მის ცრემლიან თვალებს შევხედე, მივხვდი რაც ხდებოდა, შევეცადე გამეღიმა,წყანარად გადავუსვი თავზე ხელი და ნელა-ნელა გავიხსენე ყველაფერი.... როგორ შევხვდი მის მშვენიერ თვალებს პირველად.... არასდროს ვაქცევ გარეგნობას ყურადღებას, არც იმითვინტერესდები რა მაცვია, მაშინაც ასე იყო.. ეკლესიაში მივდიოდი, ჩემი ძმა უკვე მზად იყო... გრძელი ქვედაბოლო და დახურული მაიკა ჩავიცვი, თავსაფარი ავიღე და ნიკასთან ერთად გარეთ გავედი... ლოცვები ჩვეულებრივად მიმდინარეობდა ნიკუშა სტიქარში იყო მე კიდე, როგორც ყოველთვის მაქსიმალურად ვეხმარებოდი... პატარა სტიქაროსანმა ცოტნემ თავი გამოყო და ხელით რაღაც მანიშნა, მაშინვე მივხვდი რაც უნდა გამეკეთებინა. სასწრაფოდ გავვარდი გარეთ და სატრაპეზოში შევედი იქიდან დიდი მძიმე პარკი სიმწრით გამოათრიე, მივხვდი ამას, მანძილის სიმცირის მიუხედავად ტაძარში ვერ შევიტანდი, იქვე მდგომი ყმაწვილი დავინახე მივხვდი წასვლას აპირებდა თუმცა მაინც არ მომრიდებია მისვლა, პარკი მასთან მივახოხე და ვთხოვე ტაძარში შემატანინე თქო... დაბნეულმა გამომართვა პარკი. კარგად დაკუნთული სხეული მოწმობდა რომ მისთვის ეს რთული ნამდვილად არ იქნებოდა. იმწუთშივე მივბრუნდი და სატრაპეზოდან პური და ღვინო გამოვიტანე, კარები დავხურე და ეკლესიის მთავარი შესასვლელისკენ გავწიე. მივხვდი რომ უკან არ მომყვებოდა, ამიტომ თავი მივაბრუნე და დავიძახე -უკაცრავათ, იქნება ტაძარში ეგ პარკი შემოიტანოთ?! მე ვერ მოვერიე თორემ არ შეგაწუხებდით ბიჭმა ოდნავ გააქნია თავი მაგრამ არაფერი უთქვამს, უსიტყვოდ გამომყვა უკან. სწრაფად შევედი ტაძარში ჩემი ძმა მარცხენა სტოვარში მეგულებოდა ამიტომ უცებ გავიარე ხალხში, ჯერ ამბიობზე მდგარ მამაოს შევავლე თვალი, სადიდებლებს კითხულობდა და მივხვდი დროზე შემოვედი, პური თავის ადგილზე დავდე და ცოტნეს ღვინის ბოთლი გაიწოდე, მან კი დარჩენილი სანთლები მომცა. შევტრიალდი და ახლა უკვე სტოვრისკენ წავედი. ნიკა უკვე მელოდებოდა. დავინახე თუ არა ყმაწვილს პარკი გამოვართვი და შევეცადე ნიკამდე მიმეხოხებინა, უცებ მოირბინა ჩემთან და გამომართვა ბიჭს მადლობა გადაუხადა და წავიდა. მივბრუნდი და იქვე მდგარ სკამზე დავეშვი. ბიჭიც მოვიდა და გვერძე მომიჯდა, თავი ავწიე და გავუღიმე. -დიდი მადლობა.-ვთქვი ჩუმად -არაფრის-მითხრა მშვიდმა და მელოდიურმა ხმამ. რომელიც დიდი მონდომებით ფარავდა შინაგან აფორიაქებას. -მემგონი წასვლას აპირებდი და შეგაყოვნე. -არა, არ შეგიყოვნებივარ, წასვლას ვაპირებდი არა მარტო ტაძრიდან, შენ უბრალოდ დამაბრუნე- მითხრა და თავი ჩაღუნა. -ისე წასვლას არ გირჩევ-დავიწყე მშვიდად-ეხლა პურკურთხევაა და მალე დასრულდება და შემდეგ ზეთისცხება დაიწყება.არ შეიძლება ამ წმინდა მადლის გარეშე წახვიდე... -შენ?-მკითხა მცირე პაუზის შემდეგ -რა მე? -შენ ესწრები ზეთისცხებას? -მე ლოცვების დამთავრების შემდეგაც უნდა დავრჩე-ვუთხარი და სასანთლეებზე მივანიშნე ისევ თბილად გამიღიმა და აღარაფერი ითქვამს. ბოლოდე დარჩა ლოცვებზე. ქადაგების შემდეგ კი დამემშვიდობა და წავიდა. საღამომ ჩვეულებრივად ჩაიარა. მხოლოდ იმ ბიჭის სიტყვებზე ვფიქრობდი „ მივდიოდი და დამაბრუნე". რატომღაც დარწმუნებული ვიყავი რომ ეს სიტყვები უბრალოდ ნათქვამი არ იყო. ამაზე ჩემს ძმასაც ვუთხარი მისგან კი კლასიკური პასუხი მივიღე საეთქელზე თითი მიიდო და დაატრიალა. კვირა დილა ისევ ისე დაიწყო. წირვაზე ადრაიანდ გავიწეცით, ლოცვების დამთვრების შემდეგ კი ეკლესიის დასალაგებლად დავრჩით. ამჯერად ნელა შევედი სატრაპეზოში, არასად მეჩქარებოდა. წირვა დამთავრებული იყო და ტაძარიც ხალხისგან იცლებოდა. ნელა გამოვათრიე დიდი წყლის ვედრო. ეს უფრო მძიმე აღმოჩნდა ვიდე გუშინდელი ის პარკი. საწმენდი ჩვარი და სხვა საშვალებები იქვე დავდე და შევეცადე ვედრო კიბეზე ჩამომედგა, რომ ვიღაცა სინდისმა შაწუხა და გამომათვა. ავხედე და ისევ ბიჭი იყო. თბილად მიღიმოდა, პასუხად მეც გავიღიმე და ვედროს ხელი გავიშვი. -გამარჯობა-მითხრა მშვიდად -გაგიმარჯოს. - ვითხარი და საწმენდების ასაღებად შევბრუნდი. -იცი გუშინ ვეღარ გკითხე. მე თედო მქვია შენ? -სასიამოვნოა ნინო.- ვუთხარი და ტაძრისკენ წავედი -ჩემთვისაც ალიან სასიამოვნოა. ტაძარი უნდა დაალაგო? -მკითხა მცირე პაუზის შემდეგ. -დიახ. -მარტომ? -დიახ. -შეიძლება დაგეხმარო?-მკითხა უცებ და პასუხის მოლოდინში გაირინდა. შემოვბრუნდი და გაოცებულმა შევხედე. -რა თქმა უნდა თუ სურვილი გაქვს. მაგარამ არამგონია ეს ბიჭისთვის სასიამოვნო სამუშაო იყოს.-ვუთხარი დაბნეულმა პასუხი არ გაიცია მხოლოდ გამიღიმა და ქურთუკი გაიხადა. იქვე დადო და მანიშნა დავიწყოთო. ვერასდროს ვიფიქრებდი თუ ბიჭს შეეძლო ასე დალაგება და დახმარება. ძალიან კარგი ადამიანი ჩანდა და დარწნებული ვარ იყო კიდეც. თავისთვის მუდამ ღიღინებდა რაიმე საგალობელს, მეც მშვიდად ვუსმენდი და ვალაგებდი, ისიც ალაგებდა. თავდაუზოგავად შრომობდა და მეხმარებოდა. ასე გადიოდა დრო თედო ჩემი საუკეთესო მეგობარი გახდა.ერთმანეთს არაფერს ვუმალავდით ერთად დიდ დროს ვატარებდით. გავიცანი მისი ოჯახი. შემდეგ კი ძლივს დავიყოლიე ჩემი გაეცნო. თედო პროფესიით მოკრივეა. უკვე 12 წელია რაც ამ სპორტში ვარჯიშობს.იმ დღესაც სპარინგი ქონდა. დანით დაჭრეს და საავადმყოფოში მოუხდათ მისი გადაყვანა. მამამისი ექიმია და ამიტომ მისი ნახვა უფრო ადრე შევძელით... უკვე 6თვეზე მეტი იყო რაც მეგობრები ვიყავით და უკვე მისი ოთახის გასაღები მქონდა. მთხოვა ჩემთნ სახლში მიდი და იქიდან ჩემი ტანსაცმელი წამომღე, საავადმყოფოს ფორმაში ვერ ვისვენებო. იმწუთში გავეშურე მისი სახლისკენ. სახლში მისი და დამხვდა, მივესალმე და კიბე ავირბინე. არამკითხე მუამბე არასდროს ვყოფილვარ, არც სხვის საქმეებში ვყოფ ცხვირს. არაფრის ზედმეტად ხელის მკიდებას არ ვაპირებდი არც მიმიკიდია ტანსაცმელი დიდ ჩანთაში ჩავალაგე და ჩემი მოუქნელობის წყალობით დიდ სურთს ავარტყი თავი სურათი შეინძრა და იქიდან პატარა კონვერტი ჩამოვარდა. ინსტიქტურად გავხსენი კონვერტი და იქ ჩემი სურათი აღმოვაჩინე. პატარა ფურცლით. „სიცოცხლეზე მეტად მიყვარს" იმწუთშივე მივხვდი რაც ხდებოდა. კონვერტი, სურათი და ფურცელი იქვე დავაგდე ჩანთას ხელი მოვკიდე და საავადმყოფოში დავბრუნდი. გაბრაზებულმა დავუბრუნე ტანსაცმელი და ვითხარი რომ ჯობდა საერთოდ დავევიწყებინე. გამოვიჯახუნე პალატის კარი და სახლში გამოვიქეცი. ნიკა უკვე საჭმელად ჯდებოდა როცა მივედი. მიხვდა რაღაც ისე ვერ იყო. ამიტომ ითახში შემომყვა და კარები დახურა. ყველაფერი მოვუყევი და ტირილი დავიწყე. მას ხმა არ ამოუღია ვერც მივხვდი რას აპირებდა. ასე გავიდა 2 კვირა. ამ დროის მანძილზე არცკი გამიღიმია. არც სურილი მქონია. თედო საოცრად მენატრებოდა, მეგონა ვგიჟდებოდი. ალბათ ასე გაგრძელდებოდა დიდხანს ისევ ნიკა რომ არ მიმხდარიყო ყველაფერს და არ დამლაპარაკებოდა. დიდხანს ვისაუბრეთ საბოლოოდ კი მივხვდი რომ თედო მეც სიცოცხლეძე მეტად მიყვარდა. მეორე დღესვე წავედი მასთან. თურემ ამ 2 კვირაში საგრძნობლად დასუსტებულიყო. წამლებს არ სვამდა და მამამის არ უჯერებდა. პალატის კარი რომ შევაღე სახე გაებადრა. გამიღიმა და ცადა ახსნა განმარტება დაეწყო. მაგრამ არ ვაცადე, ხელის აწევით გავაჩერე -ან ეხლავე დალევ წამლებს ან არადა ეს უკანასკნელი იქნება არასაც ჩემგან გაიგონებ- ვუთხარი მაკაცრი ტონით იმ წუთში დადიგა გადასხმა დალია წამლები და საკვებიც ნორმალურად მიიღო. არაფერი მითქვამს ისეთი ან რა უნდა მეთქვა? არც ვიცოდი. უბრალოდ მის გვერდით ვიყავი და გამოჯამრთელებაში ვეხმარებოდი. ჯასაღი და ძლიერი ორგანიძმი თვისას შვებოდა, მალე გამოწერეს საავადმყოფოდან და სიარულის საშვალებაც მისცეს. სახლში გასვლიდან 1 კვირის შემდეგ. მთხოვა საღამოს გამოგივლი და ერთ ადგილას გამყევიო. დაგეგმილი არაფერი მქონდა ამიტომ დავთანხმდი. მართლაც ცოტა შებინდებულზე მოვიდა, უსიტყვოდ გამიღო მანქანის კარები და ასევე უსიტყვოდ მიმიყვანა ხილიანზე. თუ ხილიანის აღმართი ბოლომდე გაქვთ ავლილი მაშინ გეცოდინებათ რომ იქ დიდი ჯვარი დგას. სწორედ იქ ამიყვანა. მე პირადად იქ პირველად ვიყავი. მოხიბლული დავრჩი ნანახით. მანქანიდან გადავიდა მეც მას მივბაძე. ხელი მომკიდა და პირდაპირ ჯვრის წინ დამაყენა, შემდეგ კი ღრმად ჩაისუნთქა და დაიწყო -ეს ადგილი ძალიან მიყვარს, პირველად ეკლესიაში რომ განხე იმის მერეც აქ ამოვედი. მაშინ ხელი მქონდა ჩაქნეული ცხოვრებზე და შენ მომაბრუნე. ახლაც მინდა ეს ადგილი იყოს და ეს ჯვარი იმის მომსწრე რასაც გეტყვი. სიცოცხელზე მეტად მიყვარხარ... ძალიან ძალიან მიყვარხარ... მე შენ მიყვარხარ.... არ ვიცოდი რა მეთქვა ისე ვიყავი დაბნეული სიტყვებს თავს ვერ ვუყრიდი. გავურიმე და მაგრად ჩავეხუტე პირი ყურთან მივუტანე და ჩუმად ჩავჩურჩულე -მეც მიყვარხარ. უცებ მომკიდა ხელი და ჰაერში ამიტაცა მატრიალებდა და მიყვარხარო ყვიროდა. ამ ამბოს შემდეგ ერთი წელია გავიდა. ამ დროსი მანძილზე კი ბევრი რამ მოხდა, იყო ბედნიერი და მშვენიერი წუთები, ტკივილიც იყო განა სადაა ისე ცხოვრება მაგრამ ეს ერთად გადავიტანეთ... ახლა კი ამდენი ამბის შემდეგ ვინ იფიქრებდა რომ ეს გევლოდა.... საავადმყოფოში, ჩემს პალატაში, ჩემს მუხლებზე უდევს თავი და ცრემლებს ებრძვის... მიმეორებს: „არ მინდა დაგკარგო, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ" მე კი იმის ძალაც აღარ მაქვს რომ ვანუგეში. ალბათ უკანასკნელია რასაც ვწერ... ჩვენ იქ მაინც შვევხვდებით ერთმანეთს.... და ადრე თუ გვიან, დღეს თუ არა ხვალ მაინც ...... ეს არის გარდაუვალი მომავალი.....
|
