მთავარი » ♥ისტორია♥
გონს საავადმყოფოში მოვიდა. საშინელი ტკივილი იგრძნო. მაგრამ ეს ტკივილი ავარიის ბრალი არ იყო, მანამდეც სტკიოდა. ამ ტკივილმა დაუბნელა გონება, მან წაართვა სიცოცხლის ხალისი, ყველაფერი.. ირგვლივ გარემო მეტისმეტად თეთრი მოეჩვენა, თვალი მოეჭრა და დახუჭა. მაგრამ უცებ გაახილა, პალატის კარი გაიღო და ის შემოვიდა. გულში იმედი და სიხარული გაჩნდა, თვალებზე ცრემლიც კი მოადგა: – ხატია. წარმოთქვა თითქმის ჩურჩულით, რადგან მეტი ვერ შეძლო. გოგონა მის საწოლს მიუახლოვდა, ხელი შუბლზე ფრთხილად დაადო და ჰკითხა: – არ გრცხვენია? ასე რატომ ექცევი შენს თავს, შენს სიცოცოცხლეს? – უშენოდ ჩემს სიცოცოცხლეს აზრი არ აქვს, მაპატიე, ყველაფერი მაპატიე. – ჩშშ.დაისვენე, ყველაფერი კარგადაა. გოგონამ ნაზად ჩამოუსვა ხელი სახეზე. მან თვალები დახუჭა და გაირინდა. საოცარი სითბო ჩაეღვარა სხეულში, ტკივილი მიყუჩდა. მორჩა, ასეთ სისულელეს აღარ ჩაიდენს, რადგან კიდევ ერთი შანსი აღარ ექნება. ამას კი ვეღარ გადაიტანს, მის გარეშე ვერ იცოცხლებს. დასუსტებული იყო და ძილი ერეოდა, შეწინააღმდეგება არ შეეძლო, რათა მისთვის ეცქირა ისევ და ისევ. თვალები დახუჭა და დაიჩურჩულა: მაპატიე, ჩემო სიცოცოცხლე,მაპატიე. და ბურანში გაეხვია. გოგონა წამოდგა, იქვე მდგარ სავარძელში ჩაესვენა და შვებით ამოისუნთქა.
|
საწოლზე გაუხდელად წამოწვა და ხელები თავქვეშ ამოიდო. თვალები დახუჭა მაგრამ ძილი არ მიეკარა. რამდენჯერმე გაახილა თვალები, ფანჯრიდან შემოსულ ღამის განათებას უყურა ერთხანს და კვლავ დახუჭა. ვერ მოისვენა. წამოდგა და აივანზე გავიდა. სიგარეტს მოუკიდა და ნერვიულად გააბოლა. იდავებით აივნის მოაჯირს დაეყრდნო და თავი ხელებში ჩარგო. რამდენიმე წამს ასე იდგა, შემდეგ სიგარეტი ჩააქრო და ხელი გაუშვა. სიგარეტის ნამწვი ნელ–ნელა ჩავარდა ქვემოთ. სიგარეტის კოლოფს დახედა: ,მოწევა კლავს,. ერთხანს უყურა, სიბრაზემ შემოუტია, კოლოფი მოჭმუჭნა და მთელი ძალით ისროლა ბნელ სივრცეში. ოთახში შეობრუნდა, ტელეფონი აიღო და ბოლო დროს რავალჯერ აკრეფილი ნომერი აკრიფა. ზარი გავიდა, ე. ი. ჯერ არ სძინავს, რადგან ძილის წინ ყოველთვის რთავს ტელეფონს. ყურმილში შეწყობილი ზუმერის ხმა მანამდე ისმოდა, სანამ თავად არ გაითიშა. არავინ უპასუხა. კედელს მიეყრდნო, ჩაიკეცა, თავი ხელებში ჩარგო და გაირინდა. ასე იყო მანამ, სანამ აივნიდან დილის რიჟრაჟი არ შემოიჭრა. ადგა, მანქანის გასაღები აიღო და გარეთ გავიდა. მანქანაში ჩაჯდა, ფრთხილად გაიყვანა ავტოსადგომიდან და ქალაქში გავიდა. ძალიან ადრე იყო, არც ერთი მანქანა არ მოძრაობდა.
თავადაც არ იცოდა სად მიდიოდა. ბრმად მიჰყვებოდა გზას. შუქნიშნის წითელ გამაფრთხილებელ ნიშანზეც კი არ გააჩერა. სიჩქარეს ნელ–ენლა უმატებდა, თვალებზე ბინდი ეკვროდა, სიბრაზე ემატექოდა. გონება აზროვნების უნარს კარგავდა. ბოლო შესახვევისთვის ყურადღებაც არ მიუქცევია, პირდაპირ ბორდიულზე ავარდა და განათები
...
Read More
|
როდესაც ხელი გაუწოდა,ისეთი სითბო მოდიოდა მისგან...ლიზი მას გაყვა,რაღაც საამური და ლამაზი მდელო გადაშლილიყო,უამრავი ყვავილი,ია,ყაყაჩო..უამრავი ფრინველი,ცხოველი,უფალო სად ვარ?განცვიფრდა ლიზი,"სახლში"
-მკვდარი ვარ?
-ადამიანი არასდროს კვდება გაიღიმა მან...
-სად ვარ მაშინ..
-სახლში,ჩემს სახლში...
ლიზის მეტი არაფერი უკითხავს,მერე შეხედა იქურობას, მზე არსად იყო,მზე არ ჭირდებოდა იქაურობას,იქ ისედაც სითბო სუფევდა..
-რატომ მოხვედი აქ იკითხა მან,,,
-იმიტომ რომ დავიღალე,რატომ წამართვი ბედნიერება?ყველაფერი შენი ბრალია.. ლიზიმ თავი ძირს დახარა...
მე ვარ სიცოცხლე შენ კი არ მეძებდი
მე ვარ გზე შენ კი არ მომყვებოდი
მე ვარ ნათელი შენ კი ვერ დამინახე
მე ვარ მოძღვარი შენ კი არ მისმენდი
მე ვარ ერთგული მეგობარი შენ კი არ გიყვარდი
მე ვარ უფალი შენ კი არ დამემორჩილე
მე ვარ ღმერთი შენი შენ კი არ ილოცე ჩემდამი
და თუ შენ არა ხარ ბედნიერი,ნუ დამადანაშაულებ მე
უფალი გვერდზე გადგა,თითქოს ლიზის პასუხს ელოდა,ლიზი ერთხანს დუმდა,მერე მუხლებზე დაემხო და წაიჩურჩულა
-მაპატიე,მაპატიე...ხელები თვალებზე მიიდო და ცრემლები ღაპაღუპით ჩამოცვივდა,გვერდზე ნაცრისფერი კაცუნა იჯდა რომელიც ბლოკნოტში რაღაცას წერდა,ლლიზიმ ბლოკნოტს გახედა და დაინახა ყველაფერი,ყველაფერი რაც კი ოდესმე შესცოდა,რაც არ ახსოვდა ისიც დაინახა,უცებ ეს ყველაფერი წაიშალა,ეს ყველაფერი ლიზის გულმა წაშალა რომელიც სავსე იყო სიყვარულით,მხოლოდ ერთი ცოდვა ვერ წაშალა სიკე
...
Read More
|
დაგელოდები,მუდამ დაგელოდები..
ესე გადიოდა დღეები,თვეები და გაიარა ერთმა წელმა,ესე ნაზად და მშვიდად გაიარა..ლიზიმ ბილეთი აიღო,ბრიტიში არჩია თურქულს არ ენდობოდა,კარგად იმგზავრა,მხოლოდ უცხოელების სუნი უქმნიდა დისკომფორტს,უკვირდა ესეთ უკომპლექსო როგორ არიანო..არავისთვის უთქვამს ლიზის რომ ბრუნდებოდა,არც ჯუბასთვის.. აეროპორტში პირველად იგრძნო სამშობლოს სურნელი,ისეთი სასიამოვნო იყო...ბარგი ტაქში ჩაალაგა და ოჯახისკენ გაემართა,ყველას ისე უხაროდა,ისე...უფრო გამაღლებულხარ,სულ შენზე ვლაპარაკობდით ლუღლუღებდა ანა,მეც მომენატრეთ,ერთ სული მქონდა როდის გნახავდით..
მოსაღამოვდა,ლიზი ჯუბას სახლისკენ გაეშურა,კარი ახალგაზრდა სიმპატიურმა ქალმა გააღო,ცოტა ასაკში იყო მაგრამ მაინც საამური იერი ქონდა..
-ქალბატონო ჯუბა სახლშია?
-არ გახლავთ და რომელი ხარ?
-მე ლიზი ვარ..
-ლიზი,ჯუბა სულ შენზე საუბრობდა,შემოდი დაჯექი შვილო ყავა დავლიოთ,ჯუბა გვიან მოვა.
-ცუდად არ მიიღოთ,დაღლილი ვარ,ჯუბას ნახვა მინდოდა,და სად არის ხომ ვერ მეტყვით?
-აქვეა შვილო,ბიჭები არიან შეკრებილები,მარცხნივ რომ გაუხვევ სულ პირდაპირ იარე და იქ წითელი შენობა რომაა იმის უკან არიან,ლიზიმ მისამართი ჩაიწერა და წავიდა,სულ მარცხნივ იარა,მერე პირდაპირ,გზაზე ერთი ბიჭი შეეჩეხა,
-გოგონი სად მიდიხარ?
-აი იქით მიუთითა გოგონამ, ბიჭი დაბალი იყო,რაღაცას ღეჭავდა,დაუბანელი თავი და ალკოჰოლის სუნი თაბრუს დაგახვ
...
Read More
|
ლიზა ვერც კი წარმოიდგენდა თუ მინიმალური შრომა ამდენ ფულს მოუტანდა,ქალაქი ცივი და ნესტიანი იყო,ოკეანიდან ქარი უბერავდა,საჭმელი თავზესაყრელი,ფული თავზესაყრელი,ყველაფერი ქონდა მაგრამ..მაგრამ ამაო იყო ეს ყველაფერი,სამშობლოს ზეცა სულ სხვა იყო,გადიადნენ დღეები და ყველაფერი მიივიწყა,მიივიწყა წარსული და გადავიდა გართობაზე,ჯუბაც დაავიწყდა რომელიც მისი სიყვარულით აღარ იყო ნორმალური..ლიზი ყველას ურეკავდა,კითხულობდა,ჯუბას გარდა...თაიმ სქვერზე უამრავი ხალხი დადიოდა,უამრავი მაღაზია იყო,იქ გართობას რა შეედრებოდა,თუმცა ამ გართბით სამშობლოს მონატრებას იკლავდა გულში...
უცებ კარზე ზარი შემოისმა,კარის გაღებისთანავე თმადავარცხნილი პოჩტალიონი გამოცხადდა წერილით ხელში,ლიზიმ ხელი მოაწერა და გაისტუმრა...წერილი სახლში შემოიტანა და დააკვირდა,ზედ არც მისამართი არაფერი არ ეწერა,მხოლოდ ერთი სიტყვა: "უსასრულობა"
თოვდა,ირგვლივ სიჩუმე იყო,მხოლოდ ქარის განწირულ წკმუტუნს თუ გაიგონებდი ამ ულმობელ სამყაროში,ყველაფერს ნაზი,თეთრი და ფაფუკი თოვლი ედო,,ირგვლივ წყვდიადი იყო ნისლში ვერაფერს გაარჩევდი,ცაში უსასრულობას დაინახავდი,უსასრულოდ მოცეკვავე ბალერინებს,წვიმს...სიცივემ ჩემი ფიქრები გაყინა მაგრამ მაინც ვერ გივიწყებ...მინდა მოგეხვიო და უჩUმრად დავჯდე შენს გვერდით...ჩემი განცდები აბობოქრებულ ზღვას ჰგავს,ზღვას რომელიც ქუხილით ეხეთქება ნაპირს.მგონია,ჩემში ერთმანეთს შერწყმია ოკეანეთაა მირიადები.ისინი შფოთავენ,ქვითინებენ და გვიხმობენ.მინდა შენთან ვიყო.მე ხომ გაგიჯებით მიყვარხარ...ნ
...
Read More
|
დაირეკა ზარი. მოსწავლეებმა ადგილები დაიკავეს, კლასს მღელვარება დაეტყო. დღეს საკონტროლო აქვთ მათემატიკაში.
"ვაიმე"-კესო ყველაზე მეტად ნერვიულობდა, ვაი თუ წინა საკონტროლოს მსგავსათ ახლაც "ჩფლავდეს".
ხელები უკანკალებდა, სახეზე ფერი არ ედო.გული უფართხალებდა, ლოყებზე ახურებდა, თალები ეხუჭებოდა-გუშინ ღმე ფიქრს შეყვა და გვიან დაეძინა.კესოს ეჩვენებოდა რომ ჩახუთულობა იყო ოთხში.მაგრამ ნუთუ ამას ვერავინ გრძნობდა?! "გამოაღონ ფანჯარა რა იქნება?!" ნატრობდა კესო. იხრჩობა გოგონა, გვერძე დადებულ რვეულს ხელში იღებს რვეულს და ინიავებს. ბუდოვნად ესმის ხმა: "შევინახოთ ყველაფერი, მერხზე მხოლოდ საწერი კალამი დავინახო." კესო ჩანთში დებს რვეულს, მერე ხელეფს აფათურებს და ცხვირსახოცს ეძებს. ვერ იპივა. გახედა გვერძე მჯდომს-ნუნუკას, რომელიც წერაშიუ გართულიყო.
-ნუნუკა....წაიჩურჩულა..
მეგობარს არაფერი გაუგოია, წერასი იყო გართული.
-ნუნუკა...მეორეჯერ წაიჩურჩულა გოგონამ.მეგობარი ტესტს მოსწყდა და უპასუხა:
-რაიყო????
-სალფეტკი ხომ არ გაქვს?! "სელპაკი"....
-მოიცა ვნახო...
ნუნუკამ "სელპაკი" იპოვა და დაქალს გაუწოდა.
შეამჩნია, რომ კესო ვრე იო მთლად კარგათ....
-ცუდად ხომ არ ხარ?
-არა...
კესომ შუბლზე მომდგარი ოფლი მოიწმინდა. არასოდეს უნერვიულია ასე.
გოგონამ იგრძნო ხელი სულები დანამვოდა და გაიწმინდა. მერხზე დაიხედა და დაინახა ტესტის ფურცელი ედო. ხელში კალამი დაიჭირა და ცადა გული დაედო პირველი სავარჯისოს შინაარსისთვის. დაიწყო კითხვა, მაგრამ ორი წინა
...
Read More
|
თითქოს მთელი სამყარო თავზე ჩამოექცა,მისმა ხმამ დაადნო,მის ხმას ამდენი ხანი ელოდა და როცა იმედი გადაეწურა მაშინ დაურეკა ზუსტად,ო როგორ მომენატრე უნდოდა ეთქვა მაგრამ ის ხომ უცხო იყო...
-რომელი ხარ?იკითხა ლიზიმ გაკვირვებული ხმით,თუმცა იცოდა ვინც იყო ის...
-ჯუბა,ვეღარ მცნობ?
-ჯუბა როგორ ხარ?სად გაგახსენდი?
-ხო,გამახსენდი,როგორ შეიძლებოდა შენი დავიწყება,ნუთუ ისევ გცივა?
-არა,აღარ მცივა...
-გინდა შევხვდეთ?
-სად?ჯუბამ ლიზის შეხვედრა მოულოდნელად მთაწმინდაზე დაუნიშნა,ძლივ-ძლივობით მიაღწია ლიზიმ მთაწმინდას,მის გამხდარ ფეხებს აღარ შეეძლოთ მეტი სიარული,სუნთქვა აღარ შეეძლო უკვე..ბოლოსდაბოლოს მიაღწია,სული მოითქვა იქვე მყოფ სკამზე,მთაწმინდაზე საამური სურნელი სუფევდა,თითქოს ისეთი სიმშვიდე იყო,,,ლიზა იქვე დაეყრდნო და თბილისს გადახედა,თბილისი ხელის გულზე იყო დასვენებული და ცხელ მზეზე თბებოდა,ლიზამ უკან გაიხედა და დაინახა კლდის ფორმის საფლავი,ყველაზე საწყლად და ყველაზე მარტო ის ჩანდა მხოლოდ,ვაჟა,გაიფიქრა ლიზამ,ვაჟა ვაჟაა და ეხლაც კი ყველაზე მაღლა დგას აქ...
უცებ მხარზე ხელი იგრძნო,შემობრუნდა და ზღვისფერი თვალები დაინახა,ის ლამაზი და ზღვაზე უფრო ღრმა ზღვისფერი თვალები,ლიზი როგორ ხარ? ლიზი მოეხვია და ლოყაზე ეამბორა, კარგად,სად დაიკარგე!
-ეხლახან გამახსენდი,გამახსენდა შენი ცივი სხეული და თბილი მზერა,ისე მიყურებდი რომ რაღაც გული მეტკინა..
-გული?რატომ?გაწყენინე?
-ხო მაწყენინე,რას მალავ ლიზი,რატომ ჩანს შენს თვალებში ტკივილი,სიცარი
...
Read More
|
გათენდა,მზემ ყვითლად ააღაჟღაჟა მდელო,ბაზალეთის ტბა სადღაც მთის იქით მოჩანდა,ტყიდან 2 ნაბიჯი იყო და გირჩების საამური სურნელი იფრქვეოდა...
ლიზი!ლიიზი!ლიიიიიიზიიიიიი!გაიღვიძე გოგო 3 საათია,არ გცხელა მაინც?
-დამაძინე არ მიძინია გუშინ,წაილუღლუღა ლიზიმ და ძილი განაგრძო.
-რატომ არ გეძინა ადრე ხომ დაწექი?
- ვფიქრობდი,ლიზიმ თვალები გაახილა და ხელზე დაეყრდნო
-რაზე ფიქრობდი?ან ვისზე?
-ყველაფერზე ვფიქრობდი რა,ლაპარაკი მეზარება,ეხლავე ავდგები და ჩამოვალ...
დილით ლიზის დედამ სუფრა გააწყო,ყველამ მიირთვა ლიზის გარდა,საზამთრო ისევ გრილი იყო,ცოტა შეჭამა მერე ერთობლივად ტბაზე წავიდნენ,ტბას მზე აცხუნებდაწყალი საოცრად თბილი და ამავდროულად ბინძური იყო,აბა გოგოებო მე წავალ და 7 საათზე მოგაკითხავთ თქვა მძღოლმა რომელიც ფრიად შეწუხებული იყო სიცხით,დაქალები მანქანიდან გადმოვიდნენ და ტბისკენ გაეშურნენ,ყველა მათ უყურებდა,ტბა სავსე იყო ათასი ბინძურით რომლებიც თავიანთ სიბინურეს ტბას უზიარებდნენ,ყველაზე უარესი კი ის იყო რომ,ეგონათ ყველაფრის კეთება შეეძლოთ...
გოგოებმა წყალს შეხედეს,უცებ ჩასვლის სურვილი გაუქრათ,მერე შორს გაიხედეს და კამკამა სიღრმეს მოკრეს თვალი
-მოდი შევიდეთ
-არა ანა,,ცურვა არ ვიცი
-მაშინ ველოსიპედი ვიქირაოთ,ხომ გაქვს 20 ლარი?
-მაქვს... გოგოები ველოსიპედებისკენ გაეშურნენ,მათი ყურადღება 6 კაციანმა ველოსიპედმა მიიპყრო რომელიც საოცრად კომ
...
Read More
|
არასდოს გაიფიქრებდა ლიზი თუ ვიღაცის ხელი ესეთი თბილი იქნებოდა,მისმა ხელმა გაყინული ზურგი გაალღვო და შერჩენილი ნამი ნელ-ნელა გაათბო,ზღვის ნამი რომელიც ლიზის ზედ შერჩენოდა გაოცებული მიშტერებოდა უცნობს...
- აქ რას აკეთებ ამ შუა ღამისას?
-მეგობარს ველოდები
-ნახევრად შიშველი?
-არ მცივა წამოილუღლუღა ლიზიმ,უცებ გააჟრჟოლა,და აკანკალდა,უცნობს გაეღიმა,გაეღიმა და პიჯაკი გაიხადა,ნაზად მოაფარა ლიზის ზურგზე და კითხა:-ისევ გცივა? ლიზი გაკვირვებული იყურებოდა,თავი სიზმარში ეგონა,აღარ მიუგო ძალითმომღიმარემ,უცებ მთვარემ გაანათა,მუქი ღრუბლები დაიძრა და ნელა ატივტივდა,მთვარემ უფრო კარგად გაანათა ბიჭის ღრმა,ზღვისფერი თვალები,თვალები იღიმოდნენ,არ იყო საჭირო სიტყვები,არ იყო საჭირო რადგან ეს თვალები ყველაფერს ამბობდნენ.. ბიჭს გაეღიმა
-რა გქვია?
-ლიზი თქვენ?
-მე ჯუბა :)
-ჯუბა რა სახელია,ცადა ლიზიმ ხუმრობა და უცნაურად წაიშმუშნა
-მე არ დამირქმევია ჩემი თავისთვის ეს სახელი,ჩემი გადასაწყვეტი რომ ყოფილიყო ბევრ რამეს შევცვლიდი
ლიზის ძალიან აინტერესებდა რას შეცვლიდა,მაგრამ ნახევრად უცნობ ადამიანს ეს ვერ კითხა,
-სახლი სად გაქვს?
-აი იქით მიუთითა ლიზიმ შოორს შოორს,,, '
-თუ გინდა წაგიყვან გაეღიმა ჯუბას,მისი ღიმილი ისეთი ნაზი იყო
-არა,არა შეცბა ლიზი,მეგობარი მალე მოვა,,
ლიზი ადგა,ეხლაღა მიხვდა ადგომას,ზემოთ აიხედა და ვეებერთელა ჯუბა დაინახა,უცებ გაიფიქრა რა ლაწირაკს ვგავარო,ინატრა ქუსლიანი ფეხსაცმლები,მაგრამ რა დროს ფეხსაცმელი
...
Read More
|
სალომე მანქანით მიდიოდა, როცა მობილურმა დაურეკა და წამით მასზე გადაიტანა ყურადღება, და კინაღამ გაიტანა გზაზე გადამსვლელი. სასწრაფოდ დააჭირა მუხრუჭს, გაჩერდა და მანქანიდან გადმოვიდა რათ ბოდიში მოეხადა "დაზარალებულისთვის"...
-ვაიმე...უკაცრავად...ძალიან დიდი ბოდიში...
-აჰა..ხომ ვამბობ, ქალი საჭესთნ ეს იგივეა რაც კაცი მაღლქუსლიანებზეთქო.
სალომეს ნაცნობი ხმა ჩაესმა ყურში და ფერი დაკარგა.
-ხმაზე მიცანი სალო და გარეგნობით ვერა?!-გაეცინა მამაკაცს.
-გოჩა...................
-ხო..ხო....სალო...კესოს მამა დავბრუინდი...........
-არ მჯერა...შენ აქახარ ჩემ წინ დგახარ და ვერაგცნობ...როგორ შეცვლილხარ გოჩა.........
-არ გჯერა?! უნდა დაიჯერო....
სალომე საკუთრ თვალებს ვერ უჯერებდა. მის წინაშე გოჩ იდგა, ის გოჩა ანას ცხოვრებიდან 13 წლის წინ რომ აორტქლდა და აღარც გამოჩნილა.
სალომე და გოჩ კაფეში ისხდნენ და საუბრობდნენ.
-როდის დაბრუნდი?
-სამი დღეა...
-სად იყავი?
-შენ ის მკითხე სად არ ვიყავი....
-რას საქმიანობ?!
-ბიზნესმენი ვარ....
-ვაუ...რამდენისთვის მიგიღწევია ცხოვრებაში...
-უცხოელ ინვესტორებთან მაქვს საქმე და მოკლედ უცხოეთსი ყავის ჩემი ბიზნესი.....
-ყოჩღ! ნამსვილად არ მეგონა ამდენს თუ მიაღწევდა ცხოვრებაში ერთი ნარკომანი ბიჭი...
-შენ ჩემი შსაძლებლობები ვერ დაგიფასებია...ნარკომანი რომ ვიყავი ეს იმას არ ნიშნავდა,რომ ყველაფერი დამთვრებული იყო ჩემთვის....
-მე კი მეგინა ჩიძირე და წასული იყო შენი საქმე....
...
Read More
|
« 1 2 ... 8 9 10 11 12 ... 39 40 » |
|
 |
| შესვლის ფორმა |
|
 |
|
| სექციის კატეგორიები |
|
|
|
| ძებნა |
|
|
|
| კალენდარი |
| « ნოემბერი 2024 » | | ორ | სამ | ოთხ | ხუთ | პარ | შაბ | კვ | | | | | | 1 | 2 | 3 | | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
|
|
|
| ჩვენი გამოკითხვა |
|
|
|
| საიტის მეგობრები |
| WwW.Traceurs.Ge |
|
|
| სტატისტიკა |
სულ ონლაინში: 1 სტუმარი: 1 მომხმარებელი: 0 |
|
|
