მთავარი » ♥სხვა და სხვა♥
აქ არის რამოდენიმე ადამიანის აზრი არის თუ არა კაცი ქალის მონა ?
1.ბევრი ქალი კაცს იმიტომ უახლოვდება და იმიტომ აყვარებს თავს რომ შემდეგ ამ კაცისგან სარგებელი ნახოს. ყეყეჩ კაცს კიდე გონია რომ გოგოს მართლა უყვარს. გოგო კიდე ყველანაირად იყენებს კაცს. არსებობენ კი მართლა ესეთი კაცები? რავიცი მე ბევრი მინახავს ეგეთი კაცი რო ქალი იყენებს რაა.
2.ვფიქრობ ზოგადად ცხოვრებას ვყევართ დამონებულნი. ცხოვრების გარკვეულ პერიოდში კიდე გამოჩნდება ის პიროვნება ვინც ამ ტანჯვას შეგვიმსუბუქებს ან სრულიად გაუსაძლის გახდის.
|
.......... გამომიგონე........... ღამის ჩრდილიდან გამოიტანე შენი ოცნება და დამამსგავსე.... მერე მოდი და ცემს მკლავებში შემოიხიზნე უპატრონე ჩემს მონატრებას... ნუ შეაკავებს შენს ძარღვებში დამწყვდეულ ვნებას, რომ ჩემს ხელებზე, ჩემს ტუჩებზე იძიო შური... რომ შემოლეწოს ჩემი სიზმარი, როგორც ზღვის თქეშმა ქოხის ფანჯრები და ამ სიზმრიდან სამუდამოდ ამომიყვანოს.... ..........გამომიგონე........... მე ხომ ასე გამიჭირდა შენთან მოღწევა... შეყვარებული შემოდგომის ყვითელ ფოთოლზე, მეოცნებე შორეულ ზღვაზე.... და ყვავილების სიჩუმეზეც ვნებააშლილი.... მე ხომ მხოლოდ შენს მონატრებას ვეღრა ვიტევდი... მე ხომ ყოველი ჩემი ნერვი ცეცხლის გაუვალ ალად მხვდებოდა.... შენსკენ მომავალს მე ხომ სიზმრებიც მიკრძალავდნენ გამოჩენას... მე ხომ დავფლითე სიმარტოვის მაცდური ბადე და ჩემს სახეზე შეხორცებული ხომ კივილით ავიხლიჩე ყველა ნიღაბი... მე ხომ შენამდე მოვაღწიე... მე ხომ დაგნებდი.... ..........გამომიგონე............ შემოყვარე როგორც გინდა, დამამსგავსე სენს სურვილებს... შემისწავლე ყოველი ნაკლი, მე ხომ უზომოდ დავიღალე... და წიხლს მაჭერს ქალაქის სევდა, მე ხომ ვერაფრით დავუბრუნდები მზეს, ჩამოხრჩობილი ფანჯრის სიჩუმეს..... დამტოვეს შენთან... მხრებით გამითბე გაყინული ხელისგულები... მზე სემოსწირე ცემს ჭრილობებს, მოჰბანე ჭუჭყი... მკითხე თუ რატომ არ მოვედი აქამდე შენთან..
...
Read More
|
არ მიყვარს: ცუდი ხასიათის ადამიანები - ჩემი უხასიათობაც მყოფნის, სიზმრის რაინდებზე დანიშნული, უაზროდ შეყვარებული ქალები, რომანის გმირების ასლები, გამუდი ხასიათის ადამიანები - ჩემი უხასიათობაც მყოფნის, სიზმრის რაინდებზე დანიშნული, უაზროდ შეყვარებული ქალები, რომანის გმირების ასლები, გამორჩენის მიზნით გაჩენილი რომანტიკოსები, ალერსით დაღლილი წყვილები, უმისამართო ღიმილი...
|
eრთხელ დედამიწაზე ყველა ადამიანურმა გრძნობამ და თვისებამ ერთად მოიყარა თავი. სიგიჟემ თქვა: დამალობანა ვითამაშოთო. დაიწყეს დამალვა! სიმარლე არ დაიმალა, მაინც მიპოვიანო. სიცრუე ცისარტყელაში დაიმალა, სინამდვილე _ოკეანეში, სიზარმაცე ყველაზე ახლოს დაიმალა. თავისუფლება ნიავს ამოეფარა, სიკეთე კარგახანს სხვას უთმობდა ადგილებს! რწმენა ზეცაში აიჭრა, შური კი სხივში მიიმალა. სიყვარული სადაც მივიდა ყველგან დაკავებული იყო. ბოლოს ლამაზი ვარდის ბუჩქი იპოვა და შიგ დაიმალა. დაიწყო სიგიჟემ დამალული გრძნობების ძებნა. ყველა იპოვა... სიყვარულის გარდა, ბოლოს ვარდის ბუჩქი გადაწია და კივილის ხმა გაიგო... სიყვარულს ეკლებზე დაეჭრა თვალები და დაბრმავდა...მას შემდეგ დედამიწაზე სიყვარული, სიგიჟეს ხელჩაკიდებული დაყავს!
|
ყვავილს გაჩუქებ ცრემლებით გაზრდილს, სულსაც გაჩუქებ ქარს გამოვატან, გულსაცგაჩუქებ და იცი როგორ? ყოველ ფეთქვაზე რომ თქვას მიყვარხარ!
|
წვიმამ დაასველა ცხელი ასფალტი... ნაბიჯები...მტკიცე და რიტმული...... არ აჩერებს არაფერი...თითქოს ყველაზე ძლიერი იყოს ამ ქვეყნად... გულშიც წვიმა...ქაოსური წვეთები.... სიცივე და უკაცრიელი ქუჩები...არ ჩერდება.. ისევ ნაბიჯები......ირგვლივ კი წვიმის წვეთების გლოვა.... აქა-იქ მანქანები და...მოკიაფე ლამპიონები... არანაირი ფიქრი... ზომბივით ცივი...არაფრისთქმელი გოგონა..... მხოლოდ თავის ნაბიჯებს ითვლის..... თვალის კუთხესთან წვიმის წვეთები მის ცრემლებს ეხუტებიან.... ვერც ვერავინ გაარჩევს...წვიმს თუ ტირის!.... ისევ ნაბიჯები...და გაკრთა კითხვა......საით?..... ისიც დაიკარგა..... წამით შეჩერდა..... არ ეცნო ქუჩა.... უცნობ ქუჩაზე, უცნობი გოგონა წვიმისგან სველი....ცრემლებს მალავდა.... წამით შიში...უიმედობა...ბოროტება....ყველაფერი აირია... ახლა საით...არ იცის და...არც უნდა ცოდნა.... სიკვდილი მინდა! ! ! ცრემლებს თითქოს ეწყინათ გოგონას ნატვრა და...გაიბუტნენ.... ისევ გლოვა...ცა ტირილს არ წყვეტდა...თითქოს საშინელი წინათგრძნობდა ამუქებდა კიდევ უფრო მას.... 1...2....3..... ეს უკვე ნაბიჯების თვლა აღარ იყო.... მანქანის შუქი....ზომბირებული თვალები.... გლოვა წყდებოდა....რადგან....წინათგრძნო ბა ახდა.... გოგოს უსიცოცხლო თვალებზე ცრემლი შეყჰინვოდა -------------------------------------------
...
Read More
|
წვიმა … რამდენი რამეა ჩადებული ამ სიტყვაში. ბუნების ტირილი… ცის ცრემლები… სიგრილე.. სიმსუბუქე… სიცოცხლე… გრძნობები… მე მიყვარს წვიმა, ზაფხულის შხაპუნა თავსხმა წვიმა… წვიმა ყველა ნაკვალევს შლის.. ჩემს სულში უდავოდ… კარგ განწყობაზე მაყენებს ხშირად… ფიქრიან განწყობაზედ… ეს უკვე ბოლო თვეებია, რაც თბილისში სასტიკად წვიმს საღამოობით… თითქოს წარღვნა იყოს.. ბევრიც დააზარალა… და მე თითქმის მრცხვენია იმის თქმა, რომ ვგიჟდები წვიმაზე… და რომ ვოცნებობ წვიმაში ცეკვაზე… მე ბევრ რამეზე ვოცნებობ… ჩემს ოცნებას მეტი კიარაფერი უნდა, მარტოოდენ წვიმა და მუსიკაც (ზოგჯერ მარტო მუსიკა) ყოფნის.. განსაკუთრებით კლასიკა… vivaldi’s rain – უსმინეთ ამ მშვენიერებას… როგორი მშვიდია და ნაზი.. რომანტიული… წვიმა ჩემზე მაგიურად მოქმედებს… განსაკუთრებით მაშინ, როცა ნაწვიმარზე სეირნობ და სველი მიწისა და ბალახების სუნი ტრიალებს ირგვლივ. ან როცა ფანჯრებს გააღებ და სუსტი სიო ფარდის ფრიალით შემოიჭრება შენთან ოთახში და თან შემოგიტანს ძღვნად წვიმის წვეთებს… გაპკურებს და გაგრილებს… ჩემს ლექტორს უყვარდა თქმა: თუ ვინმე გაბრაზებული ხართ, წადით წვიმაში ისეირნეთ, გაგრილდებითო… ხო, ნამდვილად… ცხელ გულსა და გონებას გაიგრილებს ადამიანი, სულს დაიმშვიდებს… თუ მერწმუნებით, არაფერია სულიერ სიმშვიდეზე უფრო სანატრელი მდგომარეობა… როგორ დავახასიათო, არც ვიცი… წვიმამ გადაიღო უკვე.. ხალხს შეუძლია დამშვიდეს.. წუხანდე
...
Read More
|
გადაუღებლად წვიმს, ალბათ ბუნება იზიარებს ჩემს დარდს და ჩემთან ერთად დასტირის ჩემს განშორებას. არ მეგონა თუ შენთან განშორება ასე შემცვლიდა, ასე გამტანჯავდა. ვერ ვხვდებოდი რომ შენ იყავი ჩემი ცხოვრების თანამგზავრი, რომელზეც მთელი სიცოცხლე ვოცნებობდი, ვნატრობდი, ვფიქრობდი. რა მეგონა თუ ჩვენს შეხვედრას ასეთი დასასრული ექნებოდა! მეგონა დიდხანს გასტანდა ერთად ყოფნის ბედნიერი წუთები! თურმე ვცდებოდი, ყველაფერი უფრო ადრე დამთავრდა. ახლა უფრო მეტს ვფიქრობ შენზე, ღმერთს ვთხოვ, დამიბრუნოს შენი თავი და ლამაზი თვალები. მაგრამ ვაი, რომ წარსული არასოდეს არ ბრუნდება უკან! ვიხსენებ შენთან ყოფნის ულამაზეს წუთებს და ახლა ვხვდები, რომ ბედნიერი ვყოფილვარ შენს გვერდით, ბედნიერი და ამაყი. ჩემმა სიამაყემ დამაკარგვინა შენი თავი! ნეტავ თუ ვიქნებით ოდესმე ერთად. ნეტავ თუ ვიქნები ოდესმე ბედნიერი?! იქნებ მაპატიოს ღმერთმა ჩემი მოჩვენებითი გულგრილობა, ზედმეტი სიამაყე და ინებოს ჩვენი ერთად ყოფნა...
|
პატარა ფოთოლი ნაზად ირწეოდა სამხრეთის ნიავის ალერსში. ეკიდა ტოტზე, ქანაობდა აქეთ-იქით. მხურვალე ნიავი კი მას სიყვარულს უხსნიდა. ფოთოლი რბილი იყო, ყვითელი, იგი აღტაცებით სუნთქავდა, თითქოს სიზმრებს ხედავდა. უცებ სიყვარულისგან გაბრუებული ფოთოლი ტოტს მოსწყდა. ნელ-ნელა იწყო ქვევითკენ წასვლა. ტრიალებდა, ქარი კი ისევ სიყვარულზე უმღეროდა. ნელ-ნელა ეშვებოდა ძირს, სულ უფრო და უფრო დაბლა დაეშვა... ბრუნავდა მსუბუქად და თავისუფლად. ქართან სიყვარულის თამაშში გართული, ხან ერთ ბოლოს ასწევდა მგზნებარედ მაღლა, ხან მეორეს, მერე მთლად გადაიხრებოდა, თითქოს ვალსს ეცეკვებოდა. თანდათანობით ტკბებოდა ბედნიერებით. ბრუნავდა, ბრუნავდა, მერე ისევ აფრინდებოდა - ხან მაღლა ავიდოდა, ხან დაეშვებოდა. ის იტანჯებოდა, მაგრამ მაინც ბედნიერი იყო, რადგან უყვარდა. ნელ-ნელა ასე დაეშვა მიწაზე, ვერც კი შეამჩნია, რომ ახლა ქარისთვის იგი აღარაფერს წარმოადგენდა. ქარს მისი შველა აღარ შეეძლო და იგი უკვე სხვა ფოთოლს ეალერსებოდა. ნაზად, მშვიდად, ფოთოლი დაეცა მიწაზე. მან ვერც კი გაიგო, რომ ამქვეყნად უკვე აღარ არსებობდა... იგი აღარავის სჭირდებოდა...
|
ბნელა... ბნელა ჩემს ოთახში, სადაც ოდითგან სიჩუმე ფანტავს ლამაზ ოცნებას, სადაც მრავალჯერ მიფიქრია, აქ ჰაერიც ოცნებით სუნთქავს, აქ ბევრი ფიქრი უსასრულოა... ოცნებით შქმნილი ზღაპრული სამყარო ლამაზია და წამიერი. უსახურია იმაზე ფიქრი, რომ ოცნება ოცნებად არ დარჩება და ოდესმე რეალობად იქცევა. ვზივარ სარკმელთან, მთვარეზე თითქოს ვერცხლისფრად თოვს და წვეთები გუბეებში ხაზავენ რკალებს... მაპატიე, მაპატიე, რომ არ დავბრუნდები... მაპატიე, რომ ოდესღაც შენი, მომავალში სხვისი ვიქნები... მაპატიე, რომ ბავშვობის მოგონებად გაქციე... და ბნელ ოთახში ისევ სიცარიელე, მარტოობა, სულში ჩამქრალი ჩირაღდნები, უხმო ატირება, ტკივილი, პროტესტის გრძნობა და დარდმაც თითქოს ფიფქებად დაიწყო თოვა... დაღლილი, წყლიანი თვალები და იდუმალად ამღერებული: "ვერხვის ფოთოლთა თეთრი ლაშქარი”... ...ოთახში წამები ქრებიან, თითქოს შორეულმა ფიქრებმა და მოლოდინით დაჩრდილულმა სევდამ კოშმარში მომიმწყვდია. მწამებლურ ფიქრთა ბურუსში შევყურებ დაორთქლილ ფანჯრებს... საკმარისია მშფოთვარე სიჩუმე!!! მელანქოლიას ვნებდები... ვგრძნობ დაგცალე გულიდან და რა...? არაფერი - სიცარიელე... უკვე სხვას ველი, იმ ერთს, რომელიც არ ჩანს, დააგვიანდა... კმარა! უკვე ფიქრიც კმარა... მოვა, უსათუოდ მოვა. საოცარი და მიდობი ღიმილით, სა
...
Read More
|
« 1 2 ... 53 54 55 56 57 ... 88 89 » |
|
|
შესვლის ფორმა |
|
|
|
სექციის კატეგორიები |
|
|
|
ძებნა |
|
|
|
კალენდარი |
« ნოემბერი 2024 » | ორ | სამ | ოთხ | ხუთ | პარ | შაბ | კვ | | | | | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
|
|
|
ჩვენი გამოკითხვა |
|
|
|
საიტის მეგობრები |
WwW.Traceurs.Ge |
|
|
სტატისტიკა |
სულ ონლაინში: 4 სტუმარი: 4 მომხმარებელი: 0 |
|
|