მთავარი » ♥ლექსები სიყვარულზე♥
”არის თუ არა სიცოცხლე მარსზე!”
"არის თუ არა იქ სადმე წყალი!” _
სიცოცხლე მარსზე იქნება მაშინ,
როდესაც მარსზე იქნება... ქალი...
კარგია, როცა ტელესკოპებით
აკვირდებიან უცნაურ არხებს...
მაგრამ სიცოცხლე ის არის, როცა
კაბის ბოლოების ნიავი არხევს...
ღვთისმშობლის მადლი... თამარის სახე...
ღიმილი ფრესკის... მადონა სიქსტის...
ცუდია, თუკი მარსის მინდვრებზე
ჯერ არ უვლია კარდაკარ სიკვდილს...
თუკი იქაურ სარტრს და კამიუს,
იქაურ ჰაიდეგერს და მარსელს
არ უკვლევიათ ამაოების
მარადიული მარშრუტი მარსზე...
...ბეჭედი უცხო...კამეა ლურჯი...
საყურე გიშრის... საყურე _ ლალი...
_ სიცოცხლე მარსზე გაჩნდება იმ დღეს,
როდესაც მარსზე გაჩნდება... ქალი!
|
ფანჯრის რაფაზე ვზივარ და გხედავ,
სასაფლაოზე სეირნს მე ვბედავ.
იქ შემიძლია დანახვა შენი,
ფოთლის ცრემლების აკრეფა ნელი.
მიწას გაყრი და თანდათან ქრება,
გულის ის ნაზი ჩურჩული ქრება.
ყვავილებს ვიღებ, ფოთლები ხმება,
შენ მახსენდები ცრემლიც არ ქრება,
ღამით ვლოცულობ ვამბობ ნაზ სიტყვებს:
გთხოვ, გევედრები, მაჩუქე სითბო,
რომ სამუდამოდ ვიგრძნო
...ეჰ ვითომ?
მე ეს ლოცვები ასრულდეს ვითხოვ!
მინდა გაგხადო ნათელი მთვარის,
გზას რომ მინათებს იმ დიდი ღამის,
მაგრამ სადღაა, ოცნება ქრება
და მხოლოდ გრძნობები სულში მე მრჩება,
ჩვენი სიყვარული იქ სადღაც ლპება,
საფლავის ქვებზე წარწერა მრჩება:
"გაათბე ხელით, სულია ჩემი,
ნაპოვნი წვიმაში, ღამით და სველი."
"ლოცვა გაგვანათლებს, ჩვენს სულს გაანათებს
და სამუდამოდ სამოთხეს აანთებს". |
როგორ დაგრძელდა მოლოდინი, დამძიმდა მოცდა,
მე აღარ ვიცი, ამ სიმწარეს რითი შევება.
სამყაროს ზურგზე, ერთ პაწია შეზვინულ ბორცვთან,
უსუსურია ლამის ყველა გასალკლდევება.
ტკივილი თითქოს მიდის, მაგრამ არსაით მივა,
დაგორავს რუხი მწუხარება, წვასავით ნელი.
ყველა განცდილზე მეტად ახლა ეს განცდა მტკივა,
ნაცნობ-უცნობი, ახსნილი და ამოუხსნელი.
გამძლე დარდების მიკიდია წამწამზე ასხმა,
თვალზე კი არა, ცრემლი გულში მომედინება.
მოდგა და მოდგა მოგონების ლამაზი თავსხმა,
დედავ-ბატონო, დღეს ტირილის მომეცი ნება.
ჟამმა ჩამაცვა ნაზი ხსოვნა, უსახო სახის,
ყვავილობს სევდა, ასე ღია და თან ფარული.
სიზმარეთიდან გაბუტული მიხმობს, მეძახის,
ბავშვობა ჩემი, შენს კალთაში გამოპარული.
დაჭრილი გული საგულედან ამომივარდა,
გატყდა იმედი, მოკიაფე და მოციმციმე.
შენი გარდასვლის და არყოფნის სიმძიმის გარდა,
ასატანია სააქაოს ყველა სიმძიმე.
თავად სინანულს, სინანულის მდინარე მერთვის,
უნდა ვინანო უფრო მეტი, რაც რომ წესია.
შემი საფლავი, ერთი ციცქნა, აშენდა ჩემთვის,
დაღლილი სულის მოსათქმელად, ვით ეკლესია.
მოკლდება დღე და ფარდასავით ხუნდება დილა,
ღრუბლების ფატა აფარია ოცნებას ცაში.
დღის სინათლეზე უშენობა თურმე ყოფილა,
ყველაზე დიდი მარტოობა მარტოობაში...
მიმოარულობს კიბე-კიბე ერთფერი ხვედრი,
სხვისი ტკივილის ძირის-ძირში ვინ ჩაიხედა.
ნუ მიწყენ, მეც თუ გალახული ბავშვივით გყვედრი,
ეს რა მიქენ
...
Read More
|
არიან ქალები- უდაბნოები,
ისინი უნდა გადალახო და დატბორო.
არიან ქალები- ჭაობები,
ისინი უნდა ამოაშრო.
არიან ქალები- ლარნაკები,
ისინი წინ უნდა დაიდგა და ათვალიერო,
ხოლო შიგ ჩააწყო შენგან დაკრეფილი ყვავილები,
რომლებიც მალე გაგიხმება და გადაყრი მერე!
არიან ქალები- ტოლჩები,
რომლებიდანაც ვნების წყალი უნდა დალიო,
არიან ქალები- ყრუ კედლები,
მათ უნდა გვერდი აუქციო.
არიან ქალები- ხელსახოცები,
ისინი თუკი ერთხელ მაინც გამოიყენეს,
მერე არავის არაფერში არ სჭირდება.
არიან ქალები -გუშინდელი გაზეთები,
მათ არავინ აღარ კითხულობს.
|
ფიქრებით მუდამ შენთან ვიყავი,
თან უშენობა ძლიერ მტანჯავდა,
მართლა მიყვარდი, მესმის ეს გრძნობა
ნამდვილ სიყვარულს შენთვის არ გავდა.
ფიფქებს ესმოდათ ამ სიყვარულის
ალბათ ამიტომ გულში მოთოვეს,
სიყვარულს გრძნობენ ბრიყვებიც, მაგრამ
ვერ აუხსნიათ ფილოსოფოსებს.
გაგიხსენებ და ამ წამით ვტკბები
ხელისგულს მწველი ცრემლი ვარდება.
ნუთუ ვერ ხვდები, როგორ მიყვარხარ
მე სხვა არავინ შემიყვარდება...
წლები გაივლის, დრო გაანელებს,
ყველაფერს თითქოს ქარი წაიღებს.
ვის ეხსომება შენით შეშლილი
ჩემს გულის ტკივილს, ვიღა გაიგებს...
მე უშენობა ყოველთვის მტანჯავს.
მე სხვა რა დამრჩა ქვეყნად ძვირფასი!!
აღარაფერი, გემშვიდობებით,
ჩემთვის ცხოვრებას აღარ აქვს ფასი
ვხვდები სხვისი ხარ, რადგან თვალები,
ჩემი თვალები ძლიერ…
|
ჩვენი შეხვედრის ადგილი "კონტროლ პანელის" ერთი "აიკონია",
რომელიც ხელგაწვდილი ბობ მარლეის შარვლის ტოტზე ზის.
ხოლო მონიტორიდან "მაუსის" კუდის ქიცინით გახსნილი
შენი სახე იღიმება.
"ჰარდ დისკის" გული ახლა მთლიანად შენია და მე მშურს
"პენტიუმ ორის".
შენ წაიღე ჩემი ტვინის პროგრამული მეხსიერება, რაც 62 გეგებაიტთან
ზღვაში წვეთია.
სიყვარული მარტივია
"ჯიპიჯი ფაილად" გადაქცეულს "ადობ პრემიერში" გაგხსნი და
ახლა იმას ვიზამ , რაც რეალურად არასოდეს მოხდება.
დღეს ჩვენ ვირტუალური სიყვარულის ღირსნი ვართ,
რადგან გაქათქათებულ 'ნიუ ფაილში" ჩაგაწვენ,
სევდიან ძუძუებს "ზუმით" გაგაიდიდებ და შიშველ ფეხებზე ტატუს
მიგახატავ წარწერით_მშურს პენტიუმ ორის!
ასე იწვები "სეივ ეზის" შემდეგ სახელდარქმეული ახალი სიყვარული
"დესკტოპის" ვიტრინაში და მუდამ შემეძლება
ხალი წაგიშალო ორ წარბს შორის,
ინდოელს რომ გამსგავსებს.
შემდეგ მეტი დამაჯერებლობისათვის, ინტერნეტში რომანტიკული
"დიზაინ კომიდან" საძინებელ ოთახს "დაუნლოდს" გავუკეთებ,
სადაც ორი ცისფერი შუქის სხივი დიდი ხნის წინ გაშლილ ლოგინს
ათბობს და იქ მოგათავსებ.
დენი რომ არ წავიდეს და იმედები არ გამეთიშოს,
კიდევ ერთხელ "დაგასეივებ", შემდეგ კი ორივენი
"ფოტოშოპში" გადავინაცვლებთ.
"ეფექტებში" ფაქტურას შევარჩევ, იმას, რომელიც მოგწონს და ჩემი
მარტოობა რომ არ "დაეკიდოს"
ქობულეთის ქვიშიანი ნაპირიდან საკუთარ თავს "დავასკანერებ".
მადლობა ვუთხრათ "დიზაინ კომს", რომ
...
Read More
|
ვერლენს სციოდა, დადიოდა გაუპარსავი,
უნდოდა საწყალს ბედის კვალი გამოეცვალა;
მას ღვთისმშობელი შეუყვარდა ობოლ დასავით
და შველა თხოვა, როცა ღამის ჯვარზე ეწვალა.
მისჯილი ჰქონდა მას ცოდვილი კაფე სავადოდ,
ო! რა ერთგულად ასრულებდა თავის განაჩენს;
და თუ ხანდახან მას ესმოდა:”ღმერთო, თავადო!”
ჩუმად მალავდა სიხარულში ცრემლს გადანარჩენს.
იჭვით უცქერდა თავის ლექსებს და არ სჯეროდა,
თუ მისი ნიჭი იყო მართლა დიდი ქონება;
მხოლოდ უნდოდა დამშვიდებულ ღამის ჩეროდან,
მისი ლექსივით ატირებუილ ხმის გაგონება.
საყვარელ ქალის რაინდობა მანაც გაბედა,
მაგრამ საწყალი შეაშინა ქალის დიდებამ,
ვერლენს უყვარდა უნუგეშოდ და უცაბედად...
და ახლა მთვარის მოჩვენებას გაეკიდება.
და როცა დარჩა უნუგეშო, ცოდვილი, კენტი,
ხარობდა მხოლოდ ცაზე ობლად დარჩენილ ღრუბლით,
ეხარბებოდა სიმთვრალეში მხოლოდ აბსენტი
და სიფხიზლეში იტანჯოდა მახინჯი შუბლით..
|
შენ ვერ მიხილავ და ნურც დამეძებ,
სადღაც წამიღეს ბნელი მკლავებით.
მე წუხელ მოვკვდი, შუაღამეზე,
როდესაც კრთოდნენ ცის ვარსკვლავები.
დაბნელდა სივრცე, დაბნელდა ბინა,
დამგლოვიარდნენ სახლის მინებიც.
მე თეთრ კუბოში ჩუმად მეძინა,
მოჰქონდათ ვარდი და გვირგვინები.
ალბათ ჩემ სიკვდილს გრძნობდა სოფელიც
(ვერ დავბრუნდები მე ბურუსიდან).
მკვდარი ვიყავი და უგრძნობელი,
ღია სამარე ჩემს გულს უცდიდა.
და ეცემოდნენ სადღაც წვიმები
შორეულ ღრუბლის სანაპიროდან.
კუბოსთან იდგნენ სერაფიმები
და ღვთისმშობელი ჩემზე ტიროდა.
არც შორეული დების ლოცვები
ჩემს გადარჩენას ხელს არ უწყობდა.
მიმასვენებდნენ ანგელოზები
და კუბოს ქრისტე წინ მიუძღოდა.
ირგვლივ სიკვდილის ხელი მეხვია,
რა მექნა, სულო, დაუცხრომელო!
მსურდა სიბნელე რომ გამერღვია
და კვლავ ქვეყნისთვის თვალი მომევლო.
შენ ვერ მიხილავ და ნურც დამეძებ,
სადღაც წამიღეს ბნელი მკლავებით,
მე წუხელ მოვკვდი, შუაღამეზე,
როდესაც კრთოდნენ ცის ვარსკვლავები... |
ღმერთი მავალებს - მიყვარდე ასე,
ღმერთიც რომ არა - მე ვივალებდი.
არყის ჭიქაში, ყავის ფინჯანზე,
ყრია დამღრჩვალი ჩვენი თვალები.
ვინ შეაფასებს თვალმარგალიტებს,
ვინ წაიკითხოს ბრმა ბარათები?!
შენც ცრემლებს იქით - ჩემი ცრემლია,
ჩემს ცრემლებს იქით - აღარაფერი!
თავს სიხარული რისთვის წაჰგვარე,
რად გაიწვალე სული სპეკალი,
ნუთუ არ იყო ხერხი სხვაგვარი,
რომ გაგეწირე და მოგეკალი? |
მე შენს თვალებში მზის სხივების თამაში მიყვარს,
ცისარტყელების ათინათი ათასფერება,
მე შენს ბაგეზე დილის ნამის სისველე მიყვარს,
ჩუმი ნიავი, შენს თმებს ნაზად რომ ეფერება...
მე ის მზე მიყვარს, შენს თვალებს რომ ეალერსება,
მე წვიმა მიყვარს, შენ რომ გეტრფის უხმო ლექსებად,
მე მდელო მიყვარს შენს თვალებში, სიცოცხლის ფერი,
შენი ღიმილი, გაჟღერება ტრფობის სიმღერის...
მე დილა მიყვარს, გარიჟრაჟის ვარდისფერები,
რომ გაგაღვიძებს და სიცოცხლეს მოეფერები,
მე მიწა მიყვარს, დედამიწა, ფეხს რომ აბიჯებ
და ეფერება, გულში იკრავს შენს ჩუმ ნაბიჯებს.
მე ღამე მიყვარს, ცრემლიანი თავშესაფარი,
ლამაზ სიზმრებში სიყვარულის ტკბილი ზღაპარი
და სასთუმალი, ტრფიალების უტყვი კარავი,
ლურჯი პერანგი...თეძო-მკერდის ვერ დამფარავი...
...და მე ის მზე ვარ, შენს თვალებს რომ ეალერსება,
მე ის წვიმა ვარ, შენ რომ გერტფის უხმო ლექსებად,
მე ის მდელო ვარ, შენს თვალებში რომ იღიმება
და აჟღერდება სიყვარულის უხმო სიმებად.
მე ის დილა ვარ, გარიჟრაჟის ვარდისფერები,
გაღიმებულს რომ გაგაღვიძებ, მოგეფერები,
მე ის მიწა ვარ, დედამიწა, ფეხს რომ მაბიჯებ
და ვეფერები, გულში ვიკრავ შენს ჩუმ ნაბიჯებს...
მე ნიავი ვარ, მონავარდე შენს ლამაზ თმაში,
...
Read More
|
|
|
 |
| შესვლის ფორმა |
|
 |
|
| სექციის კატეგორიები |
|
|
|
| ძებნა |
|
|
|
| კალენდარი |
| « იანვარი 2025 » | | ორ | სამ | ოთხ | ხუთ | პარ | შაბ | კვ | | | | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
|
|
|
| ჩვენი გამოკითხვა |
|
|
|
| საიტის მეგობრები |
| WwW.Traceurs.Ge |
|
|
| სტატისტიკა |
სულ ონლაინში: 1 სტუმარი: 1 მომხმარებელი: 0 |
|
|
