დრომ გადათელა ჩემი სული მძიმე ფლოქვებით,

დრომ ღამის მეკვლედ მომიქცია ცისკრის ტოროლა

და შემოდგომას მოღწეული ხმელი ფოთლები

საფარფატოდღა დამიტოვა თითო-ოროლა.

მიტომაც ხედავ ჩემს მზერაში სიცოცხლის დამლევს,

ჩემს წუთისოფელს ჩამავალ მზეს მიტომ ადრიან,

გარდაცვალების მოციქულად მოვლენილ ღამეს

მიტომ ვუმზადებ საბრძანებელს დილაადრიან.

მიტომაც ვდგავარ დროის ფერფლით გარსმოხვეული,

მიტომ მამსგავსებ სიყმაწვილის მიმქრალ ორეულს,

მშიერი მიწის საკვებადღა შემრჩა სხეული

და მიტომ ვგავარ მე სიკვდილით ვნებამორეულს.

და რადგან ასე დავრდომილს და დღემოკლეს მხედავ,

მე შენს სიყვარულს უფრო ძლიერ ამიტომ ვბედავ!