მთავარი » ♥ისტორია♥
ერთ საღამოს დრო შინ გვიან დბრუნდა. წამი მოიხადა- საკიდზე მიაგდო, წუთი გაიხადა, დღეები საწოლთან მიყარა, საათი, კვირა, თვე და წელიწადი რიგ-რიგობით გადაკიდა სკამზე და საუკუნის ამარა საწოლში შეწვა. შეწვა და ღრმა ძილით ჩაეძინა. დრო დაიღალა. დრო გაჩერდა, დრომ დაიძინა...
. . .
ფართო საკლასო ოთახში წელში მოხრილი, დაბერებულ-დანაოჭებული, ათასგვარ ძონძით შეფუთული შემოვიდა. ხელში ჟურნალი ეჭირა და ტაატით მიაბიჯებდა თავისი მაგიდისკენ.
მოწაფეები ფეხზე წამოდგნენ.
-დასხედით!
მერხებისა და სკამების თანადროულმა ჭრიალმა წამით ყურთასმენა წაიღო. შემდეგ ისევ ჩაწყნარდა ყველაფერი.
მსწავლებელმა ჟურნალი გადაშალა, სათვალე მოიმარჯვა და სიის ამოკითხვას შეუდგა.
-აბაშიძე მიხეილ.
-ვარ- მერხი კვლავ გაჭრილდა და მეორე რიგის ბოლოდან ახმახი მამაკაცი წამოდგა.
-ხარ თორე შენც ახლა, წინა კვირის ორიანი გაქვს გამოსასწორებელი, გახსოვს?
-კი, მახსოვს, კი- თავი ჩაღუნა მიშამ.
-მერე აკეთებ რამეს ამისთვის?
-ვცდილობ პატივცემულო.
-მეტად ეცადე, გავიდა ცხოვრება. დაჯექი... ბექაური მაკა.
-გახლავართ- პირველივე მერხიდან მერცხალივით წამოფრთხიალდა ახალგაზრდა გოგონა.
-მაკა, მაკა, მაკაააა...- ჩააშტერდა ჟურნალს სათვალიდან მასწვლებელი- შენ ყველაფერი რიგზე გაქვს, ჯერჯერობით, თუმცა ხომ იცი თითო წიხლი მაინც ყველას ხვდება.
-ვიცი პატივცემულო.
-ასე რომ მზად უნდა იყო, ჭკვიანი გოგონა ხარ შენ, დაჯექი.
-მაკას შექება ეამა და მკვირცხლად ჩამოჯდა.
-გაბისონია მაყვალა.
...
Read More
|
– მეც ისეთივე ლამაზი და უდარდელი ბავშვობა მქონდა, როგორც ყველა ნორმალურ ბავშვს. ზუსტად ისეთივე ფერადი სათვალე მეკეთა, როგორიც ყველა ნორმალურ ბავშვს უკეთია. ძალიან მათამამებდნენ მშობლები და მანებივრებდნენ. ძალიან ვუყვარდი ყველას, რადგან დედისერთა ბავშვი ვიყავი. პატარაობიდანვე ხატვის ნიჭით გამოვირჩეოდი და ძალიან მაგარ კონტურებსაც ვაკეთებდი. ძალიან მიყვარდა პორტრეტების ხატვა. როგორც ჩემი ხატვის მასწავლებელი ამბობდა, იდეალურად გამომდიოდა სახის ნაკვთები. იმდენად გათამამებული ვიყავი, რომ ოღონდ კი მეთხოვა და ჩემი მშობლები აუხდენელ ოცნებას ამისრულებდნენ. ხანდახან მშობლებიც კი ცდებიან, რადგან ბავშვს ყველა ახირება არ უნდა შეუსრულო, ცოტა მკაცრადაც კი უნდა მოექცე ბავშვს, რომ ზედმეტი არ მოუვიდეს.
– რამ გამოიწვია ცხოვრების გზიდან აცდენა?
– იმ ქუჩაზე, სადაც მე ვცხოვრობ, ყოველთვის არის კაი ბიჭების "ბირჟა". შეიძლება მართლა ბევრი ისწავლო ქუჩიდან, თუმცა არის ისეთიც, რომ კარგ და პატიოსან ცხოვრებას ისე ასცდები, რომ ვერც კი მიხვდები ამ ყველაფერს. ქუჩა ნარკოტიკია, რომელიც გიზიდავს და თანდათან შენი ცხოვრების ნაწილი ხდება. მეც გათამამებული ბავშვი ვიყავი. ახლა რომ ვფიქრობ ამ ყველაფერზე, ძალიან მეზიზღება ჩემი თავი. მე ხომ ცხოვრების საუკეთესო წლები დავკარგე, საუკეთესო წამები, რომელებიც აღარ განმეორდება, ბავშვობა დავკარგე. ერთი სიტყვით, ჩემი დილა ქუჩაში იწყებოდა და ქუჩაშივე მთავ
...
Read More
|
კარებზე გაბმულმა ზარმა გამოაფხიზლა.ვერ მიხვდა რა რეკავდა.ჯერ მაღვიძარა
გამორთო,შემდეგ ტელეფონი აიღო და როცა ყურმილში ზუმერი გაგონა,მაშინ
მიხვდა,რომ კარებზე ვიღაც იყო.ძლივს აათრია სხეული ლოგინიდან.შორტები ხელის
ფათურით მონახა სკამზე,ჩაიცვა და შემოსასვლელისკენ წავიდა.შუქი,რომ
აანთო,სინათლემ თვალი მოსჭრა,მაგრამ მხოლოდ წამით.კედელზე ჩაოკიდებულ საათს შეხედა,საათი 5-ს უჩვენებდა.ერთი გაიფიქრა:”ვინ უნდა
იყოს ამ შუაღამისასო” და "გლაზოკში” გაიხედა.უცებ მოშროდა კარებს,თვალები
დახუჭა და ისევ გაახილა.შემდეგ ხელზე იჩქმიტა და ისევ გაიხედა.საჩქაროდ
გააღო კარები და უკან დაიხია.
კარებში ოცამდე წლის ქერა გოგონა იდგა.ბრეტელებიანი მოკლე სალათისფერი
ზედა და ჯინსის შარვალი ეცვა.ნერვიულად ისვამდა ხელს მკლავზე და თავი დაბლა
დაეხარა.კარების გაღებისას,მორცხვადასწია თვალები.მის ჭაობისფერ ცრემლიან
თვალებში შიში ჩანდა.
-გიორგი,შეიძლება?!.
ბიჭმა უსიტყვოდ დაუთმო გზა და სახლში შეუშვა.გოგონამ გეზი სამზარეულოსკენ
აიღო.გიორგის არაფერი უთქვამს,უკან გაჰყვა.პატარა სამზარეულოში მრგვალი
მაგიდა იდგა.გოგო მაგიდასთან დაჯდა და თავი დახარა.გიორგი 2წუთით
სამზარეულოს კართან გაჩერდა,შემდეგ ისიც მაგიდასთან ჩამოჯდა.
არც ერთი ხმას არ იღებდა და არც ერთმანეთითვის შეუხედავთ.ესე გავიდა
10წუთი.ბოლოს გიორგიმ მაგიდაზე დაგდებულ "L&M”-ს მოუკიდა და მზერის შეუცვლელად
იკითხა:
-ლიზა,არ იტყვი რა მოხდა?
ლიზამ თავის აუწევლად თქვა:
...
Read More
|
შენ მაინც ვერ გამიგებ!გამიშვი ნუ მტანჯავ!წავალ და დაგვიწყებ..შევეცდები მაინც!..რა გინდა? პატიება გთხოვო?ისევ სიყვარულში გამოგიტყდე?გამოგიტყდები..მიყვარხარ! მაგრამ შენ ამას ვერ გაიგებ..ვერა..არა..მორჩა..შენ მე ვერ მაპატიებ..ბოდიში
_დაწყნარდი.მე მხოლოდ მინდოდა მეთქვა…
_ვიცი არა ამის შესახებ არა
-აბა რის შესახებ?ა..მახსოვს…ჩვენ შორის არაფერი არ ყოფილა,და ვერც ახლა იქნება…ნუ შენ უბრალოდ გართობა მოგინდა..გაერთე?
-არა
-კარგი!კიდევ მოგწონს ჩემი წამება..გსიამოვნებს?
-არა!
-აბა მაშინ რა? რისი თქმა გინდა?ნუთუ შენ ფიქრობ რომ მე დავიჯერებ?!…არანაირად! მაპატიე …ჩემი ცხოვრება შეიცვალა და მე ის აღარ ვარ რაც ადრე ვიყავი……მე უბრალოდ მიყვარს...არ ვარ საყვარელი,მაგრამ მიყვარს.მე ბედნიერი ვარ იმ ფიქრით რომ მიყვარს…იცი ეს ძალიან მაგარია!!!მაგრამ მე არ მინდა დაგაძალო რომ იგივე გრძნობით მიპასუხო,მე ეს არ მჭირდება…მე ამას გულით ვგრძნობ და არა თავით!..…
-სულელო…
-შეიძლება იცი …რაზეც გელაპარაკები!შენ რა გინდა ჩემთან?მითუმეტეს ჩემს გრძნობებთან!დავიღალე..…დავიღალე მარტოობით!მაპატიე!მე წავალ,კარგი?
-წადი…
ბიჭმა გზა დაუთმო!…გოგონას რა თქმა უნდა წასვლა არ უნდოდა……
…კი დავრჩებოდი..ოგონდ ეს ადრე იყო…ახლა კი არ შემიძლია.ალბათ მივეჩვევი ცრემლებს….ისედაც თითქმის უკვე მივეჩვიე.მივეჩვევი ვიყო სასტიკი და მოვექცევი ადამიანებს ისე..როგორც მექცეოდნენ მე…! Mmmm სასა
...
Read More
|
ცხოვრებაში მგონი წლების შემდეგ, პირველად ვარ უდარდელი, არ ვფიქრობ არაფერზე, ცუდზე... კარგზე... 12 წლის ასაკის შემდეგ 15 წელი გავიდა, მიკვირს რომ
შემწევს ყველაფრის გადმოცემის უნარი, მაგრამ თან მიხარია...
12 წლის ვიყავი, სკოლაში დავდიოდი, კარგად ვსწავლობდი, უდარდელი ბავშვობა მქონდა, მამა ცნობილი კაცი იყო, თავის საქმის პროფესიონალი... დედა მე და ჩემს და ძმას გვივლიდა, ხანდახან თუ დაქალებთან ერთად სადმე წავიდოდა, ისე სულ ჩვენთან მოდიოდნენ მისი დაქალები... ჩემი ძმა 16 წლის იყო, და კი 18ის... ულამაზესი იყო მაიკო, მთელს უბანს უყვარდა, თვითონ კი ერთი იდიოტი კურსელი ბიჭი უყვარდა, იმ ბიჭმა არც იცოდა მგონი, არ მახსოვს... მასეთი საქმეებისთვის პატარა ვიყავი... არც ვერეოდი ხოლმე... პრინციპში ჩარევას ვერავინ დამიშლიდა რადგან ნაბოლარა, მამას ცოტა გათამამებული ვყავდი... არ მაინტერესებდა რა... ჩემი ძმა უფრო კაცობდა და მაიკოს ვითომ აკონტროლებდა, ბევრჯერ მის თაყვანისმცემელსაც შეხვედრია... მამა ხშირად იცინოდა – ეს ღლაპი 18-20 წლის ბიჭებს რომ ხვდება რას ელაპარაკება ნეტავო... მაიკო ვატოს ასეთ საქციელს, უაზრო გამოხტომას ეძახდა და ხშირად ჩხუბობდნენ... ერთადერთი უდარდელი ოჯახში მგონი მაშინ მე ვიყავი... არავინ მიყვარდა, თუმცა მეც მამაჩემის თქვმის არ იყოს ვატოსთან შედარებით მართლა ღლაპი ვიყავი და ვინ უნდა ...ცხოვრებაში მგონი წლების შემდეგ, პირველად ვარ უდარდელი, არ ვფიქრობ არაფერზე, ცუდ
...
Read More
|
ისევ სიმარტოვე, ისევ შენზე ფიქრები იცი? მომენატრე მარა სად ხარ შენ არ ვიცი. მენატრები თან ძალიან მაგრად, იცი ჩვენ მომავლისკენ რომ ვიხედები
ძალიან დიდ სინათლეს ვხედავ, აი ვზივარ და ვუყურებ მთვარეს ვფიქრობ, რამე თუ
ადარდებს მთვარეს? ალბათ მისი მოვალეობა მხოლოდ ღამე გამოჩენა და მეტი არაფერი, ისეე ცოტა არ იყოს მგავს რაღაცაშიც, ჰმმ არა არა მე უკვე მასეთი არ
ვარ მე უკვე ჩვეულებრივი ცხოვრებით ვცოცხლობ და თან ვაარ ბედნიერი ძალიან
ბედნიერი, ადრე?, ეჰ ადრე სულ სხვა ვიყავი, ისე დღესაც მეძახის თავისკენ ჩემი ადრინდელი ცხოვრება, მარა არ ვნებდები არ მინდა ისევ გაურიო ჩემი ხელი იმ ბნელ საქმეებში რომლებსაც მე ვაკეთებდი, დავიღალე და მინდა
დასვენება, დასვენება თან საყვარელ ადამიანთან ერთად. იმასთან ვისაც ჩემ სიცოცხლეს
ვაჩუქებ და იმასთან ვინც მირჩევნია ჩემ სიცოცხლეს მიყვარხარ სიხარულო დაიმახსოვრე ეს.
-დიახ გისმენთ ვინ გინდათ?
-ვერ მიცანი?
-შეენ?
-ხო რა იყო არ მომელოდი თუ უკვე დამივიწყე?
-არა არა მარა არ ველოდი შენ ზარს იცი შენი ნახვა მინდა რაღაც მაქ
სათქმელი შეილება?
-რატომ კიდევ რა უნდა მომატყუო და რით უნდა მატკინო გული?
-მაგას რატომ მეუბნები, შენ მე გული გატკინე ?
-კი, თან ძალიან ბევრჯერ, მარა თუ საქმე გაქ შეგხვდები ბოლოჯერ
-კაი იყოს ბოლო მარა შემხვდი... კაი კარგათ, ხვალ ჩვეულებრივ ჩვენ ადგილას
-კაი კარგათ იყავი
-კარგათ-----------
...
Read More
|
დედის დღე საქართველოს პირველმა პრეზიდენტმა ზვიად გამსახურდიამ დააწესა. პირველი პრეზიდენტის გადაწყვეტილება 1991 წელს საქართველოს უზენაესმა საბჭომ დაამტკიცა.
დედის დღეს საქართველოში ქალთა საერთაშორისო დღე 8 მარტი უნდა შეეცვალა, თუმცა 3 მარტი, როგორც დედის დღე, ცალკე აღინიშნება
|
დათო მანქანას გიჟივით ატარებდა. საშინლად წვიმდა. ორივეს ერთი ეპიზოდი ახსენდებოდა, როდესაც სახლის საჩვენებლად მიყავდა დათოს.
როდესაც სახლს მიუახლოვდნენ ელენემ ზრდილობისთვის უთხრა: "ამოდი ყავაზე დაგპატიჟებ”-ო.
მისდა გასაოცრად დადებითი პასუხი მიიღო დათოსგან.
— რა ლამაზად მოგიწყვია ეს ბინა...
— ჰოო? ჩემი და ნიკუშას დიზაინითაა მოწყობილი.
დათო დაღონდა და გაიფიქრა "წესით აქ მე უნდა ვცხოვრომდე ელენესთან ერთად ბედნიერი”-ო.
ნიკუშას პატარაობის სურათი იდო ჩარჩოში, რომელშიც იცინოდა და ჩაჩხვლეტილი ლოყა ეტყობოდა.
— ფეხძიმობაში კვერცხი მოიპარე ნიკუშას რომ ლოყა ჩაჩხვლეტოდა?
ელენემ ეჭვით გახედა, რამეს ხომ არ მიხვდაო მაგრამ, რომ ნახა სერიოზულად ეკითხებოდა გაეღიმა.
— ვის უფრო გავს შენ თუ მამამისს?
— იერით, თვალწარბით და თმისფერით მე მგავს დანარჩენებით კი მამამისს, ხასიათი და ქცევებიც კი მამამისის აქვს.
— ესეიგი ბუტია არ არის
— როგორ არ არის, ჩემზე ბუტია ის არის.
დათო ძალიან ბუტია იყო, მაგრამ წყენა მალევე ავიწყდებოდა.
— ელენე დაფიქრდი ჩემს წინადანებაზე, გპირდები, რომ უბედნიერეს ქალად გაქცევ, ნიკუშას შვილივით მოვუვლი და მოვექცევი
ამ სიტყვებმა ტანში ჟრუანტელივით დაუარა ელენეს.
საშინელი სიჩუმე ჩამოვარდა, ერთმანეთის პირისპირ ისხდნენ. მოულოდნელად დათომ უთხრა:
— ნ
...
Read More
|
დათო და ელენე 2 წლის განმავლობაში ყოველ დღე ხვდებოდნენ ერთმანეთს, ერთსა და იმავე ადგილას, ერთსა და იმავე დროს, საღამოს 6-ის 15 წუთზე, "წითელ ბაღში”...
მათ ძალიან უყვარდათ ერთმანეთი, სხვა წყვილებისგან განსხვავებით ისინი არასოდეს ჩხუბობდნენ. ელენე 17 წლის იყო დათო კი 19-ის.
საშინელი ამინდი იყო. წვიმა და ქარი ერთმანეთს ეჯიბრებოდა. ფიქრებში გართული ელენე ტელეფონის ზარმა გამოაფხიზლა:"უეჭველი ის იქნება” გაიფიქრა მან.
— გისმენთ?
— ელენიკო მე ვარ!
— ამ წუთას შენზე ვფიქრობდი, რა ვქნათ ასეთი საშინელი ამინდი რომაა?
— 15 წუთში მზად იყავი, მანქანით გამოგივლი და გავიაროთ სადმე.
— კარგი გელოდები.
მანქანა გიჟივით მიჰქროდა ქალაქის სველ ქუჩებში.
— დათო სად მივდივართ?
— იქ სადაც სიწყნარეა და მარტონი ვიქნებით.
— აუუუ....მითხარი რაა?....გთხოოვ...
— კარგი, გეტყვი: დღეს ბინა ვიქირავე და მინდა, რომ გაჩვენო...
ბინა ერთოთახიანი, ლამაზი, მყუდრო და წყნარი იყო.
— აუ რა მაგარია...ზუსტად ისეთი ბინაა როგორიც მინდა რომ გვქონდეს.
— ხო, ამ ბინაში ზუსტად სამ თვეში ერთად ვიცხოვრებთ, მანამდე კი დაკეტილი მექნება.
— შენ რა იყო, თვეების და დღეების თვლა დაიწყე?
— წუთებს და წამებსაც კი ვითვლი, ერთი სული მაქვს როდის მოვა
—
...
Read More
|
ერთხელ წვიმდა, წვიმდა გადაუღებლივ,თითქოს არავის უნდოდა გაჰკვირვებოდა მაგრამ კარგად თუ დაუკვირდებოდით შევამჩნევდით, რომ ცა ტიროდა,თითქოს რაღაცას დასტიროდა დედამიწა. ქუჩაში არავინ იყო,თითქოს ყველა თანაუგრძნობდა და ცდილობდა გარეთ ყოფნით არ შეეწუხებინათ. წვიმის წვეთები ცის ცრემლები იყო ,რომლებიც ულევად მოდიოდა,ზოგი მაშინვე მიწაზე ეცემოდა, ზოგი ხის ტოტზე და ასე დაუსრულებლივ……
გოგონას ცრემლები ულევი იყო როგორც ცის, აი ვის თანაუგრძნობდა ის. მისი ცრემლები ფანჯრის მინაზე ეცემოდა და მალევე ქრებოდა.გოგონას ნია ერქვა ის მხოლოდ 15 წლის იყო. ალბათ გაგიკვირდებოდათ რა ჰქონდა სატირალი ასე პატარას, მაგრამ მასაც მიაყენეს ტკივილი და ეს თვით განგება იყო, თვით ბუნება. ის ყველასაგან გამოირჩეოდა სილამაზით.დიდი უძირო ზღვასავით ფართო თვალები, აი რა იყო მისი ყველაზე დიდი სილამაზე.ის ანგელოზს ჰგავდა ღვთისგან მოვლინებულს ამ ქვეყანაზე და ეს ანგელოზი მხოლოდ ერთ ადამიანს ეკუთვნოდა ეს იყო გიო. ის იყო ნიას ყველაზე დიდი სიხარული და ყველაზე დიდი ტკივილი. გიო ახლა აღარ იყო ამ ქვეყანაზე. ის ღმერთმა წაიყვანა თავისთან და იქიდან ალბათ გიოც ტიროდა. რადგან ხედავდა ნიას ცრემლებს. რატომ წაართვა ღმერთმა მისი თავი?! მათი სიყვარული ხო მ ცოტა ხნის წინ დაიწყო…
გაზაფხულის მზიანი დღე იყო, თითქოს ბუნება რაღაც ახალს ელოდა და უხაროდა. გოგონა მიდიოდა ნელა თავის ფიქრებთან ერთად. უცებ იგრძნო რომ ვიღაც შეეჯახა, გამოერკვა ფიქრე
...
Read More
|
« 1 2 ... 24 25 26 27 28 ... 39 40 » |
|
 |
| შესვლის ფორმა |
|
 |
|
| სექციის კატეგორიები |
|
|
|
| ძებნა |
|
|
|
| კალენდარი |
| « მაისი 2024 » | | ორ | სამ | ოთხ | ხუთ | პარ | შაბ | კვ | | | | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
|
|
|
| ჩვენი გამოკითხვა |
|
|
|
| საიტის მეგობრები |
| WwW.Traceurs.Ge |
|
|
| სტატისტიკა |
სულ ონლაინში: 1 სტუმარი: 1 მომხმარებელი: 0 |
|
|
