ახალი წიგნიდან
* * *
მე ამქვეყნად ადრეც გახლდით, გეახლებით მესამედაც,
ჯერ - მეორე წვევამდელთა ლეგიონი მესალმება.
ნეტავ ადრე რა მინდოდა ან ახლა რა მესაქმება?
ან - მესამე პაემანი ვის დამისვამს შესაქებად?
მხოლოდ ერთი შეკითხვა მაქვს: რა მერქვა და რა მერქმევა,
როცა - ორჯერ გახსნილი ცა - ერთხელ კიდევ გამერღვევა?
რა ვქნა, თუმცა არჩევანი თვითონ არ ამირჩევია,
იმ ქვეყანას - ეს ქვეყანა მერჩია და მირჩევნია.
ღმერთი მყავს და არ მჭირდება სხვა კერპი და სხვა ლიდერი,
დღევანდელი კვერცხიც მიყვარს და ქათამიც ხვალინდელი.
კარები რომ მიმიხუროთ და მიწიდან გამაძეოთ,
ციდან გამოგეცხადებით და მოვიგებ სანაძლეოს.
და მესამედ ვადღეგრძელებ უფლის სახლს და უფლის ოფისს:
ერთხელ მაინც დამაწყურვებს ჯამი სამი წუთისოფლის.
* * *
დიდუბე დაიხურა და დაგაგვიანდა, ბებერო,
სხვა მეტი რა დაგრჩენია: ცას უნდა გამოეკერო.
ვერც ამნისტია გიშველის და ვერც მსაჯული ნაფიცი,
კვლავ უფრო დაგიმძიმდება - დამძიმებული ნაბიჯი.
უნდა დააცხრო ფორტე და გაათამამო პიანო
და ამ გარეწარს სალამი არ უნდა დაუგვიანო
და იმ გარეწარს არასდროს არ უნდა შეეკამათო,
კატა - ვეფხვივით, ასკილი ვარდივით უნდა განათლო.
უნდა შეუნდო, რომელსაც წარსული დაუხურდავდა,
მუდამ უნდა და უნდა და, რაღა თქმა უნდა, უნდა და
უნდა იფიქრო ერთი და მეორე ილაპარაკო,
მესამე უნდა აქო და მეოთხე უნდა არ აქო
და, რაკი ვერ შეურიგდა სული მეცხრეს და მეათეს,
მიდის და გარეთ დარჩენილ სხეულს ჯართივით მიათრევს,
მოითხოვს ამნისტიას და დაეძებს ციხის გასაღებს -
ქუთაისელი, რომელიც თბილისში გადაასახლეს.
|
