
–ვაკო ვარ შენი დაქალის ლიზას შეყვარებული
– ააა.. და რა ხდება?
–ლიზა ავარიაში მოყვა და საავადმყოფოში წევს შენი ნახვა უნდა და მთხოვა შენთვის დამერეკა..
მე ერთი წამით გადავავლე თვალი იმ ფიქრებს და თავში ისეთმა აზრმა გამიელვა რომ სამყაროში ისეთი რაღაცეებიც ხდება რამაც შეიძლება მთელი შენი ცხოვრება საპირისპიროდ შეცვალოს..უცებ ტელეფონი დავაგდე, მივხვდი რომ ფიქრის დრო არ იყო და მთელი სისწრაფით მივრბოდი საავადმყოფოსკენ..
...
Read More
|
-წარსულში დაბრუნება, რომ შეგეძლოთ რამეს შეცვლიდით?!
დუმილის შემდეგ:
-დიახ....
-და რას?!
-ბევრ რამეს.....
-და მხოლოდ ერთი რამის გამოსწორება რომ შეგეძლოთ, რაზე შეაჩერებდით არჩევანს?!
-ცხოვრების გზაზე...იმ გზაზე, რომელიც მე ავირჩიე....
-და რა გზაა ეს?!
-უბედურების გზაა შვილო..უბედურების......
"იმ დღეს ბევრი ვიფიქრე იმ ქალის სიტყვებზე...ნეტა რა გზა აირჩია ისეთი?! დრო, რომ ქონოდა ალბად საუბარს გავუბამდი და მომიყვებოდა ყველაფერს, მაგრამ როგორც ყოველთვის დრო არ იცდის...ხშირად მიფიქრია რა იქნებოდა სულ ცოტა ხანს რომ დამლოდებოდა...რამდენ რამეს მოვასწრებდი, გავაკეთებდი, გამოვასწორებდი...ხშირად მიფიქრია, რა მოხდება ერთი წუთით, რომ გაშეშდეს, გახევდეს ყველაფერი....აღარ მიიჩწაროდნენ წამები...ზუთით არ არსებიბდეს დრო.... ახლა ხალხით "გატენილ" მარშუტში ვზივარ და სულს ძლივს ვიითქვამ. სახლში ვარ მისასვლელი და კონსპექტი მაქვს დასამთვრებელი.
ააა...უკაცრავად...დიდი ბოდიშით...ეს როგორ მომივივდა, სულ დამავიწყდა მეთქვა ვინავარ....ალბად გაინტერესებთ იმის ვინაობა ვინც ამდენი ხანია გიბურღავთ ტვინს თავისი ფილოსოფიური აზრებით. მე ლიზი გოგლიჩიძე ვარ, ვსწავლობ თბილისის ერთერთ სკოლაში, მე თუ მკითხავთ დაკონკრეტება არ არის საჭირო...მეათე კლასელი ვარ...სხვა რა გითხრათ, ნამდვილად არ ვცხოვრობ შესაშური ცხოვრებით, მყავს უფროსი, გათხოვილი დაიკო-მარი, და უმცროსი ძმა-გოგა. დედა ს
...
Read More
|
როესაც მარტო ვიყავი,ხშირად ვიჯექი მთის წვეროზე და ვფიქრობდი...ვფიქრობდი იმაზე,ვისზეც მუდამ ვოცნებობდი მაგრამ ეს მხოლოდ ოცნება იყო რომელიც ალბათ არასდროს ახდებოდა.როდესაც პირველად შემომხედე,მზე იყო კაშკაშა,ჯერ მე გიყურებდი,როდესაც შენ გამოიხედე თავი გვერდით გავწიე,ცოტა ხნის შემდეგ ისევ შემოგხედე და შენი მზერაც დავიჭირე,შენ გაგეცინა,ულამაზესი ღიმილი შენს თეთრ სახეს ამშვენებდა,
- რა გქვიათ?
-ლიზი თქვენ?
-მე ლაშა,თითქოს მისი თალების დანახვით მე ის გავიცანი,თვალები სულის სარკეა,სულის რომელიც თავიდანვე ესეთი ჩუმი და ნაზი იყო..
-რაზე ფიქრობ?მომაცქერდა თავისი ღრმა მომწვანო თვალებით..
-ცხოვრებაზე,ვუპასუხე დამორცხვილმა..
-რა დროს შენი ცხოვრებაზე ფიქრია,აიხედე ზემოთ..
მე ზემოთ ავიხედე და ვარსკვლავების ნაიღვარი დავინახე,ვარსკვავების რომლებიც ესე ნაზად კაშკაშებდნენ ზეცაში,,
-ახლა რაზე ფიქრობ?
-ყველაფერი გინდა იცოდე?
-რატო,ნუთუ რამეს მიმალავ?
-არა,უბრალოდ შენზე ვფიქრობ..
-ჩემზე?მაინც რას?
-იმას რომ ლამაზი ხარ,
-ნუ ცრუობ,ესე თქვა და წავიდა,მე კი დამტოვა ამ ვეებერთელა ვარსკვლავების წინაშე,ესე ამაოდ და ესე ჩუმად,როდესაც ადამიანს თვალებში ჩახედავ და გაიცნობ,მაშინ შენთვის ის იქნება მზეც,მთვარეც და ვარსკვალვებიც...
-მიბრაზდები?მკითხა დამორცხვილმა
-რატომ უნდა გაგიბრაზდე?
-გუშინ ხომ დაგტოვე...
-ლიზ,იცი ჩემთვის არ ააქვს მნიშვნელობა თუ როგორი თითები გაქვს,როგორი წარბები,როგორი ტუჩები,ჩემთვის შენი თითები
...
Read More
|
Mოსიყვარულე ადამიანი იყო არაფერს არ მაკლებდა,სულ ერთად ვიყავით,მაგრამ მაინც რაღაც ჩატეხილი ხიდი იყო ჩვენს შორის.
მე და გიოს საერთო მეგობარი გვყავდა ლიზი. ჩვენი სიყვარულის 1 წლის თავს დაემთხვა ლიზიკოს დაბადების დღე.
რა თქმა უნდა ორივე დაგვპატიჯა და წავედით.
მშვენიერ დროს ვატარებდით,მაგრამ უცბად გიო მოვიდა და მთხოვა,რომ აივანზე გავსულიყავით სალაპარაკო მაქვსო.
სახეზე ფერი არედო მივხვდი, რომ რაღაც ცუდი უნდა ეთქვა,მაგრამ ასეთ საშინელბას არ მოველოდი.
-სოფო იცი, მეეე...
...მე საქართველოდან მივდივარ.
-რატომ?
-მთელი ოჯახი მივდივართ საცხოვრებლად გერმანიაში.
...სოფო მე აღარ დავბრუნდები! უნდა დავშორდეთ.
-კაი გიო! კარგად
ეს იყო ჩვენი ბოლო საუბარი.ლიზის დამშვიდობების გარეშე და გიოს ბოლოჯერ ნახვის გარეშე რაც შემდეგ ბევრჯერ ვინანე, წამოვედი სახლში.
მეგონა ცხოვრება დამთავრდა.არავისთან აღარ მქონდა ურთიერთობა აღარც ლიზის ზარებს ვპასუხობდი და რაღა თქმა უნდა არც გიოსას.
1 თვე არც სკოლაში მივსულვარ.
ცხოვრება უფრო მიძნელდებოდა.
გადიოდა დღეები და ჩემი სიყვარული უფრო და უფრო ძლიერდებოდა.
დამთავრდა სკოლა ...
ბანკეტი,რომელიც ყველასთვის ერთ_ერთი უბედნიერესი დღეა, ჩემთვის ჩვეულებრივი იყო.
იმ წელსვე ჩავაბარე უნივერსტიტეტში.
თითქოს ახალი სიყვარული მეწვია,მაგრამ ჩემი გული ისევ გიოს ეკუთვნოდა.
სახლში ვზივარ გიოზე ვფიქრობ და აწკრიალდა ტელეფონი.
...
Read More
|
« 1 2 ... 9 10 11 12 13 ... 39 40 » |
|
 |
| შესვლის ფორმა |
|
 |
|
| სექციის კატეგორიები |
|
|
|
| ძებნა |
|
|
|
| კალენდარი |
| « ნოემბერი 2024 » | | ორ | სამ | ოთხ | ხუთ | პარ | შაბ | კვ | | | | | | 1 | 2 | 3 | | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
|
|
|
| ჩვენი გამოკითხვა |
|
|
|
| საიტის მეგობრები |
| WwW.Traceurs.Ge |
|
|
| სტატისტიკა |
სულ ონლაინში: 1 სტუმარი: 1 მომხმარებელი: 0 |
|
|
