მთავარი » ♥ისტორია♥
დედიკო, ნახე? თოვლი მოვიდა, დე!
ლიას უხმოდ მიეხუტებინა შვილი და ცრემლნარევ თვალებს არიდებდა. არასოდეს ჰყვარებია გრძნობების გამოხატვა, თავადაც მკაცრი დედის ხელში იზრდებოდა. მას მერე დაეჩვია გრძნობების უხმოდ ტარებას.
უეცრად, თითქოს გამოერკვაო, გაკვირვებულმა შეხედა შვილს.
- შვილო, ცხელი ხარ, რამე გაწუხებს?
თორნიკე მუდამ ერიდებოდა დედისთვის გულის ტკენას, რადგან იცოდა, ასეთ მომენტებში დედა აუცილებლად მოიწყენდა, ხოლო სევდიანი მუდამ მამას ეჩხუბებოდა. თორნიკეს ბევრის ატანა შეეძლო, ყელის ტკივილისაც, ოღონდ არ ენახა მშობლების გაუთავებელი კამათი. ასეთ დროს ეგონა, რომ ქვეყნად არავის უყვარდა იგი.
- ყელი მტკივა..
აღიარა მან ბოლოს. აკანკალებული ხელები კისერზე შემოხვია დედას და მჭიდროდ მიეხუტა სიცხისგან დაბუჟებული სხეულით.
ლია სადღაც გაირინდა, თავადაც ქვეცნობიერად შემოხვია ხელები შვილს.
თაზო მამის გვერდით მდგარ სკამზე ჩამომჯდარიყო, უხმოდ უცქერდა დედისა და ძმის საუბარს, მერე მზერა მამაზე გადაიტანა. იყო მასში რაღაც, რისიც თაზოს მუდამ ეშინოდა. რევაზს შეჭაღარავებული წვერის მიღმა ოდნავ შესამჩნევად უკანკალებდა ყბა. წლებს გააყოლა თითქმის ყველა იმედი და ახლა მონუსხულივით უყურებდა თოვლის სევდიან ბარდნას. ისიც თითქოს თოვლის ფანტელს დამსგავსებოდა, რომელიც მალე მიწაზე უნდა დაშვებულიყო. მას არც კი გაუგონია ცოლ-შვილის საუბარი, სადღაც შორს იმყოფებოდა მისი გონება, ამ თოვლის მიღმა, წლებს იქით, წარსულში.
ლიამ ფრთხილად მოიშორა თორნიკეს ხელები და თაზოს გ
...
Read More
|
ეს ყველაფერი დიდი ხნის წინათ მოხვდა ...მაშინ როდესაც სამყაროში სუფევდა შიში -რომელიც ყოველი ადამიანის სიახლოვეს დასეირნობდა .კაცმა არ იცოდა რა იყო სულიერი სიმშვიდე, სიყვარული !
სადღაც შორს,ძალიან შორს, უდაბნოს პირას პატარა ,დანგრეული ქოხი მოსჩანს...ასე გგონია ნიავი დაუბერავს და თან წაიღებს-ისე არამყარედ დგას. მის ფანჯრებში მინის მაგიერ ,უფერული და ჭუჭყიანი ტილოებია ჩასმული ; კარი კი ნიავს ეცეკვება -იხსნება და იკეტება...ქოხში სიბნელეა ,სიცივე ,სინესტე ,ყველაგან ნაგავი და ცარიელი ბოთლები ყრია .ჭერზე დიდი ხვრელია,საიდანაც ცვიმის წვეთები შემოდის ოთახში. ამ პირობებში ვერავინ იცხოვრებდა -მაგრამ ჩვენი ცხოვრება ისეთი სასტიკი,გულცივი და საზარელია,რომ.... ქოხში თუ შევიხედებით ,ვნახავთ საშინელ სანახაობას- ერთ-ერთ ბნელ კუთხეში ერთმანეთთან ჩახუტებულ ორ პატარა ,სავარაუდოდ 7 წლის გოგონას და ბიჭს სძინავთ-ნინიკოს და ლუკას...მათ ტანს დახეული,ჭუჭყიანი და ზომით პატარა სამოსი აცვიათ...ბავშვები კანკალებენ -გარეთ შემოდგომის ბოლო თვე დგას, წვიმს და საშინლად ცივა...ხანდახან გაისმის მათი კვნესა- ალბათ ცუდ სიზმარს ხედავენ პატარები,ან კიდევ აწუხებთ რამ...მაგრამ ერთმანეთს ჩაეხუტებიან და განაგრძობენ ძილს -მეტი რაღა დარჩენიათ -არც არაფერი...დედათავიანთი მათ მშობიარობას გადაჰყვა -მამამ კი ისე განიცადა მისი სიკვდილი ,რომ ყველაფერი ახალშობილებს დააბრალა და შეიზიზღა...იმ დონემდე შეიზიზღა ,რომ ერთ
...
Read More
|
 ჩვენი გაცნობა, ალბათ, უფალმა ინება! ოთხი წელი დიდი დროა იმ პატარა გოგონასთვის, რომელიც ახლა უნდა იწყებდეს ცხოვრებას. მაგრამ ღვთის ნებას ხომ ვერ გაექცევა ვერც ერთი ადამიანი?! ოთხი წლის წინ თოვლის მოსვლას ვნატრობდი, სწორედ მაშინ გაგიცანი . . . _ ნატვრის თვალი რომ ვიყო, რას ინატრებდი? _ მკითხე უეცრად. მე დავიბენი, შემეშინდა, გაქცევაც დავაპირე, მაგრამ ფეხები არ მემორჩილებოდა. _ უცხოოებს არ ველაპარაკები! _ უცხო რომ არ ვიყო, რას მიპასუხებდი? _ არაფერს! გავბრაზდი, რას გადამეკიდა ამხელა კაცი-მეთქი, გავიფიქრე. ალბათ მაშინ თოთხმეტი წლის ბავშვს მეჩვენებოდი ხუთი წლით წლით უფროსი ამხელა კაცად. შენ არ მომეშვი თითქოს მეც რაღაც მიზიდავდა და მაკავებდა შენს წინ. ზამთარი იყო, ირგვლივ ყველაფერი უსიცოცხლოდ ღაფავდა სულს. ზამთარს ერთი რამ აკლდა თოვლი. . . . თოვლი ხომ აქ ყვეაფერს შეცვლიდა და გაალამაზებდა. იმ დღეს ვერაფერს გახდი, გარდა იმისა, რომ თავი მომაწონე. ხმას ამოიღებდი თუ არა მე გეუბნებოდი: _ არ გიცნობ და ნუ მელაპარაკები-მეთქი. ბავშვური აჩემებააო, ამბობდი, როცა მართლა ბავშვი ვიყავი. ერთხელ მარტო აღმოვჩნდი ეზოში. შენ ჩემკენ წამოხვედი. მიახლოვდებოდი, მე ვნერვიულობდი. ჩემს გვერდით ჩამოჯექი. სიგარეტს მოუკიდე და რაღაცაზე დაიწყე ფიქრი. მე გიყურებდი, გათვალიერებდი, შორიდან გეალერსებოდი, შენ კი არ შემოგიხედავს. მე მეტი აღარ შემეძლო, შენ მესამე სიგარეტს მოუკიდე და პირველად გამომხედე. _ ნატვრისთვალი რომ ვიყო, რას ინარტებდი? დიდი ხნის წინანდელი უპასუხო
...
Read More
|
დღეს მე განაჩენი გამომიტანეს. მითხრეს, რომ ჩემს ორგანიზმში რაღაც
ბოროტი, კიბოსმაგვარი არსება ბუდობს. ის მანგრევს, მჭამს შინაგანად და ამის
შეჩერება არავის და არაფერს აღარ შეუძლია... ექიმმა მშვიდი ტონით მითხრა –
კიბო გაქვს... უკვე ვერაფერი უშველის... სიგარეტმა დაგღუპა, შვილო... იმ
მომენტში თითქოს ნათლად გავიგე, როგორ დაეცა მუხლებზე და აქვითინდა ჩემი
ანგელოზი. მე არ მიტირია. თითქოს ქვეცნობიერად მთელი ცხოვრება ველოდი ამ
დღეს, ამ სიტყვებს... უბრალოდ ვიგრძები, როგორ გადამიარა სახეზე შავ-თეთრმა
ტალღამ და ადგილს მიმაჯაჭვა. ჩოტა ხანი ესე ვიდექი, გახევებული და
მეტყველების უნარდაკარგული. მერე კი თითქოს მექანიკურად, რაღაცნაირად უემოციოდ
ვიკითხე:
1 რამდენი დამრჩა?
2 ორი თვე... მაქსიმუმ...
გული ძალიან, ძალიან სწრაფად ამუშავდა. თვინმა თავისით დაიწყო ფიქრი. ორი
თვე... ორი თვე... უნდა მოვასწრო... უნდა... უნდა...
ექიმმა მხარზე დამადო ხელი, მთელი გულით ამოიოხრა და ოთახიდან გავიდა.
სახლში მივედი და ოთახში შევიკეტე. ძლივს მარტო დავრჩი საკუთარ ფიქრებთან,
მაგრამ სწორედ ამის მეშინოდა ყველაზე მეტად. მეშინოდა სიმართლისათვის
თვალებში შეხედვის, ამ შემთხვევაში კი მე ვიყავი ჩემი საკუთარი სიმართლე.
ლოგინზე დავჯექი და რაღაც მწარეს, მაგრამ რეალურს გავუსწორე თვალი. ვერ
გავუძელი... გამახსენდა სადღაც გადანახული კონიაკის ბოთლი. პირველი მოყუდ
...
Read More
|
განშორება გრძნობებს ამძაფრებს...
დრო გადის და ყველაფერი იცვლება...
...ბიჭის მამას მკერდში სიმსივნე აღმოაჩნდა. ოპერაცია რამდენჯერმე გადაიდო ცუდი ანალიზების გამო.
ბიჭი ცდილობდა არ ეჩვენებინა გოგოსთვის, რომ ნერვიულობდა, თუმცა ეს ადვილი შესამჩნევი იყო, მის თვალებში გოგონა ადვილად კითხულობდა შიშს, იმედს, სიყვარულს, ბედნიერებას და მოლოდინს... სურდა მისთვის დარდი შეემსუბუქებინა, მაგრამ ცრემლებს ძლივს მალავდა... ბიჭს მაგრად ეხვეოდა, ამით ცდილობდა გამოეხატა ის გრძნობები, რასაც ვერ ამბობდა...
...ოპერაციის დღეს მოლოდინი გაუსაძლისი შეიქნა... გოგოს ბიჭის შეწუხება არ უნდოდა და წუთებს ითვლიდა, მობილურს უყურებდა, თუმცა შეტყობინება არადა არ მოდიოდა...
...ოპერაციამ კარგად ჩაიარა...
ბიჭი საავმყოფოს დერეფანში იდგა. მობილური აიღო და დაურეკა მას ვისზეც ფიქრი ძილშიც კი მოსვენებას უკარგავდა.
-როგორ ხარ საყვარელო?
-არამიშავს. შენ როგორ ხარ ძვირფასო? მამა როგორ არის? - სასწრაფოდ ჰკითხა გოგომ.
-ნუ ნერვიულობ, ახლა რეანიმაციაშია, უკეთაა, ორშაბათამდე იქ იქნება, ჩემს აქ ყოფნას აზრი არ აქვს და წამოსვლას ვაპირებ. ახლა სად ხარ?
-სამსახურში.
-გამოგივლი და ჩემთან ავიდეთ, ძალიან დავიღალე, სახლში ვისადილოთ. რას იტყვი?
-კარგი, გელოდები! მალე მოხვალ?
-კი, ნახევარ საათში მანდ გავჩნდები!
-მიყვარხარ!
-მეც ძალიან მიყვარხარ!
ნახევარი საათი გავ
...
Read More
|
ჩემი ცხოვრება არარაობაა! სიცოცხლე, სუნთქვა, მიზანი – ის ერთი. მომავალი გაურკვეველი ბურუსივით მოცული. ყველაფერმა დაკარგა ჩემთვის აზრი. თითქოს უცნაურობათა კარუსელში ვზივარ, რომელიც გაუჩერებლად ტრიალებს.
რაც ჩვენ ერთმანეთს დავშორდით მე უკვე ის აღარ ვარ რაც ვიყავი, სულ მთლად შევიცვალე, მეგობრები ვეღარ მცნობენ, ყველას ის მხიარული და საყვარელი ანი ენატრებათ, როგორიც ძველად ვიყავი. მაგრამ გიოს გარეშე ჩემს ცხოვრებას რა აზრი აქვს. გულში სინანულისა და სიძულვილის მეტი არაფერი დამიტოვა განვლილმა დღეებმა, ყოველთვის მეგონა რომ არასოდეს შემიყვარდებოდა ვინმე ისე, რომ ჭკუიდან გადავიდოდი.
როგორც ამბობენ სიყვარული სენივით შეგეყრება და მოაგონდები "ვარდისფერ სიზმარს”. სხეულის თითოეული ნაკვთით, თითოეული ნერვით იცნობ მის შეხებას და შენი ცხოვრების ყოველი წუთი, ყოველი წამი, მხოლოდ მას დაემორჩილება.
ამგვარ განცდებს ძნელად თუU მოუძებნი სახელს, მაგრამ მათ გარეშე უღიმღამოა ცხოვრება, თუნდაც ვერ გაგიგონ, თუნდაც გაუყუჩებელ ტკივილად აღიბეჭდონ შენს ცხოვრებაში, მაგრამ ამ ბობოქარ ვნებათა ღელვას მაინც მოინატრებ.
ერთხელ გიომ მითხრა: ჩემს საყვარელ ადგილას წაგიყვანო, რომელსაც "ოცნების კუნძული’’ ერქვა. მიმიყვანა გიომ ზღვის ნაპირზე, სადაც მიწის მცირე ნაწილი ზღვაში კუნძულივით შეჭრილიყო და უამრავ ფრინველთა გუნდის თავშესაფარი გამხდარიყო. მართლაც საოცრად ლამაზი ადგილი იყო.ზღვის ნაპირას კარგა ხანს ვსეირნო
...
Read More
|
ქორწილიდან სამი წლის თავზე შეეძინათ...
სიხარული მოიტანა დიდი...
მარიამი დაარქვეს, ღვთის საჩუქრად ჩათვალეს...
ასეთი გოგო დუნიაზე არ დაბადებულაო...
არც ბიჭიო...
ბებია ქალმა თქვა: რომ დაიბადა, შემომხედა და მეგონა, გამარჯობა მითხრაო...
ბიძამ ექთნებს ფული აჩუქა და ორი საათის დაბადებული ნახა:
`იცინოდა და ასე მეგონა ბიძი, როგორა ხარო, მეკითხებოდაო...~
მთელ სოფელს უყვარდა
ის კი არა, მეზობელი სოფლებიდანაც მოდიოდნენ, რომ ენახათ...
დილით მწვანე ჰქონდა თვალები, შუადღით ლურჯი, შეღამებისას თაფლისფერი, საღამოს შავი...
დედის ოცნების ქალი და მამის სიცოცხლე...
ორივეს სიხარული...
დედამ პიანინო დაუკრა და ისიც ორივე ხელს ურტყამდა კლავიშებს, თითქოს სოლფეჯიო გავლილი ქონდა უკვე...
მამამ აკორდეონი დაუკრა და მარიამმა ისე აათამაშა ხელები, თითქოს `ასა ფართში~ დაბერდაო...
ბებიამ სიმღერა დაიწყო და ისე ღუღუნით აყვა, იტყოდი `მართვეში~ აქვს წლები ნამღერიო...
ისეთი გაცისკროვნებული იყო, იქნებ უბრალო ბავშვი კი არა ანგელოზიაო, გაიფიქრა...
ყველას ეფერებოდა, ყველას უმღეროდა, ყველას უღიმოდა...
ყველა ეფერებოდა, ყველა უმღეროდა, ყველა უღიმოდა...
მისთვის არავინ არ იყო ცუდი...
ახალმოსულს სტუმარს ისე ჩაეხუტებოდა, დედას რომ ეხუტებიან მხოლოდ...
უკვირდ
...
Read More
|
ბნელა...
ბნელა ჩემს ოთახში, სადაც ოდითგან სიჩუმე ფანტავს ლამაზ ოცნებას, სადაც მრავალჯერ მიფიქრია, აქ ჰაერიც ოცნებით სუნთქავს, აქ ბევრი ფიქრი უსასრულოა...
ოცნებით შქმნილი ზღაპრული სამყარო ლამაზია და წამიერი. უსახურია იმაზე ფიქრი, რომ ოცნება ოცნებად არ დარჩება და ოდესმე რეალობად იქცევა. ვზივარ სარკმელთან, მთვარეზე თითქოს ვერცხლისფრად თოვს და წვეთები გუბეებში ხაზავენ რკალებს...
მაპატიე, მაპატიე, რომ არ დავბრუნდები...
მაპატიე, რომ ოდესღაც შენი, მომავალში სხვისი ვიქნები...
მაპატიე, რომ ბავშვობის მოგონებად გაქციე...
და ბნელ ოთახში ისევ სიცარიელე, მარტოობა, სულში ჩამქრალი ჩირაღდნები, უხმო ატირება, ტკივილი, პროტესტის გრძნობა და დარდმაც თითქოს ფიფქებად დაიწყო თოვა...
დაღლილი, წყლიანი თვალები და იდუმალად ამღერებული: "ვერხვის ფოთოლთა თეთრი ლაშქარი”...
...ოთახში წამები ქრებიან, თითქოს შორეულმა ფიქრებმა და მოლოდინით დაჩრდილულმა სევდამ კოშმარში მომიმწყვდია. მწამებლურ ფიქრთა ბურუსში შევყურებ დაორთქლილ ფანჯრებს...
საკმარისია მშფოთვარე სიჩუმე!!! მელანქოლიას ვნებდები...
ვგრძნობ დაგცალე გულიდან და რა...? არაფერი - სიცარიელე...
უკვე სხვას ველი, იმ ერთს, რომელიც არ ჩანს, დააგვიანდა...
კმარა! უკვე ფიქრიც კმარა... მოვა, უსათუოდ მოვა.
საოცარი და მიდობი ღიმილი
...
Read More
|
აი, დადგა პირველი სექტემბერი, როდესაც ბავშვები ჟრიამულით მიიჩქაროდბენ სკოლაში.
-ვაა, გიო როგორ ხარ? როგორ შეცვლილხარ ბიჭო...
-რას ვიზამთ სალო უკვე მეათე კლასში ვართ, დრო მალე გადის და ჩვენც ვიცვლებით.. შენ როგორ ხარ?:)
-მეც კარგად ვარ...როგორ გაატარე ზაფხული?
-აი, იკაც მოსულაა.. რავა ხარ იკუშ? -კარგად თქვენ როგორ ხართ ბავშვებო?
-"ჩვენც კარგად!" -უპასუხა გიომ!
- ბიჭო შენი შეყვარებული სადაა?
-ნათია? არ ვიცი ეე. გუშინ ველაპარაკე და ასე მითხრა მოვალო და მოვა რაა...
***
დაიწყო სასწავლო წელი.. ნათია და ირაკლი შეყვარებულები იყვნენ! მათ ერთმანეთი მერვე კლასიდან უყვარდათ! ***
-დედა მე ცოტახანი ეზოში გავალ, გავისეირნებ.. კარგი?
-დღეს ხომ გიორგის დაბადების დღეა შვილო... რატომ არ მიდიხარ?
-არ მინდა წასვლა. მირჩევნია გავისეირნო..
-არა შვილო ამ წვიმაში რა გინდა გარეთ.. ჯობია გიოსთან წახვიდე ან სახლში დარჩე... თან უკვე ბნელოდა!
-დეე, ხომ იცი რომ წვიმაში სიარული მიყვარს...
-კაი სალო, მაგრამ ქოლგა მაინც წაიღე!!
-დეეე!
-ხო კაი, კაი მოდი გაკოცო...
-მალე მოვალ...
სალომე ნაზად და ფიქრებში გახ
...
Read More
|
1
- უკაცრავად. თქვენი სახელი?
- გოჩა.
- გვარი?
- ჩიფიკაშვილი.
- რამდენი წლისა ხარ, გოჩა?
- თექვსმეტის.
- შეყვარებული თუ გყავს?
- შეყვარებული?
- ჰო, რა იყო, რაზე გეცინება?
- რავი აბაა!
- რა ჰქვია?
- ვის?
- შენს შეყვარებულს.
- არ ვიცი.
- როგორ, სახელი არ იცი?
- არა, მხოლოდ ერთხელ მყავს ნანახი და ისიც შორიდან.
- როგორ ფიქრობ, რა არის სიყვარული?
- რავი აბაა! მე მგონი მარადიული მონატრებაა. . .
2
- მართა პირველი.
- ოჰო! რა ლამაზი სახელი და გვარი გაქვთ!
- მართლაა!
- ძალიან მომწონს.
- უი, დიდი მადლობა.
- მართა, შეიძლება სიყვარულის შესახებ რამდენიმე კითხვა მოგცეთ, ხომ არ გაბრაზდებით?
- უი, როგორ გეკადრებათ, პირიქით, მე ძალიან მიყვარს ამ თემაზე საუბარი.
- რახან ასეა, მაშინ გულახდილად მითხარით, გიყვართ ვინმე?
- არა, მე გათხოვილი ვარ!
3
- თქვენი სახელი?
- ჩემი?!
- დიახ.
- კოლა, ნიკოლოზი, ისე ნიკიფორეს მეძახიან.
- თქვენ რომელი გირჩევნიათ?
- მეე, ნიკო.
- რა გვარი ბრძანდებით?
-
...
Read More
|
« 1 2 ... 31 32 33 34 35 ... 39 40 » |
|
 |
| შესვლის ფორმა |
|
 |
|
| სექციის კატეგორიები |
|
|
|
| ძებნა |
|
|
|
| კალენდარი |
| « ნოემბერი 2024 » | | ორ | სამ | ოთხ | ხუთ | პარ | შაბ | კვ | | | | | | 1 | 2 | 3 | | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
|
|
|
| ჩვენი გამოკითხვა |
|
|
|
| საიტის მეგობრები |
| WwW.Traceurs.Ge |
|
|
| სტატისტიკა |
სულ ონლაინში: 1 სტუმარი: 1 მომხმარებელი: 0 |
|
|
