ზეცაც ტირის
*
ჭაობისფერი, თაფლისფერი, თუნდაც ცისფერი
სულის სარკეა ყველასათვის ჩვენი თვალები.
ზოგჯერ ვიცინით, ზოგჯერ ვტირით და ზოგჯერ ვმღერით,
ხან შეიძლება სიძულვილის გვიდგას წამები.
*
ზოგი კი ტირის, მხოლოდ ტირის, არ შრება ცრემლი.
იქნებ სიმღერაც შეუძლია, მაგრამ რად გინდა,
ბედმა ტიალი, ცხელი შანთით დარი დაასვა,
ცრემლი ღვარეო ჩაუთქვა და ჩუმად წავიდა.
..................
და ისიც ტირის, გადაღლილი, ძალამიხდილი
წვიმიან ღამეს ანგელოზის იღვრება ცრემლი.
წვიმაც ხომ ზეცის ნაყოფია ტირილის შემდეგ
ბავშვის სახეზე იკვეთება კონტური სველი.
*
დედის საფლავთან დაჩოქილი ის ისევ ტირის,
ისევ აწყდება ცოდვილ მიწას წვეთები წმინდა
საფლავის ქვაზე, მომღიმარი ანათებს სახე
"ჩემს გვერდით იყო დედაჩემო ძალიან მინდა."
*
მაგრამ არც ამით არ მთავრდება უწყვეტი ჯაჭვი
დენთიან ხელებს სისხლი სცხია მშობელი მამის.
და ისევ ტირის, ზეცაც ტირის კვლავ მასთან ერთად,
და ამ ტირილში მიყოლებით წამები გარბის...
.................................
ქარი ჰქრის...
ქარი ჰქრის... ბუნებამ დაიწყო ძრწოლა
ვერავინ აჩერებს ქარის ქროლას,
ჩამოწვა ნისლი იბურება ცა
გაისმა კივილი, გაისმა ხმა.
ფოთლები მიჰქრიან მიაქვთ მოგონება
არავინ იცის რა მოხდება,
ლამაზი ცა, ლამაზი ზღვა
ნისლმა დაფარა ხმაური ხმა.
|
