ამ ბოლო დროს იმ დასკვნამდე მივედი, რომ სამყაროს მართავს ეგოიზმი, ანუ ჩვენ, პირადი ინტერესებით ვუპირისპირდებით სამყაროს და ის თავისი ინტერესებით გვიპირისპირდება, ასე გრძელდება ჭიდილი ეგოებს შორის გაუთავებლად...მაინც რა არის ეს ოხერი , რომელიც პირდაპირ ხელმძღვანელობს ჩვენს ქცევებს, ძაფის ბოლოები ხელში უპყრია და თავის ნებაზე გვათამაშებს მარიონეტებივით. პირველად რომ ჩავყლაპავთ ჰაერს და ტირილს ვიწყებთ, სწორედ მაშინ ახელს თვალს ჩვენი ეგო და ყვირის რომ ყურადღება მიიქციოს, რომ სამყარომ მის გარშემო დაიწყოს ტრიალი, მერე თანდათან იწყებს გაფურჩქვნას და დგება ბავშვობა--ეგოიზმის "ოქროს ხანა". გვიყვარს მშობლები, იმიტომ რომ ზრუნავენ ჩვენზე, მოგვწონს და გვიხარია იმ ხალხთან ყოფნა , ვინც კეთილია ჩვენს მიმართ, ხოლო თუ ვინმეს არ მოვწონვართ, ან უბრალოდ გულგრილია ჩვენს მიმართ, ვიძულებთ და მტრად ვეკიდებით. გარდატეხის ასაკი ხომ ზეეგოიზმის გამოვლინებაა და ამ დროს ამ სიკეთეს სამკაულად აგრესიაც მოჰყვება ხოლმე, მოკლედ თუ ყველაფერი ისე არაა, როგორც ჩვენ გვინდა, მშობელი დედაც გვეჯავრება და ყოველთვის სხვაგან დავეძებთ დამნაშავეს,აბა" ჩვენ როგორ გვეკადრება".მისი უდიდებულესობა ეგოიზმი სიყვარულშიც კი აფათურებს თავის არც თუ სუფთა ხელებს, რადგან აქაც კი საკუთარი მოთხოვნების, ინტერესების გათვალისწინებით ვირჩევთ ობიექტს, რომ ჩვენ ვიყოთ ამაყი და ბედნიერი, ხოლო იმ ადამიანებს, რომელთაც არ შესწევთ უნარი ჩვენს ეგოს აამონ, ისე მოვისვრით,როგორც ყოვლად უვარგის, გამოუსადეგარ ნივთებს. ჩვენ პატარა ეგოცუნები ვართ დიდ ეგოგლობალიზაციაში და ყველა ცივილიზაციას დაწყებული უძველესიდან თავისი წილი ბრალი მიუძღვის ამაში...საით მიიწევს ა ... Read More