მიწაა მხოლოდ ჩემი დობილი,
გული ტკივილსაც რომ ვეღარ იტევს,
ასე უტყვი და ასე უძრავი
ვიღაცის კუბოს გავენაპირე.
ბედმა ბოლომდე აღარ გამწირა,
რაღაც მაჩუქა სიკვდილის მერე,
ამ ჩემს საფლავზე ვიღაცას თურმე,
თეთრი ვარდები დაუნერგია,
აყვავებულა ის ყვავილები,
საფლავი თეთრად აუფეთქია.
ახლა დამტირის ვიღაცა ვაჟი,
სისხლიან ცრემლებს ჩემს გულზე აღვრის,
სათუთი გრძნობით და უმწეობით,
მაძლევს გარდაცვლილს იმედებს ხვალის.
"იცი, ძვირფასო, როგორ მიყვარხარ?!
ვერ შევიყვარე მე სხვა ვერავინ,
დღეს არა, ხვალე შენთან მოვდივარ,
და ვეღარ იტყვის მერე ვერავინ:
გოგონა სიკვდილს მოუტაცია,
ის დაივიწყეს, ბიჭმაც გასწირა,
ერთ დროს ქვეყანას ეფიცებოდა,
არ შეუსრულა რაც შეუპირა.
არა, ძვირფასო, შენთან მოვდივარ!
ისიც კი კმარა რა დროც ვიცადე,
უშენოდ ჩემთვის ერთი წამია,
შენთნ ერთად კი დროა მიჯნამდე..."
და ამ სიტყვებზე მისი მკერდიდან
სისხლმა იფეთქა, მდინარედ დინდა,
ჯერ ისევ თბილი წვეთები სისხლის,
უწყვეტ ნაკადად გულზე დამდინდა.
ჩემი თვალები ცრემლმა დაბინდა,
მას მე ვუყვარდი არ გავიკარე,
ასე გულქვამ და ასე ამაყმა,
ეს წრფელი გრძნობა ვერ შევიფარე.
არ ვყვარებივარ სხვას აღარავის,
სიკვდილის მერე არვინ მიდარდა,
მან ამის მერეც არ მიმატოვა,
ჩემი საფლავი თეთრად დაფარა,
თავი მოიკლა და თავის სისხლით
თეთრი ვარდები წითლად დანამა.